Η επικοινωνία ανάμεσα σε μέλη ενός όμοιου συνόλου ή ακόμα και ανάμεσα σε ανόμοια σύνολα, δείχνει πνευματική εξέλιξη.
Οι τρόποι με τους οποίους γίνεται αυτή, ορίζουν και την εξέλιξη μιας κοινότητας.
Από κραυγές και νοήματα στους πρώτους ανθρώπους, ως αποτύπωση σχεδίων σε σπηλιές.
Όλα αυτά είναι απλοϊκοί τρόποι επικοινωνίας, αλλά μας δείχνουν την εξέλιξη της.
Αν θα συμφωνήσουμε στην μυθοπλασία του Σπίλμπεργκ στη ταινία «Στενές επαφές Τρίτου τύπου», μπορούμε να αποδεχτούμε πως η μουσική, σαν έκφραση της τέχνης, είναι στην κορυφή της εξέλιξης της επικοινωνίας.
Σε μια συντηρητική Ελλάδα της δεκαετίας του ’80, που έψαχνε να βρει την νέα της ταυτότητα, ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσεις και να συστηθείς ήταν μερικοί στίχοι και η μουσική.
Ίσως και να παρασύρεις κάποιους ομοϊδεάτες σε νέες μουσικές διαδρομές και στην ανακάλυψη κάποιων μουσικών Μυστικών Κήπων.
Μυστικοί κήποι
Μυστικοί Κήποι είναι και το ντεμπούτο άλμπουμ των Λευκή Συμφωνία και το ομώνυμο τραγούδι που το ανοίγει.
Η μουσική του ανήκει σε όλο το συγκρότημα και οι στίχοι στον τραγουδιστή του συγκροτήματος Θοδωρή Δημητρίου.
«Το τραγούδι το οποίο είναι και ένα από τα πρώτα με ελληνικό στίχο που γράψαμε ξεκίνησε από το σχήμα στο μπάσο του Διογένη σε μία από τις καθημερινές πρόβες στο στούντιό μας στο Δάσος Χαιδαρίου».
Μας διηγείται ο frontman της μπάντας για την αρχή της δημιουργία του τραγουδιού.
Η ζωή είναι μια σκάλα, την οποία ανεβαίνουμε χτίζοντας την ταυτόχρονα.
Καμιά φορά και τα τραγούδια ακολουθούν αυτήν την διαδικασία.
«Ήταν ένα πραγματικά ξεχωριστό ρυθμικό-μελωδικό σχήμα που μας καθήλωσε και μας ενέπνευσε όλους.
Ο Σπύρος (Σπύρος Χαρίσης – ντράμς) ξεκίνησε να χτίζει το ρυθμικό μέρος στα ντραμς και ο Τάκης (Τάκης Μπαρμπαγάλας – κιθάρα) να προσθέτει τις ατμοσφαιρικές κιθάρες.
Άρχισα να τραγουδάω την μελωδία της φωνής και να προσαρμόζω επάνω της, τους στίχους που είχα ήδη γράψει και ένιωθα ότι ταιριάζουν στα συναισθήματα που μου προκαλούσε η μουσική».
Το τραγούδι προσδίδει στον ακροατή την αίσθηση μιας αόριστης λύπης, σαν κάποιο μακρινό κλάμα από κάποιο κρυφό δωμάτιο.
Σαν να βγήκε από την παράξενη ατμόσφαιρα της αρχής του κλασικού “The Secret Garden” του F. H. Burnett, αλλά χωρίς το happy end του.
«Ήταν ένα τραγούδι που σε έβαζε κατευθείαν στον πιο εσωτερικό κόσμο του συγκροτήματος…
Στις ψυχές των τεσσάρων μελών και αποκάλυπτε κάποια από τα μηνύματα που θα βρίσκονταν σε όλη σχεδόν τη στιχουργική και μουσική δημιουργία της Λευκής Συμφωνίας…
Moναξιά, προσμονή, απουσία», καταλήγει ο Θοδωρής.
Αυτό το τραγούδι φαίνεται να όρισε και τον ήχο του συγκροτήματος για την συνέχεια της καριέρας τους.
Η σύνθεση αυτή ουσιαστικά αποτέλεσε καρτ βιζίτ του συγκροτήματος, τόσο στιχουργικά, όσο και μελωδικά.
Ομιχλώδη μουσικά τοπία, στα οποία μπορεί να περιπλανηθεί ο ακροατής, αλλά και χωρίς φόβο να χαθεί.
Σα να βρίσκεσαι σε έναν λαβύρινθο ενός κήπου, ψάχνοντας για το πιο σπάνιο άνθος.