Υπάρχει ένα αξίωμα, το οποίο λέει πως η μουσική δεν αλλάζει, αλλά μόνο τα όργανα και τεχνολογία τους.
Σίγουρα όμως εξελίσσεται, όπως η ίδια η ανθρώπινη οντότητα στον σύνολο της και με βάση τις εξωτερικές συνθήκες.
Ωστόσο η θεμέλιος λίθος της, παραμένει σταθερή στους αιώνες.
Αν για παράδειγμα σε έναν αρχαίο παιάνα προσθέσεις ηλεκτρικά όργανα, είναι ο ορισμός του Doom Metal.
Τα Death growl φωνητικά (ή growl), δεν είναι μια μουσική τεχνική της δεκαετίας του ’80 με την εμφάνιση του Death Metal.
Αντιθέτως τα Death growl πηγάζουν από τον 8ο αι. και συγκεκριμένα από τους αιμοβόρους Βίκινγκς.
Αν και δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το τι είναι το Death Metal, ωστόσο γνώριζαν πολύ από αυτούσιο… Death, που προκαλούσαν με τα μεταλλικά τους όπλα.
Γυρνώντας πίσω το χρόνο…
Δυστυχώς, ελάχιστα έως τίποτα είναι γνωστά για τα τραγούδια και τη μουσική που τραγουδούσαν οι αρχαίοι Βίκινγκς.
Σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε δεν γνώριζαν γραφή κι άρα δεν έχουμε καταγεγραμμένη την πλούσια ιστορία τους.
Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι οι Βίκινγκς διέθεταν πολυάριθμα μουσικά όργανα και εκτιμούσαν πολύ την ποίηση.
Υπάρχουν πολλά αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία μας δείχνουν τη σημασία της μουσικής στη ζωή των Βίκινγκ.
Η μουσική έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στις συγκεντρώσεις τους σε γιορτές και επίσημες εκδηλώσεις.
Παράλληλα, είναι πολύ πιθανό οι Βίκινγκς να δημιουργούσαν και να τραγουδούσαν για να αναπτερώσουν το ηθικό τους πριν από μια μεγάλη μάχη.
Τα τραγούδια που έχουν βρεθεί και μπορούν να χρονολογηθούν από την αρχαία σκανδιναβική εποχή είναι πολλά.
Όμως, ένα μόνο τραγούδι έχει ανακαλυφθεί και μπορεί με σιγουριά να αποδοθεί στους Βίκινγκς.
Στη Δανία τον 14ο αιώνα, βρέθηκε ένα κομμάτι ξύλο στο οποίο διακρίνονται οι πρώτες σειρές ενός τραγουδιού τους… «Ονειρεύτηκα ένα όνειρο».
Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως διασώθηκε περνώντας από γενιά σε γενιά.
Σε ότι αφορά τις φωνητικές τους ικανότητες και την πρώτη, ουσιαστικά, εμφάνιση της τεχνικής των Death growl, υπάρχει η μαρτυρία ενός εμπόρου – περιηγητή.
Ο Αραβο-Ισπανός Abraham ben Jacob, κάπου στα 900 μετά από ένα ταξίδι του στην Σκανδιναβία αναφέρει:
«Ποτέ πριν δεν είχα ακούσει πιο άσχημα τραγούδια από αυτά των Βίκινγκς στο Slesvig (σήμερα Δανία).
Ο ήχος του γρυλίσματος που βγαίνει από το λαιμό τους, μου θυμίζει σκυλιά που ουρλιάζουν, μόνο πιο άγρια (αδάμαστα)».
Μια φράση που περιγράφει πολύ στοχευμένα, τι ακριβώς είναι τα Death growl.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εκείνη την εποχή οι συμπεριφορές και οι συνήθειες των «βαρβάρων» και «πολιτισμένων» διέφεραν κατά κόρον!
Κι άλλες όμως μαρτυρίες περιηγητών – εμπόρων, που βρέθηκαν κοντά στους Βίκινγκ, αναφέρουν πως τα τραγούδια τους έμοιαζαν (ηχητικά), σαν…
«Ένα άδειο κάρο που κατηφορίζει μια πλαγιά».
Η πρώτη επίσημη εμφάνιση…
Η πρώτη επίσημη εμφάνιση της τεχνικής των Death growl, χρονολογείται από το 1151 και το έργο της Hildegard του Bingen,** Ordo Virtutum.
Ένα αλληγορικό ηθικό έργο, ή ιερό μουσικό δράμα, που συνέθεσε κατά την κατασκευή και τη μετεγκατάσταση του Αβαείου της στο Ρούπερτσμπεργκ.
Πρόκειται για το παλαιότερο ηθικό έργο και το μόνο μεσαιωνικό μουσικό δράμα που επιβίωσε σχεδόν ολόκληρο τόσο κειμενικά, όσο και μελωδικά.
Στο έργο ο ρόλος του Διαβόλου δεν χρησιμοποιεί μελωδικό τραγούδι, αλλά εκτελείται με έναν τρόπο που η Hildegard ορίζει ως “strepitus diaboli”.
Δηλαδή, όπως θεωρείται ότι σημαίνει, χαμηλή και γρυλίζουσα φωνή.
Πρόκειταιγια φωνητικά, τα οποία δεν θα μπορούσαν να δοθούν σε κάποιον άλλο ρόλο πέραν του διαβόλου, όπως είναι απόλυτα αυτονόητο.
Εν συνεχεία…
Από εκεί και μετά, η ιστορία των «φωνητικών από την κόλαση», γίνεται κάπως ομιχλώδης, μέχρι το 1966.
Τότε κυκλοφορεί το τραγούδι των The Who, “Boris the Spider“, το οποίο περιλάμβανε Death growl που τραγουδήθηκαν από τον μπασίστα John Entwistle.
Μια πρώτη γεύση, όσο περίεργο κι αν φανεί, έχουμε λίγα χρόνια νωρίτερα από τους Screamin’ Jay Hawkins και το “I Put a Spell on You” (1956).
Αυτά τα δύο τραγούδια είναι ο προάγγελος για την χρήση των Death Growl στη σύγχρονη μουσική.
Κατόπιν η τεχνική αυτή διαδίδεται στη Rock μουσική και φυσικά, αργότερα, στην εκτεταμένη χρήση, από τη Metal.
Όπως για παράδειγμα…
King Crimson – 21st Century Schizoid Man (1969)
Black Sabbath – Iron Man (1970)
Pink Floyd – One of These Days (1971)
Mike Oldfield – Tubular Bells, Part Two (1973)
Holy Moses – Satan’s Angel (1982)
Death – Flesh and the Power It Holds (1998)
**
**Eπίσης γνωστή ως η Αγία Χίλντεγκαρντ και η Σίβυλλα του Ρήνου.
Πολυμαθής Βενεδικτίνη ηγουμένη που δραστηριοποιήθηκε ως συγγραφέας, συνθέτης, φιλόσοφος, μυστικιστής, οραματιστής και ως ιατρός συγγραφέας και επαγγελματίας κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα.
Είναι μια από τις πιο γνωστές συνθέτες της ιερής μονοφωνίας, ενώ θεωρείται από πολλούς στην Ευρώπη ως η ιδρυτής της επιστημονικής φυσικής ιστορίας στη Γερμανία.
***