“Και προβάλλοντας σιγά-σιγά πίσω από τα υψώματα, μεγάλες σκοτεινές φάλαγγες φάνηκαν να ‘ρχονται. Οι νεκροί του πολέμου”.
Ένα «ιστορικό σημείωμα» από τους YOVEL
«Σε αυτό τον τόπο, όπου για πάνω από 10 χρόνια το μόνο που μας περισσεύει είναι η εφευρετικότητα –
πως να χωρέσουμε σε λιγότερα τετραγωνικά,
πως να πληρωθούμε για την δουλειά μας,
πως να πάρουμε επίδομα για την ανεργία μας,
πως να ζεσταθούμε τους χειμώνες,
πως να δροσιστούμε το καλοκαίρι,
πως να συνεχίζουμε να είμαστε άνθρωποι, συλλογικοί και αλληλέγγυοι, ανάμεσα στα ποσοστά των ανακοινώσεών τους.
Σε αυτή τη χώρα όπου αναβάπτισε σωτήρες σε ρεαλιστές και ναζί σε celebrities.
Σε αυτή τη χώρα, την τόσο μικρή για τις τόσο μεγάλες, καθημερινές, συστηματικές κτηνωδίες της.
Σε αυτή τη χώρα – ερημιά.
Εδώ, την Τετάρτη 7 Οκτώβρη “έγινε μεγάλη σιωπή”.
Θυμάσαι, αλήθεια, νιώθαμε ζεστασιά μέσα στο πλήθος, καθώς βαδίζαμε πλημμυρίζοντας τους
δρόμους. Τα χέρια μας άγγιζαν, οι φωνές μας αγκαλιάζονταν, μεσ’ στα τραγούδια.
Τάσος Λειβαδίτης – ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ: ΣΥΜΦΩΝΊΑ ΑΡ.1 (1957) – Yovel: To arms
Σε αυτή τη χώρα, την Τετάρτη 7 Οκτώβρη, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κάθε λογής, μαζεύτηκαν γύρω από ένα κτίριο του δικαστικού συστήματος και ζήτησαν Δικαιοσύνη.
Ποιοι μαζεύτηκαν? Πόσοι άνεργοι και άνεργες? Πόσοι κακοπληρωμένοι?
Πόσοι σκαστοί από τη δουλειά, “ασθενείς” και “ εν ανάρρωσιν”- μαθητές και φοιτητές – αλλά και μεγαλύτεροι, με το φόβο μοιρασμένοι ανάμεσα στο αφεντικό και στην πανδημία.
Οι νεκροί του πολέμου τους. Οι προλετάριοι.
Τι τρελό, τι συγκλονιστικό, να το βλέπεις, να το ζεις –
“ολάκερο το πλήθος σάλεψε κι άρχισε να προχωράει∙ ένα δάσος από σηκωμένες γροθιές” .
Με ένα αίτημα.
Ειρήνη, Ειρήνη
“So, where’s our Peace?
A thousand times we died for this.
We won the wars. Τhey won the peace.
So, where’s our peace?
A world alive & fair & free
from this disease
Την ειρήνη μας ψάχναμε την Τετάρτη. Την ειρήνη μας θα ψάξουμε και αύριο. Αλλά πάντα νικάνε στην ειρήνη. Δεν άντεξαν ούτε 50 δευτερόλεπτα την γιορτή μας.
Δεν άντεξαν ούτε 50 δευτερόλεπτα την ειρήνη μας.
Φρόντισαν να μας θυμίσουν το ρόλο μας στην ειρήνη τους.
Διωγμένοι, ασφυκτιώντας, πατικωμένοι, βρεγμένοι απο αύρες και ασθμαίνοντας από δακρυγόνα.
Η “μεγαλειώδης” διαδήλωση, τα δημοκρατικά τείχη, η λαοθάλασσα ξανα-έγινε αστραπιαία παραβατική συμπεριφορά. Εχθρός – λαός. Ούτε 50 δευτερόλεπτα.
