Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η στροφή μιας και μόνο μοίρας μπορεί να αλλάξει και την ίδια την … μοίρα μας.
Είναι σχεδόν αόρατη, ταπεινή και δύσκολα κερδίζει την προσοχή μας. Αυτός, άλλωστε είναι και ο ρόλος της.
Μια στροφή του εαυτού μας, κυρίως στο παρελθόν, 360 συν 1 μοιρών, μας φέρνει στο παρόν, ανανεωμένους.
Ικανούς να αρπάξουμε την ευκαιρία για να αλλάξουμε την ζωή μας προς το καλύτερο.
Αυτή η ευκαιρία δεν έρχεται με τυμπανοκρουσίες, αλλά αντιθέτως σχηματίζει μια φανταστική σπείρα, σύμβολο της εξέλιξης.
Τότε είναι που είμαστε έτοιμοι να καταβροχθίσουμε τους φόβους, που μας κρατούσαν μακριά από κάθε δημιουργία και πρόοδο.
Μέχρι να συναντήσουμε νέους φόβους, κάνοντας ξανά την ίδια στροφή των 360 συν 1 μοιρών.
Angstbeißer
Η λέξη “Angstbeißer” στα γερμανικά σημαίνει αυτός που δαγκώνει τον φόβο. Σε μια, μάλλον, ελεύθερη μετάφραση.
Επίσης είναι και το τραγούδι των Νότιο-Γερμανών Stillers Tod, το οποίο ανοίγει το τρίτο τους άλμπουμ “Jupiter” που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2020.
Η δημιουργία είναι του Kargáist, ιδρυτή και ψυχή του συγκροτήματος, συνθέτη και στιχουργού που εκτελεί και χρέη τραγουδιστή.
Το ταξείδι του τραγουδιού όμως, ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν, το 2014 το λυρικό μέρος και έναν χρόνο αργότερα δημιουργήθηκε το μελωδικό.
Ακριβώς εκείνη την εποχή ξεκινούσαν την δημιουργία μιας τριλογίας με τίτλο “Abraxas”.
Το τραγούδι “Angstbeißer” είναι και το πιο σημαντικό του συγκροτήματος, γιατί τους άλλαξε, εντελώς τα πλάνα.
Η δημιουργία της τριλογίας από concept albums αποδείχτηκε μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση.
Όχι μόνο εξαιτίας του γεγονότος, πως από μόνο του το εγχείρημα είναι υπερβολικά φιλόδοξο, αλλά κυρίως λόγω του δημιουργικού κενού του Kargáist.
Όλα είχαν «κολλήσει» και για αυτό το συγκρότημα έκανε αρκετά χρόνια να κυκλοφορήσει κάτι καινούργιο».
Η Progressive Black Metal δομή των τραγουδιών τους στολίζεται πάντα από ποίηση στα γερμανικά.
Κι αυτό είναι το βασικό μοτίβο δημιουργίας των τραγουδιών τους.
H πραγματική ποίηση δεν είναι απλές ρίμες, είναι η πιο ακριβής περιγραφή της ίδιας της ψυχής του δημιουργού.
Είναι μια άμεση σύνδεση με τον εσωτερικό του εαυτό. Κάτι που ποτέ δεν είναι εύκολο, καθώς υπάρχουν πολλές παρεμβολές.
Αναγνωρίζοντας τον φόβο…
Μια από αυτές, ίσως και η πιο μεγάλη, είναι ο φόβος. Το πρώτο βήμα για την εξάλειψή του είναι η αναγνώριση του.
Όπως μας διηγείται ο Kargáist, αυτό ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο για την αφύπνιση της δημιουργικότητας του.
Έπρεπε να αντιμετωπίσει κάποια προσωπικά του συναισθήματα.
Όπως τον συνεχή φόβο της απώλειας, την εμμονή να ελέγχει άλλους ανθρώπους, καθώς και την αδυναμία να ξεφύγει από τους ρόλους, που ο ίδιος όρισε για τον εαυτό του.
Όλα αυτά οδηγούσαν σε μια ανεξέλεγκτη επιθετικότητα.
