«Η κόλαση βρίσκεται μέσα μας», είναι μια φράση που έχει στολίσει αρκετές μελωδίες σαν στίχος.
Είναι όμως και μια φράση την οποία χρησιμοποιούν αρκετά συχνά οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι, για να περιγράψουν την αντίληψη των γεγονότων γύρω μας.
Αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς ως πραγματικότητα και τα όρια που θέτουμε γύρω μας είναι και αυτά που στην ουσία υπάρχουν.
Ο Καναδός φιλόσοφος Marshall McLuhan, επεξήγησε όλα αυτά σε με μια μόλις πρόταση:
«Μόλις δείτε τα όρια του περιβάλλοντός σας, δεν είναι πλέον τα όρια του περιβάλλοντός σας».
Κατανοώντας όλα αυτά, τα όρια, αντιλαμβάνεται κανείς πως είναι μια κατάσταση του ίδιου μας του μυαλού.
Η απελπισία, που καταλαμβάνει πολλούς, έστω και παροδικά, είναι απλά η αδυναμία να αντιληφθεί κανείς τα δικά του όρια.
Να μη μπορεί να καταλάβει, ότι έχει φτιάξει το δικό του όστρακο ή συναισθηματικό κοχύλι, προκειμένου να αμυνθεί σε κάποιον φανταστικό φόβο.
Το βασικό υλικό κατασκευής ενός εξωτερικού σκληρού σκελετού, είναι η απελπισία, η οποία θεωρητικά προστατεύει το ευαίσθητο εσωτερικό.
Αυτό όμως που καταφέρνει είναι να μην αφήνει το φως να μπει μέσα, αλλά και να μην εξωτερικεύει την εσωτερική ουσία του όντος.
Ωστόσο, οι νότες έχουν πάντα μια απάντηση και είναι το «πασπαρτού» για κάθε είδους πρόβλημα.
Όλα αυτά τα γνωρίζει καλά ένας μουσικός, όπως και οι Sifting, με το 9ο τραγούδι, του δεύτερου ολοκληρωμένου άλμπουμ τους, “Infinite Loop”, το οποίο κυκλοφόρησε μέσω της Eclipse Records.
Το τραγούδι τους ασχολείται με το ζήτημα της απελπισίας, το οποίο στιχουργικά είναι μια «βουτιά» στα βάθη της ψυχής.
Αναφερόμαστε στο “Emotionless Shells”, δημιουργία του κιθαρίστα της μπάντας και τραγουδιστή Eduardo Osuna Gil και του μπασίστα Winston Jarquin.
Αν και το τραγούδι δεν έχει ακόμα παιχτεί ζωντανά, ωστόσο το συγκρότημα, ανυπομονεί να το μοιραστεί επί σκηνής.
Emotionless Shells
Όπως προανέφερα, το τραγούδι μιλάει για την απελπισία που νιώθει κανείς μέσα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον.
Μια απελπισία που προκύπτει από την μη ύπαρξη δικαιοσύνης σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Ο Eduardo, μας αποκαλύπτει, πως «όταν ο κόσμος αρχίζει να καταρρέει κάτω από τα πόδια σου, τότε συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν πολλά εκεί έξω».
Έξω από το «συναισθηματικό κέλυφος», στο οποίο ζούμε οι περισσότεροι.
Είναι ένα συναίσθημα που ο κιθαρίστας, το γνωρίζει πολύ καλά, καθώς βίωσε την απώλεια της μητέρας του και της γιαγιάς του σε αεροπορικό δυστύχημα.
Το τραγικό αυτό γεγονός, τον ώθησε στη δημιουργία του “Emotionless Shells”.
Αποδεικνύοντας πως οι νότες είναι το κλειδί «απόδρασης» από κάθε σκοτεινό «καβούκι».
Η ομορφιά μιας γλώσσας, όπως η ελληνική, είναι ότι πολλές φορές φανερώνει πιο βαθιές έννοιες μέσα από την ετυμολογία μιας λέξης.
Για παράδειγμα η λέξη «πρόβλημα», που σημαίνει «οτιδήποτε προβάλλεται ως προεξοχή, εμπόδιο…», αλλά και αυτό που φαίνεται.
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Eduardo, «υπάρχει ένα σύστημα που μας οδηγεί σε μια ψυχική κατάρρευση».
Δημιουργεί κοινωνίες δομημένες με βάση της τον διαχωρισμό των ανθρώπων, οδηγώντας σε μια μη υγιή εσωστρέφεια με το συναισθηματικό κέλυφος να τους καλύπτει.
Ουσιαστικά μέσα από στερεοτυπικές ιδέες, έξυπνα διαμορφωμένες, οδηγεί το κάθε μέλος μιας κοινωνίας να σχηματίσει ένα τέτοιο, πολλές φορές, αγκαθωτό κέλυφος.
Όμως, κάθε πρόβλημα συνοδεύεται από μια λύση και όπως επισημαίνει ο μουσικός, «οι κάθε είδους περιορισμοί βρίσκονται μόνο μέσα μας».
Εμείς ατομικά, μπορούμε να σπάσουμε τους στερεοτυπικούς κανόνες και φόβους, που μας δένουν με ένα παρελθόν, βαρίδι.
Αφαιρώντας τα όλα αυτά από τη ζωή μας, μπορούμε να κοιτάξουμε μπροστά, προς ένα πιο φωτεινό μέλλον.
Σπάζοντας τους περιορισμούς
Η μουσική του “Emotionless Shells”, έρχεται να συμπληρώνει τους στίχους.
Γρήγορη και επιθετική, προσπαθεί να αφυπνίσει τον ακροατή ώστε να σπάσει αυτό το συναισθηματικό κέλυφος.
Θέλει να βοηθήσει το άτομο να χρησιμοποιήσει αυτή την αφύπνιση σαν σφυρί που μπορεί να σπάσει όλους αυτούς τους περιορισμούς.
Αν και η μελωδία γράφτηκε σχεδόν μαζί με τους στίχους, ουσιαστικά τους ακολουθεί.
Αλλά και ο έτερος δημιουργός της σύνθεσης Winston Jarquin, ζούσε το προσωπικό δράμα, το οποίο μετατράπηκε σε αγώνα.
Συγκεκριμένα, ο μπασίστας, την εποχή της δημιουργίας του τραγουδιού, είχε απομονωθεί από τα παιδιά του μετά από ένα, μάλλον όχι τόσο εύκολο χωρισμό.
Οι αυστηροί και τυφλοί κρατικοί νόμοι, είναι πάντα υπέρ της μητέρας, σε όλες τις γωνιές της υφηλίου.
Ωστόσο, ο μακρής και δύσκολος αγώνας του Winston, για την επιμέλεια τους ή έστω να τα βλέπει, δεν ήταν μάταιος.
Και όπως αποδείχτηκε στο τέλος, κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, μιας που κέρδισε, καταφέρνοντας να μην αποξενωθεί από αυτά.
Όλα τα μέλη της μπάντας έχουν παιδιά, ουσιαστικά μονογονεϊκές οικογένειες.
Αυτό μας παραδειγματίζει για το γεγονός, πως όλα είναι δυνατά αν κοιτάξεις μπροστά.
Αλλά και ότι η μουσική μπορεί να λύσει αρκετά προβλήματα, φτάνει απλά να πιστεύεις σε αυτήν.