Αλλά κάτι έλειπε. Έλειπε ο φόβος.
Ο φόβος κούρνιαξε από την άλλη πλευρά της κάννης αυτή τη φόρα. Είμαστε απέθαντοι. Και πλέον έχουμε αυτά τα δευτερόλεπτα – ολοδικά μας.
“Και τραγουδούσαμε όλοι μαζί κι ελπίζαμε όλοι μαζί και πέφταμε όλοι μαζί”.
Και δεν ποδοπατηθήκαμε – και δεν πανικοβληθήκαμε – και δεν φοβηθήκαμε.
Γιατί σε όλες τις γωνιές μας περιμένουν οι άνθρωποι.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, στις 2 Οκτώβρη, δημοσιεύσαμε το νέο δίσκο μας το “Forthcoming Humanity”. Γι αυτό το λόγο τον γράψαμε. Για αυτό τον κόσμο τον γράψαμε.
Γιατί οι σημαίες μας γεννιούνται ακόμα: η Δήμητρα Ζώρζου, ο Αμπουζίντ Εμπάρακ, η Μαίρη Βαβαγιάννη-Μαυρή. Τόσοι και τόσοι ακόμα.
Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα δίσκο – φόρο τιμής στους ανθρώπους του σήμερα – σε όσους τολμάνε να αγωνίζονται.
Ένα δίσκο που να “ράβει” τον λόγο μας με στίχους από το δίσκο τόσο ταιριαστά, τόσο φυσικά, τόσο πραγματικά.
Γιατί οι “παλιές ιστορίες” που διηγούμαστε είναι πεισματάρες, οικουμενικές – παρούσες.
Γιατί γράφουμε μουσική για τις ζωές μας.
Γιατί είμαστε πολύ μικροί για να κάνουμε πλάκα και πολύ μεγάλοι για να φοβόμαστε.
Για αυτό.
Still waiting for that nuclear eclipse? We are knee-deep in the post – Apocalypse
Ας βιαστούμε σύντροφοι. Ο παλιος κόσμος είναι έτοιμος να πέσει να μας πλακώσει.
Υ.Γ.1: Ευχαριστούμε για τα ζεστα, ως αποθεωτικά σχόλια. Ευχαριστούμε για τη στήριξη και την αλληλεγγύη.
Το γεγονός ότι είμαστε μια χούφτα άνθρωποι υπεύθυνοι για όλα. Ανυπομονούμε να έρθει η στιγμή για ένα Live με ασφάλεια…
Θα είναι μια γιορτή – και θα κρατήσει πολύ παραπάνω απο μερικά δευτερόλεπτα.
Υ.Γ.2: Unity
Μια πραγματική επανάσταση έγινε στη μουσική κοινότητα αυτές τις μέρες, με την πρωτοβουλία Unity μερικές μέρες πριν – με αφορμή την δίκη των ναζί τώρα.
Και αν κάποτε το hip-hop μονοπωλούσε, πλέον και το metal είναι εκεί, σηκώνοντας τη σημαία του αντιφασισμού – και ταυτόχρονα, ξανα-ανακαλύπτοντας όλα αυτά τα στοιχεία που το έκαναν κάποτε ανατρεπτικό, μαζικό και επικίνδυνο.
To “no politica” θάφτηκε βαθιά μέσα σε σωρούς σκουπιδιών (προς το παρόν), εκεί μαζί με τις “εκκεντρικές” black metal μπαντες που καπότε χωρις προβλημα προπαγανδίζαν νέα Ολοκαυτώματα και περιέφεραν κελτικους σταυρούς και ναζιστικά σύμβολα, στο επίκεντρο της δημοσιότητας.
Στον αγύριστο, μαζί με τους υπόλοιπους ναζί.
Αυτές τις μέρες έγιναν τόσα βήματα μπροστά, τόσο γρήγορα. Πολλοί που δεν έπαιρναν θέση πήραν – και αρκετοί που έπαιρναν πλέον κρύβονται».
***