Η πραγματικότητα ουσιαστικά ορίζεται από την σκοπιά που αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας.
Είναι η δική μας οπτική, η οποία «φανερώνει», ή/και κρύβει την ίδια την αλήθεια που υπάρχει πίσω από τα γεγονότα.
Το πιο δύσκολο κομμάτι της αναζήτησης του εαυτού μας, είναι να μπορούμε να κοιτάξουμε με τα ματιά άλλων.
Κυρίως αυτών τους οποίους θαυμάζουμε, ακόμα κι αν αρνούμαστε να αποδεχτούμε τις αδυναμίες τους.
Ακόμα και ίδιοι οι rock stars, έχουν ανάγκη να βγάλουν την μάσκα τους και να αποκαλύψουν την ανθρώπινη φύση τους.
Καλό είναι να μην βλέπουμε μόνο την εμπορική πλευρά έκδοσης μιας βιογραφίας, αλλά την ανθρώπινη.
Αυτή είναι η οπτική με την οποία θα ήθελα να αντικρίσω την ιστορία των Mötley Crüe.
Ένα συγκρότημα, που «υπηρέτησε», όσο κανένας το τρίπτυχο “Sex, Drugs & Rock ’N’ Roll“.
“The Dirt: Confessions of the World’s Most Notorious Rock Band”
Η σκηνοθεσία της βιογραφίας των βασιλιάδων της Glam, από τον Jeff Tremaine, δεν προτείνεται και για Όσκαρ.
Καταφέρνει όμως να κρατήσει τον ακροατή μπροστά στην οθόνη, κάτι, που ακόμα και οσκαρικές σκηνοθεσίες δεν το καταφέρνουν πάντα.
Η πιστότητα στο βιβλίο είναι ο στόχος και μάλλον το καταφέρνει καλά.
Αυτό, το οποίο είναι το ατού της, (ένα από τα πολλά)… Η ανθρώπινη προσέγγιση μέσα από την ματιά των πρωταγωνιστών της.
Το ξεκίνημα της ταινίας, μας δείχνει την κακογουστιά της δεκαετίας του ’80, απομυθοποιώντας την παράλληλα.
Μια χιουμοριστική ματιά που κερδίζει την προσοχή του θεατή.
Nikki Sixx
Παίζοντας έξυπνα με τον χρόνο, γρήγορα μας μεταφέρει ο σκηνοθέτης λίγα χρόνια πίσω.
Σ’ έναν πιτσιρικά, του οποίου η μόνη διέξοδος ήταν η μουσική.
Τον Frank Carlton Feranna Jr., οποίος αργότερα θα γινόταν και ο εμπνευστής της θρυλικής μπάντας.
Φυσικά μιλάμε για τον Nikki Sixx, ο οποίος, ταυτόχρονα, σπάει την «ροζ» ατμόσφαιρα που επικρατούσε στις αρχές των ‘80s.
Η γνωριμία με τον Tommy Lee έρχεται μέσα από την αντίθεση ενός ζεστού και υγιούς οικογενειακού περιβάλλοντος.
Όμως αυτή η αντίθεση τράβηξε τους δύο μουσικούς να ξεκινήσουν την μπάντα.
Τα υπόλοιπα μέλη απλά έδεσαν φυσιολογικά με τους υπόλοιπους.
Κάπως έτσι ξεκινάει μια οδύσσεια, την οποία έχουν βιώσει σχεδόν όλα τα συγκροτήματα.
Χρειάζεται πολύ «σκατό» για να φυτρώσει ένα λουλούδι.
Αυτό το παράξενο κουαρτέτο, που ήξερε να προκαλέσει, τελικά ήταν αυτό που ήθελαν στην γενέτειρα του, πόλη των αγγέλων.
Αν και, όσο εντυπωσιακά είναι τα κάστρα, πάλι από ταπεινές πέτρες χτίζονται και τα θεμέλια τους είναι πολύ βρώμικα.
Η ταινία αυτό καταφέρνει να μας το δείξει, αν και την ταχύτητα της ανόδου τους, θα τη ζήλευαν πολλά συγκροτήματα.
Το διακριτικό χιούμορ, με αρκετά κωμικά στοιχεία, έξυπνα εισχωρεί μέσα στην πλοκή.
Η ίδια η ζωή και κατ’ επέκταση και η φύση έχει χιούμορ και το χρησιμοποιεί με φειδώ.
Μόνο και μόνο για να γελάσει με τα ανθρώπινα δόγματα, όπως ακριβώς έκαναν και οι Mötley Crüe.
Μπορεί εύκολα να θεωρηθούν ρηχοί και αυτό δείχνει και η ταινία ως ένα σημείο.
Στην ουσία ο πνιγμένος, πάντα θέλει να βγει στην επιφάνεια και οι 3 τους ήταν πνιγμένοι από έναν αδιάφορο καθωσπρεπισμό.
