Με βάση το προηγούμενο άρθρο μας, η σύγχρονη εποχή επιβάλλει πως κάποιος για να θεωρείται επαγγελματίας, πρέπει και να πληρώνεται.
Και παράλληλα, όποιος πληρώνει είναι και αυτός που κρατάει στα χέρια του τις αποφάσεις ενός μουσικού.
Πρακτικά, δηλαδή δεν αποφασίζει για τίποτα ένας μουσικός, αλλά μόνο αυτός που πληρώνει (;;;).
Σύμφωνα με τον Dan Gorney, ο οποίος απαντά σε ερώτηση του Μιχάλη Πουγούνα (Merlin’s Music Box):
«Αν δεν πληρώνεσαι όμως, μπορείς να παίξεις όποιο τραγούδι τραβάει η ψυχή σου».
Ουσιαστικά ο Gorney, λέει κάτι που όλοι σκεφτόμαστε, αλλά ελάχιστοι πράττουμε…
Ένας «ερασιτέχνης» έχει περισσότερη ελευθερία από έναν «επαγγελματία».
Ας το σκεφτούμε όλο αυτό από μια άλλη οπτική.
Πώς θα φαίνονταν όλα τα παραπάνω αν δε μιλούσαμε για τη μουσική, αλλά για τον έρωτα;
Όλη αυτή η προσέγγιση έχει κοινωνικές προεκτάσεις, καθώς η μουσική ΕΙΝΑΙ κοινωνική προέκταση!
Η μουσική δεν αποτελεί κάποιο ξένο σώμα μέσα σε μια κοινωνία, είναι μέρος της και μάλιστα βασικό.
Και όσο πιο εξελιγμένη είναι μια κοινωνία, άλλο τόσο είναι και η μουσική και κατά προέκταση και η τέχνη.
Μπορεί η μουσική να έχει σκλαβωθεί από βασιλιάδες και μια αυθαίρετη ελίτ, αλλά η κάθε της νότα φωνάζει για ελευθερία.
Και ίσως, σα μια λυρική μεταφορά, μπορεί να παρομοιαστεί με πουλιά, τα οποία πετάνε ελεύθερα στον αέρα, αλλά ταυτόχρονα τρέφονται από την γη.
«Η αλήθεια είναι ένα τέρας που σκοτώνει μόνο τους υποκριτές».
Φυσικά η αλληγορία της φράσης είναι ολοφάνερη, αλλά ο φόβος είναι πραγματικός.
Η σκλαβιά της μουσικής…
Μαζί με την απελευθέρωση της μουσικής και αρχές της μαζικής της διάδοσης, εμφανίστηκαν (ξανά) και οι δυνάστες.
Η σύγχρονη εποχή δείχνει την ατέρμονη προσπάθεια της εξουσίας να βάλει «χειροπέδες» στις νότες και φίμωτρο στους στίχους.
Στην Αμερική, την μήτρα της σύγχρονης μουσικής (ίσως όχι η μοναδική), υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα διώξεων μουσικών.
Αφορμές πολλές, αλλά κύρια είναι ο πόλεμος και μια κατά φαντασία κομμουνιστική απειλή.
Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι μουσικοί να χάνουν τα εισοδήματά τους.
Ενώ παράλληλα, ήταν εξαναγκασμένοι είτε να αποσυρθούν από τη μουσική, είτε να παίζουν ταυτόχρονα, με την βιοποριστική, καθημερινή δουλειά τους.
Πρακτικά, η μουσική βιώνει μια τρομακτική απαξίωση.
Οργανωμένες διώξεις, κρυφή και σταδιακή ταύτισή της με κάτι αόριστα και φαντασιακά κακό, αποκτά και μια στερεοτυπική φήμη.
Η φήμη μιας πληροφορία είναι πάντα πιο δυνατή, από την ίδια την πληροφορία.
Έτσι η φήμη ενός μουσικού, ότι είναι αγύρτης και αλήτης, είναι βαθιά ριζωμένη στο ανθρώπινο υποσυνείδητο.
Όλα αυτά δεν είναι σημερινά, μετράνε πολλούς αιώνες καλλιέργειας της κοινωνίας, από ανθρώπους με πάθος για δύναμη και απέχθεια προς την ελευθερία.
Ότι, η εκάστοτε εξουσία δεν μπορεί να ελέγξει πρέπει να το σκλαβώσει – φυλακίσει.