Κατά κάποιο τρόπο, η αυτοκτονία είναι μια απέλπιδα επιβολή εξουσίας, στον εαυτό μας.
Ο αυτόχειρας, νομίζει ότι γίνεται για μια στιγμή και μόνο, κυρίαρχος του ίδιου του εαυτού του.
Προσπαθώντας να μην είναι μια μαριονέτα του περιβάλλοντός του ή ακόμα των οπαδών του…
Όταν πρόκειται για διασημότητα, τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά.
Ίσως η αυτοχειρία ενός διάσημου, όπως ένας rock star, να γίνεται εύκολα μια είδηση.
Ωστόσο δεν είναι ένα απομονωμένο γεγονός από την υπόλοιπη κοινωνία.
Η πίεση που δέχεται μια διασημότητα από τα ΜΜΕ, το κοινό του και ίσως ακόμα και από τους εσωτερικούς του δαίμονες είναι τεράστια.
Ακόμα και οι ίδιες οι δισκογραφικές, αλλά και οι συνεργάτες του, δεν θέλουν να αφήσουν ένα χρυσωρυχείο να αποστασιοποιηθεί από το προσκήνιο για πολύ καιρό.
Το κυριότερο είναι μια μάχη με το ίδιο το είδωλό του, αυτό που περίτεχνα φτιάχνει για το κοινό του ένας καλλιτέχνης.
Στην πραγματικότητα ένας φιλόδοξος μουσικός ζει μέσα από το κυνήγι, ίσως και αλαζονικό, της δικής του αθανασίας.
Σα να βρίσκεται μέσα στο “The Picture of Dorian Gray” του Oscar Wilde.
Εναποθέτοντας τον φθαρτό εαυτό του μέσα σε καλά κρυμμένη εικόνα και ταυτόχρονα προβάλει την φανταστική του αθανασία.
Αυτή ζητάνε και οι οπαδοί του, απαιτώντας να ζήσουν μέσω ενός αστέρα την δική τους φαντασίωση της αθανασίας.
Στην ουσία ο καλλιτέχνης, παραδίνεται και παραδίδει την δική του προσωπικότητα στο κοινό του, παράλληλα εισπράττοντας δόξα και την προσωρινότητα της ματαιότητας.
Μεγαλώνοντας την δική του εικόνα προς τέρψη του κοινού, να ικανοποιήσει τις ελλιπείς προσωπικότητες των οπαδών του, χάνει την δική του.
Στην ουσία τρέφει με τον εαυτό του, το ίδιο του, το κοινό.
Και όταν κατανοήσει αυτήν την διαδικασία, οι λύσεις είναι περιορισμένες.
Είτε θα αποσυρθεί μουσικά από το προσκήνιο είτε θα αποσυρθεί ολοκληρωτικά.
Η απέλπιδα προσπάθεια για αναγνώριση…
Ωστόσο, οι γενικεύσεις δεν λένε ποτέ την αλήθεια και κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή.
Ή μήπως μόνο οι αφορμές διαφέρουν, όταν πρόκειται για διασημότητα;
Δεν θα το εξηγήσουμε αυτό, ούτε καν θα προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε.
Η ουσία είναι πιο αόρατη και δυσδιάκριτη.
Κάτι ανάμεσα στην ολοκλήρωση όλων των στόχων και την παντελής απουσία τους.
Κάποτε κάποιος έγραψε, ότι «καλό είναι να πιστεύεις σε κάτι που ποτέ δεν μπορείς να το φτάσεις ούτε και να το κατανοήσεις πλήρως».
Είναι ένα κόλπο, που θα σε κρατά πάντα σε μια αόρατη σύνδεση με την ζωή, πέραν του βασικού ενστίκτου της επιβίωσης.
Όταν όμως, ένας καλλιτέχνης γίνεται ο ίδιος, αυτό που βάζουν στόχο εκατομμύρια οπαδοί του…
Κάτι απρόσιτο που απλά τους κρατάει σαν αόρατη κλωστή με ένα ψεύτικο σκοπό και την ζωή, τότε τι του μένει;
Ένα κενό, το οποίο είτε θα το αναπληρώσει, είτε όχι.
Στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο ένας διάσημος αστέρας να γίνει σαν τον ήρωα του Πάτρικ Ζίσκιντ στη τελευταία πράξη του αριστουργήματος του, «Το Άρωμα».
Μέσω του θανάτου μεταβαίνει στον κόσμο της απόλυτης αναγνώρισης και συνάμα της αθανασίας.
«Δόξα ή θάνατος»
Σε μια συνέντευξη του ο Liam Gallagher είχε πει πως τα μέλη των Oasis είχαν σαν μότο τους «δόξα ή θάνατος», πριν γίνουν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου.