Ωστόσο δεν θεωρούνταν τίποτα επαναστάτες, τον εαυτό τους ήθελαν απλά να σώσουν και βρήκαν τι ακριβώς έλλειπε.
Η δόξα θέλει πλήρη αφοσίωση, όμως!
Κάθε επίδοξος rock star, ξέρει πως θα πουλήσει την ψυχή του, στο θεό του rock’n’roll.
Ozzy Osborne
Η κορυφαία στιγμή είναι η συνάντησή τους με τον μέγιστο Ozzy.
O oποίος έδειξε και ποιος είναι ο πραγματικός βασιλιάς της τρέλας και αυτοκράτορας της παράνοιας.
Μια σκηνή, όπου ο Ozzy ρουφάει τα μυρμήγκια με καλαμάκι είναι γνωστή στους οπαδούς και των δύο.
Σίγουρα όμως όλοι περίμεναν να την δουν και επί της οθόνης!
Η παράδοση των The Who στην καταστροφή ξενοδοχείων, τιμήθηκε με τον δέοντα τρόπο από την πρωταγωνίστρια μπάντα.
Όπως λέει και η γνωστή ταινία: «τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται», έτσι γίνεται και με τους μεγάλους σταρ.
Κινηματογραφικός κυνισμός και ωμή αλήθεια
Τα κωμικά στοιχεία αρχίζουν να εκλείπουν, καθώς οι όμορφες γυναίκες και τα ναρκωτικά κάνουν παρέλαση, σε μια επίδειξη κινηματογραφικού κυνισμού.
Αρχίζει να φαίνεται μπόλικη βρώμα, πίσω από τα λαμέ.
Ο ίδιος ο θεός του rock’n’roll, σαν διάβολος του Φάουστ, έρχεται να εισπράξει την πρώτη του δόση.
Ο θάνατος κάνει την πρώτη του εμφάνιση, συνοδεύοντας τον drummer των Hanoi Rocks, Razzle στον άλλον κόσμο.
Με ευθύνη του Vince Neil, οποίος και προκάλεσε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Η πολύ λάμψη τυφλώνει και πάντα ακολουθεί πυκνό σκοτάδι.
Στο ίδιο σκοτάδι έχει παρασύρει πολλούς rock star, η επίσημη «αγαπημένη» τους.
Ενώ ο θάνατος, φλερτάρει με τα μέλη της μπάντας, καταλαβαίνουν… ότι έπιασαν πάτο.
Ο πάτος πάντα υπενθυμίζει πως είναι είναι η καλύτερη στιγμή για μια επανεκκίνηση.
Είναι η στιγμή που το συγκρότημα βγάζει το καλύτερο τους άλμπουμ, αποτοξινωμένοι πλέον.
Τότε, όμως κάνει την εμφάνισή του ο θεός του rock’n’roll για να εισπράξει το τελικό του χρέος.
Το οποίο, πάλι το ξεπληρώνει ο τραγουδιστής, ενώ ήδη είχε διωχθεί – φύγει από τη μπάντα.
Η τραγωδία του Vince Neil, δίνει αφορμή στον σκηνοθέτη να μας δώσει την πιο δυνατή στιγμή της ταινίας.
Πάλι με δραματική αντίθεση, δείχνει μια τοιχογραφία του Ten των Pearl Jam, σαν εκπρόσωπο της Grunge.
Η οποία έκανε νέο συμβόλαιο με τον φαουστικό θεό του rock’n’roll, ξεκινώντας έναν κύκλο δόξας.
Ο οποίος όμως θα πληρωθεί με πολλούς θανάτους ακόμα.
Την ίδια στιγμή που τo glam metal δείχνει να κάνει τα τελευταία του βήματα.
Η τελευταία δραματική σκηνή είναι η επανένωση των μελών της και παραδοχή του Nikki...
Ότι η πραγματική και μοναδική του, οικογένεια ήταν η μπάντα.
Οι ηθοποιοί
Οι Douglas Booth σαν Nikki Sixx, Iwan Rheon σαν Mick Mars , είναι πολύ καλοί στους ρόλους τους.
Ο Colson Baker στο ρόλο του Tommy Lee φτάνει τα όρια τελειότητας.
Από την άλλη ο Daniel Webber δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με τον Vince Neil, αν και δεν είναι κακός.
Η ταινία αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις, δείχνοντας παράλληλα το ξεθώριασμα μιας μουσικής σκηνής, που στηρίχτηκε στην λάμψη.
Μια ψεύτικη λάμψη.
Φανερώνει μαεστρικά την ανθρώπινη υπόστασή τους, χωρίς να κουράζει με τις δραματικές στιγμές.
Δείχνει ωμά και με απόλυτη ειλικρίνεια την πραγματικότητα της εποχής που το Glam Rock μεγαλούργησε!
Σε καμία περίπτωση δεν απομυθοποιεί τους Mötley Crüe, αντίθετα μας «τοποθετεί» στον κόσμο τους!