Ήταν Σάββατο 30 Μαρτίου, όταν πήγα στο Κύτταρο για να παρακολουθήσω, μετά από πολλά χρόνια μια συναυλία Ελληνικού Rock.
Διαβάζοντας κάποια live report για την εν λόγω συναυλία, θα ήθελα να διευκρινίσω τα εξής:
Ο ήχος στο Κύτταρο ήταν εξαιρετικός, όπως πάντα!
Δυνατός και ξεχωριστός για κάθε συγκρότημα, ανάλογα και με την ένταση που έδιναν.
Δεν ξέρω ποιος ήταν ο ηχολήπτης, αλλά έκανε άψογη δουλειά, ήταν επαγγελματίας, κάτι που είναι σπάνιο.
Το κάθε συγκρότημα, άλλωστε, είχε το δικό του ήχο και στην συγκεκριμένη περίπτωση, με αξιοσημείωτη ταχύτητα, ο υπεύθυνος του ήχου απέδωσε στο 100% κάθε μελωδία!
Η ατμόσφαιρα, άψογη και όλοι οι άνθρωποι σε όλα τα πόστα ήταν ευγενέστατοι και χαμογελαστοί, (κάτι που δεν το συναντάμε και πολύ συχνά στις ελληνικές σκηνές αυτού του είδους).
Αν και δεν συνηθίζω να γράφω για τους διοργανωτές…
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οφείλω να παραδεχτώ πως ο Άγγελος Αλιγιάννης έκανε εξαιρετική δουλειά, συγκεντρώνοντας στην ίδια σκηνή αυτά τα συγκροτήματα.
Ελπίζω να συνεχίσει έτσι και να μην «κουραστεί»!
Τα συγκροτήματα
Final Act
Φτάνοντας σχετικά αργά, δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω από την αρχή τους «νέους» Final Act, οι οποίοι επισήμως, τουλάχιστον, μας συστήθηκαν το 2016.
Ωστόσο από το λίγο που άκουσα και είδα, είναι αρκετά ενδιαφέρον συγκρότημα, με καλή σκηνική παρουσία, και αρκετή ζωντάνια επί σκηνής.
Ρωτώντας κάποιους από τους ανθρώπους που ήμασταν μαζί και που γνώριζαν καλύτερα, με ενημέρωσαν πως είναι από τις καλές μπάντες του Ελληνικού Rock και να τους «ψαχουλέψω».
Οπότε επιφυλάσσομαι να είμαι από την αρχή παρούσα στην επόμενη ζωντανή τους εμφάνιση.
Διόνυσος
Η φιλία που έχει αναπτυχθεί μαζί τους, τα τελευταία 7 χρόνια, δεν είναι καλός σύμμαχος, οπότε ζητώ την κατανόηση σας….
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενική γίνεται!!!
Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές συναυλίες τους, με απόλυτη σιγουριά μπορώ να πω, πως πρόκειται για ένα συγκρότημα στο οποίο όλα τα μέλη, όταν ανέβουν στην σκηνή μεταλλάσσονται.
Από κάπως ντροπαλά και συνεσταλμένα παιδιά, μόλις ακουστεί η πρώτη νότα, είναι σα να ακούς και βλέπεις τον ορισμό του Rock N Roll! Μελωδίες, στίχοι, ενέργεια!
Οι Διόνυσος παίζουν μουσική, πρώτα για εκείνους! Δεν έχει καμία σημασία πόσους θεατές έχουν από κάτω! Ανεβαίνουν στη σκηνή και κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα… ροκάρουν!
Θα σε παρασύρουν, θα τραγουδήσεις, θα χορέψεις, θα ροκάρεις μαζί τους!
Αρνάκια
Η μουσική μου γνωριμία μαζί τους έγινε το 1999, όταν ένας φίλος μου τους «σύστησε» μέσα από το άλμπουμ «Αρνάκια», με μόνιμο τραγούδι στο repeat το «Περνάνε μπροστά μου».
Βλέποντας τους στη σκηνή μετά από τόσα χρόνια, έμεινα άφωνη, κυριολεκτικά.
Ένα συγκρότημα που δεν πέρασε ούτε μισή μέρα! Η ίδια ένταση που είχαν τότε, το ίδιο πάθος, η ίδια παρουσία!
Θυμήθηκα για τα καλά την εφηβεία μου! Ατελείωτη κίνηση και μια αίσθηση πως το ελληνικό punk είναι ακόμα εδώ!
(Δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και σήμερα εξαιρετικά punk συγκροτήματα, απλά τα Αρνάκια, ήταν – είναι κάτι διαφορετικό).
Κάθε τους νότα και στίχος, σε προκαλούσαν να πεις: Ας μην κατέβουν από τη σκηνή ακόμα.
Ήθελες κι άλλο, κι ας είχαν μόλις ξεκινήσει την εισαγωγή των τραγουδιών τους. Εξαιρετικοί από κάθε άποψη.
Λευκή Συμφωνία
Στα δύσκολα τώρα…Οι «Λευκή Συμφωνία».
Ανεβαίνοντας πάνω στη σκηνή, είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από τους συγκεκριμένους, η αλήθεια είναι.
Όχι ότι δεν ήταν καλοί, αλλά θα ήθελα κάτι περισσότερο ή ίσως περίμενα περισσότερα, (αυτό το κακό έχει να είσαι «κολλημένος» με κάποιους καλλιτέχνες).
Η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν, ωστόσο, θύμιζε συναυλίες gothic συγκροτημάτων, (για όσους έχουν παρευρεθεί, σε κάτι τέτοιο καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Σε κάθε τραγούδι που ερμήνευσαν κατάφερναν να εναλλάσσονται μεταξύ των ειδών, όπως ακριβώς έχουν κάνει και στις δισκογραφικές τους δουλειές.
Η φωνή των «Λευκή Συμφωνία», ο Θοδωρής Δημητρίου, ήταν αυτός που επί 90 λεπτά σχεδόν καθόριζε τα πάντα επί σκηνής.
Η φωνή του, αν και έχει αλλάξει, δεν παύει να είναι ακόμα πολύ καλή και ειδικά όταν ερμήνευσε το αγαπημένο μου «Θα είμαι εκεί», νόμιζα πως ακούω το δίσκο!
Τα τρία συγκροτήματα, έχοντας «μπόλικη» ιστορία πίσω τους συνεχίζουν να είναι από τους πιο αξιόλογους εκπρόσωπους της Ελληνικής Rock και ο χρόνος δεν τους αγγίζει…
Απλά τους κάνει καλύτερους!