Ουσιαστικά υποδήλωνε πως δεν είχαν να χάσουν τίποτα και αυτό ίσως να ήταν μεγαλύτερος κινητήριος μοχλός τους.
Τα τραγούδια τους δεν φημίζονται για το βάθος τους, ούτε και για ιδιαίτερη ευαισθησία.
Το ταλέντο των αδελφών Gallagher δεν είχε κάποια σκοτεινή αιτία, κάτι που χρησιμοποιούσε την συνθετική ικανότητα των μουσικών για να βγει προς τον πολύ κόσμο.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις υπάρχει ένας «δαίμονας» που ωθεί τον καλλιτέχνη να εκφράσει τον πόνο του.
Σε αυτήν την περίπτωση η δόξα δεν είναι το ζητούμενο, αλλά η αποβολή του πόνου μέσα από την μουσική.
Όταν δε συνδυαστεί αυτό με την δόξα, τότε μήπως η ίδια μοναξιά γίνεται ο σκοπός;
Η μοναξιά, δείχνει να είναι το μοναδικό καταφύγιο από τους απαιτητικούς και μόνιμα ανικανοποίητους οπαδούς.
Μήπως τελικά οι ίδιοι οι rock stars να είναι οι μονομάχοι στα σημερινά Colosseum;
Απλά θηράματα των αδηφάγων βλεμμάτων των οπαδών τους;
Ερωτήσεις που δύσκολα, ίσως και απίθανα, θα απαντηθούν από κάποιον.
Από την άλλη η τυφλή αφοσίωση στην φράση “die young”, δεν φαίνεται να είναι η πραγματική αιτία της αυτοχειρίας των rock stars.
Άλλωστε η πραγματική της σημασία είναι να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, ώστε να παραμένεις συνέχεια νέος.
Μέσω ονείρων και στόχων θα πρέπει να σε βρει ο θάνατος, όταν έρθει…
Πράξη απόλυτης εξουσίας;
Ακόμα και η υποτιθέμενη, ζωή γεμάτη καταχρήσεις, δεν είναι αρκετή ώστε να οδηγήσει ένα καλλιτέχνη σε αυτήν την πράξη της απόλυτης εξουσίας.
Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά, το μόνο κοινό σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αυτοχειρίας, είναι η μουσική.
Η ίδια η μουσική, που έχει αποτρέψει πολλούς, νέους, κυρίως, ώστε να κάνουν το ίδιο.
Δύσκολα θα μπορούσε, όμως, η μουσική να κατηγορηθεί για αρνητική επιρροή και παρότρυνση στην αυτοχειρία.
Δεν είναι βέβαια λίγες οι προσπάθειες που έγιναν, οργανωμένες κυρίως από συντηρητικούς κύκλους.
Που ως σκοπό είχαν την εύρεση ενός εχθρού και μια φανταστική προστασία από αυτόν.
Η ψηφοθηρία και χειραγώγηση της κοινής γνώμης ήταν οι βασικοί στόχοι αυτή της μερίδας των ανθρώπων.
Τελικά μήπως όλοι αυτοί αυτόχειρες, απλά δεν μπόρεσαν να αντέξουν το βάρος ενός rock αστέρα;
Η μουσική για αυτούς ήταν ένας τρόπος έκφρασης, αναζήτησης και ο ίδιος ο δρόμος της ζωής.
Και όχι το μέσο για «μεγάλη ζωή» ή για την ικανοποίηση κάποιας ματαιοδοξίας.
Το κοινό που αναζητούσαν να τους ακούσει ήταν αυτό που θα μπορούσε με απόλυτη ευκρίνεια να αντικατοπτρίσει τους ίδιους τους δημιουργούς.
Προκειμένου να μπορέσουν να αντικρίσουν τον εαυτό τους κατά τη διάρκεια ενός ταξειδιού αυτογνωσίας.
Ενδεχομένως, ούτε οι ίδιοι να μην γνώριζαν τους λόγους αυτής της τραγικής και ύστατης πράξης εξιλέωσης, (όπως νόμιζαν).
Ίσως να ένιωθαν πως κάτι πάει στραβά στο τελευταίο τους τραγούδι… Αυτό που αποκαλούμε ζωή!
Σε μια προσπάθεια να το σβήσουν, να το αλλάξουν, να το γράψουν από την αρχή σε κάποιο άλλο τόπο ή χρόνο.
Ουσιαστικά, κάθε περίπτωση αυτοχειρίας είναι διαφορετική και μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε…
Η αυτοχειρία είναι μια πράξη, που μπορεί να αποτραπεί, αν στρέψουμε το βλέμμα μας σε εκείνους που το έχουν ανάγκη.