(γνωστό σαν Art metal και metalgaze)
Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να βλέπει μόνο αυτό το οποίο είναι στην ίδια ταχύτητα δόνησης της ύλης με τον ίδιο.
Πως ακούγεται
Σαν ο Προκρούστης να τραβάει νότες στο κρεβάτι για να τις επιμηκύνει.
Βασικά σαν Progressive Metal με πιο χαμηλές ταχύτητες, λιγότερες αλλαγές τέμπο και με περισσότερη Ambient ατμόσφαιρα στις συνθέσεις.
Γιατί να το ακούσουμε
Γιατί αρέσει πολύ στις γυναίκες! Η μουσική του είδους είναι ατμοσφαιρική και με υψηλή ποιότητα.
Γιατί όχι
Τραβηγμένα ακόρντα, σα να σέρνονται από τα ηχεία και επαναλήψεις των ίδιων μουσικών μοτίβων.
Που το συναντάμε
Στις ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο κυρίως
Πότε ξεκίνησε
Από τα μέσα δεκαετίας του ‘90
Ποιοι είναι οι πρωτοπόροι
Ήδη από τις αρχές τις δεκαετίας κάποιοι μουσικοί έθεταν βάσεις για το είδος.
Οι Melvins με το τρίτο τους άλμπουμ “Bullhead”, οι The Flying Luttenbachers του Weasel Walter και οι Godflesh του Justin Broadrick.
Το άλμπουμ των τελευταίων “Pure”, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1992, θεωρείται το πρώτο του είδους.
Σημείο σταθμός επίσης, θεωρείται και η κυκλοφορία του 3ου άλμπουμ των Neurosis “Souls at Zero” το 1992.
Στους πρωτόπορους του είδους είναι και οι Isis, Boris, Pelican, Jesu, και Wolves in the Throne Room.
Αν και συχνά χρησιμοποιούν τη βαρύτητα του Doom, αλλά και έναν συνδυασμό Shoegazing και Black Metal.
Πρέπει να ακούσεις
Cult of Luna, Year of No Light, Amenra, Russian Circles, Harakiri for the Sky, Ghost Bath, Latitudes, Light Bearer, Fall Of Efrafa, Entopia, Germ.
Μέρες δόξας
Κυρίως από την δεκαετία του ’10.
Κόκκινη κάρτα
Αν και μουσικοί του είδους έχουν την διάθεση για πειραματισμό και την μουσική ικανότητα να το πετυχαίνουν, πολλές φορές μόνο οι ίδιοι καταλαβαίνουν τι παίζουν.
Ουσιαστικά δεν υπάρχει σωστή ισορροπία ανάμεσα στην καλλιτεχνική έκφραση και τις ανάγκες του κοινού.
Με τι μπερδεύεται
Experimental, Post-rock, Blackgaze, Avant-garde Metal, Doom Metal. Ακροβατεί έντονα ανάμεσα στο Black Metal και Sludge.
Πως το περιγράφεις σε έναν άσχετο
Είναι κάτι τύποι που παίζουν metal, αλλά δεν μοιάζουν με μεταλλάδες!
Από την μια ακούγονται πωρωμένοι στο παίξιμο τους κι από την άλλη είναι σαν να τους πήρε ο ύπνος επί σκηνής, μαζί με τα μουσικά τους όργανα.
Επίσης, δεν μιλάνε πολύ.