Οι νότες είναι πάντα ατίθασες και πολύ εύκολα περνάνε και τα πιο σκληρά σύνορα.
Ταξιδεύουν κι αν αφήσουμε την σκληρή και χωρίς φαντασία καθημερινότητα και εμπιστευτούμε την ψυχή μας σε αυτές, τότε μπορεί να μας συνεπάρουν.
Όπως σε κάποια ιστιοσανίδα πάνω σε ένα ανεξίτηλο κύμα να μας πάει από την άλλη μεριά του Ατλαντικού διασχίζοντας και όλη την Μεσόγειο.
Για παράδειγμα από την Αθήνα ως τις ακτές της Βραζιλίας.
Οι Αθηναίοι Dirty Fuse μέσα από το 7-ιντσο ΕΡ τους “Back to Brazil”, μας διηγούνται αυτό το ταξείδι μέσα από λίγες νότες, όπως μόνο η surf rock μπορεί να κάνει.
Η δημιουργία όλης της μπάντας δεν αφηγείται μόνο ένα επερχόμενο ταξείδι επιστροφή στην πατρίδα του ιδρυτικού μέλους τους, Duda Victor, αλλά είναι και ένα ταξίδι στο παρελθόν της.
Ίσως και μια προσμονής του μέλλοντος απ’όλη τη μπάντα.
Back to Brazil
Κυκλοφόρησε το 2017 σε απτή μορφή, αλλά γράφτηκε και ηχογραφήθηκε το 2015, όταν ο κιθαρίστας αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του και όταν το συγκρότημα ήταν ακόμα εξαμελές.
Ο συνιδρυτής της μπάντας ο ντράμερ Χρήστο Κόγιος, ο κιθαρίστας Κώστας Μπακούλας και ο Victor είχαν ήδη κάποια ιδέα στο μυαλό τους, ενώ το μπάσο είχε ήδη έτοιμο ο John Drake.
Η νέα αφιχθείσα στο συγκρότημα και στην θέση του Βραζιλιάνου κιθαρίστα, Έρη Καπετανάκη, συμμετέχει επίσης στην σύνθεση.
Το κομμάτι ήταν ο αποχαιρετισμός του παλιού κιθαρίστα και το καλωσόρισμα της νέας κιθαρίστας.
Ένας χρονικός κόμβος, οποίος έδενε αρμονικά το παρελθόν με το επερχόμενο μέλλον.
Η πρώτη του ζωντανή εκτέλεση ήταν στην παρουσίαση του 7ιντσου δίσκου στην Αθήνα κάπου μέσα στο 2015.
Ανεπίσημα παίχτηκε στο αποχαιρετιστήριο πάρτι του Duda στο Bad City το Μάρτιο του 2015.
Από τότε το τραγούδι παιζόταν σχεδόν σε κάθε ζωντανή εμφάνισή τους, αλλά όσο ήταν ο Κώστας Μπακούλας στην μπάντα.
Καθώς το τραγούδι είναι για τρεις κιθάρες, μετά την αποχώρηση του δεν ξαναπαίχτηκε live, εκτός της περιοδείας τους στην Βραζιλία.
Ουσιαστικά η μουσική αυτή η σύνθεση είχε και προφητικό χαρακτήρα, γιατί ήταν «προ-οιωνός» για την επερχόμενη τους περιοδεία στην Βραζιλία με δέκα εμφανίσεις και δίπλα στα συγκροτήματα όπως οι Atlantics.
Και φυσικά στην περιοδεία αυτή του 2018, παίχτηκε το τραγούδι σε όλες τους τις εμφανίσεις.
Το μήνυμα
Όσο για το μήνυμα του τραγουδιού, είναι σαν έναν πίνακα του καλλιτεχνικού ρεύματος του σουρεαλισμού, ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του ερμηνεία, αλλά και να αντιληφθεί και κάποιο προσωπικό για τον καθένα μήνυμα.
Η ερμηνεία του ορίζεται από την ίδια την ψυχή του παρατηρητή, αλλά και από την ψυχική διάθεση της κάθε στιγμής.
Παράλληλα ορίζει την πιο εσωτερική ουσία του surf rock, οπου ο στίχος δεν ανακατεύεται με νότες.
Η αισιόδοξη νοσταλγική διάθεση της σύνθεσης, θέλει να παρασύρει τον ακροατή σε ένα ταξείδι υπό τον ήχο κυμάτων, αλλά ο ίδιος είναι ελεύθερος να διαλέξει την διαδρομή και τον προορισμό.
Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία των instrumental κομματιών, η ελευθερία ερμηνείας τους, αλλά και ο ταξιδιάρικος χαρακτήρας που μπορούν να έχουν.
Ακόμα κι αν το ταξείδι γίνεται πάνω σε μια… ιστιοσανίδα χωρίς περιττές αποσκευές.