Η ρήση «δεν έχει σημασία τι λες, αλλά τι καταλαβαίνουν αυτοί που σε ακούνε», έχει και μια προέκταση: «…αλλά και πόσοι σε ακούνε».
Άρα ο λόγος πρέπει να έχει και αυτούς που τον διαδίδουν.
Αρκετοί, πνευματικοί άνθρωποι πέρασαν στην αφάνεια και στην λήθη της ιστορίας, επειδή δεν υπήρχε κάποιος να διαδώσει τον λόγο τους.
Όπως και πολλά ιστορικά γεγονότα, δεν έγιναν γνωστά στο ευρύ κοινό, γιατί δεν υπήρχε κανένας για να τα καταγράψει.
Στην μουσική τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ!
Τα σκονισμένα – ξεχασμένα κιτάπια της μουσικής ιστορίας είναι γεμάτα από αριστουργήματα, για τα οποία δεν υπήρξε κανείς που να τα δημοσιοποιήσει.
Από την άλλη, όμως, υπάρχουν τραγούδια τα οποία τα λάτρεψε κάποιος DJ, με αποτέλεσμα να γίνουν γνωστά, αλλά και να λατρευτούν.
Αν δεν υπήρχε ένας «απόστολος» να κολλήσει με ένα τραγούδι τους, το ίδιο ίσως να συνέβαινε και στους The Undertones.
Ενδεχομένως η Punk Rock/New Wave μπάντα να υπήρχε μόνο στη μνήμη κάποιων μεθυσμένων Ιρλανδών μιας παμπ.
Οι Βόρειο- Ιρλανδοί από το Derry, μέσα στα χρόνια της ύπαρξής τους κατάφεραν να κυκλοφορήσουν μόλις 4 άλμπουμ.
Μόνο, όμως, το πρώτο τους άλμπουμ (1979) κατάφερε να βγάλει ένα τραγούδι που έμελλε να γίνει ο ύμνος κάθε τσαντισμένου έφηβου.
Teenage Kicks
Το “Teenage Kicks” είναι μια δημιουργία του κιθαρίστα John O’Neill, βασικού συνθέτη της μπάντας.
Η μεγάλη απήχηση που είχε το τραγούδι, δεν οφείλεται ούτε στο λυρικό μέρος, αλλά ούτε και στην μελωδία.
Άλλωστε ήταν απλά ένα ακόμα καλό τραγούδι για τσαντισμένους εφήβους, με την απλότητα μιας punk σύνθεσης.
Ενδεχομένως κάποια αόρατη οντότητα να αποφάσισε για την επιτυχία του τραγουδιού.
Η πρώτη τους προσπάθεια να προμοτάρουν το νέο τους τραγούδι στέφτηκε από μια ανέλπιστη επιτυχία.
Οι ίδιοι funs των MC5, αποφάσισαν να μπερδέψουν το δικό τους “Teenage Lust” με το κλασικό “Route 66”.
Το αποτέλεσμα δεν θεωρήθηκε από τον Feargal Sharkey και την παρέα του, ως η καλύτερη τους δημιουργία.
Παρ’ όλο που ο κοινότυπος τίτλος του τραγουδιού, “Teenage Kicks” δεν είχε χρησιμοποιηθεί από κανέναν μουσικό ως τότε, ακόμα δεν πίστευαν στην τύχη τους.
Η συμβολή του John Peel
Ακόμα κι όταν το έστειλαν στον μουσικό παραγωγό του BBC Radio 1, John Peel.
Δεν περιμέναν ότι το τραγούδι του θα γίνει το αγαπημένο του Peel και θα παίζεται από το 1978 έως και το 2004, χρονιά του θανάτου του.
Το «κόλλημα» – αγάπη, του Peel με το “Teenage Kicks” τους χάρισε ένα συμβόλαιο με την Sire Records.
Η γνώμη του Peel είχε σημαίνουσα αξία, καθώς συνήθιζε να παίζει στην εκπομπή του νέα συγκροτήματα, βαθμολογώντας τα με έναν ως πέντε αστερίσκους.
Στην περίπτωση των The Undertones τα πράγματα ήταν διαφορετικά!!!
Πέραν του ότι έπαιξε το τραγούδι δυο φορές συνεχόμενα, κάτι που το έκανε για πρώτη και τελευταία φορά, το βαθμολόγησε και με…
28(!!!) αστερίσκους.
Κάτι που έδειχνε πως ο ίδιος ο ραδιοφωνικός παραγωγός έχει ταυτιστεί με το τραγούδι, περισσότερο από το ίδιο το συγκρότημα.
Σε μια συνέντευξή του το 2001 στον Guardian, όταν ρωτήθηκε τι θα ήθελε να γραφτεί όταν πεθάνει, απάντησε:
«Πέραν του ονόματός μου, θέλω να γραφτεί κι ο στίχος: “”Teenage dreams, so hard to beat.”», με τον οποίο ξεκινάει και το τραγούδι.
Όπως και έγινε το 2008, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του, όταν τοποθετήθηκε η επιτύμβια πλάκα στον τάφο του, με χαραγμένο τον στίχο.
Αξίζει να σημειώσουμε πως στην κηδεία τον Οκτώβριο του 2004, παίχτηκε και το τραγούδι.
Το συγκρότημα μετά από την επιτυχία αυτή είχε και άλλες, ακόμα καλύτερες από αυτό το τραγούδι, αλλά πάντα κατά την δική τους άποψη και μόνο…