Όμως ο θυμός είναι μια κραυγή της ψυχής και η δήλωσή της πως ακόμα υπάρχει.
Μια κατάσταση που οι περισσότεροι άνθρωποι την βιώνουν, μη μπορώντας όμως επί της ουσίας να θυμώσουν.
Και το δικό του, όπως μας αφηγείται ο ίδιος, φως σε αυτό το σκοτεινό τούνελ συναισθημάτων, ήταν «η διαπίστωση πως όλα αυτά τα προβλήματα συνδέονται μεταξύ τους».
Αυτή ήταν η δική του ταπεινή ευκαιρία να αλλάξει την ζωή προς το καλύτερο. Ταπεινή, αλλά πολύ σημαντική!
Έτσι αποφάσισε να βουτήξει βαθιά μέσα στο παρελθόν του, φτάνοντας στην παιδική του ηλικία.
Εκεί διαπίστωσε πως η βασική αιτία ήταν οι στερεοτυπικοί ρόλοι στην ζωή, που επιβάλλονται σε όλους μας.
Και ναι, αυτή είναι βασική αιτία και της δυστυχίας, όπου ο ανούσιος καταναλωτισμός λειτουργεί σαν ένα προσωρινό παυσίπονο.
Η κατανόηση όλης αυτής ψυχολογικής κατάστασης, ξανα-οδήγησε τον συνθέτη στον δρόμο της δημιουργίας.
Άρχισε να μεταφέρει με στίχους για την εμπειρία του από αυτό χρονικό ταξείδι στα βάθη του παρελθόντος του.
Έτσι άρχισε να γεννιέται το τραγούδι “Angstbeißer”.
Ένα τραγούδι σήμα κατατεθέν…
Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, η μπάντα σκεφτόταν να κυκλοφορήσει ένα ντέμο άλμπουμ με τραγούδια άλλων συγκροτημάτων.
Συγκροτημάτων με τα οποία είχαν κάποια επαφή ή/και σύνδεση.
Ωστόσο, θεώρησαν πως θα ήταν καλύτερη ιδέα να μπει σε αυτό κι ένα δικό τους τραγούδι.
Έτσι «πατώντας στο ποίημα “Angstbeißer”, άρχισα να συνθέτω την μουσική», συνεχίζει να μας αφηγείται ο Kargáist.
Μια τέτοια κυκλοφορία είχε σκοπό την διαφήμιση τους, άρα έπρεπε να δημιουργήσει ένα τραγούδι σήμα κατατεθέν τους.
Έπρεπε να έχει όλα τα χαρακτηριστικά της μουσικής του συγκροτήματος, όπως:
Επικά ορχηστικά, χορωδιακά φωνητικά, Black Metal riffs, στοιχεία από Thrash και κάποιο μελοδραματικό σόλο.
Όλα αυτά έπρεπε να χωρέσουν σε 7(!) λεπτά περίπου.
Το τραγούδι, δεν προοριζόταν να γίνει μέρος ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ, αλλά να συνοδεύει τις διασκευές του cover άλμπουμ.
Τελικά και αυτό το σχέδιο ματαιώθηκε, αλλά χωρίς δημιουργικό κενό και με ένα υπέροχο τραγούδι στις αποσκευές τους.
Η ηχογράφηση του Jupiter
Παράλληλα, ο Kargáist, μαζί με την ψυχική του ενδοσκόπηση, συνέθετε νέα τραγούδια.
Το δημιουργικό κενό για την ολοκλήρωση του “Abraxas“, ήταν απλά παρελθόν και το αίσθημα της ανακούφισης συνόδευε την κάθε νότα και στίχο.
Με την πάροδο του χρόνου διαπίστωσε πως είχε έτοιμο υλικό για ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ.
Έτσι δύο χρόνια αργότερα ξεκίνησαν την ηχογράφηση του “Jupiter“.
Αποδεικνύοντας πως το “Angstbeißer” τερμάτισε την δημιουργική κρίση του μουσικού, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην ολοκλήρωση ενός άλμπουμ.
Το τραγούδι είχε νέο προορισμό, να ανοίξει το τρίτο τους άλμπουμ και σαν πιο ελκυστικό, έπρεπε να γίνει και single.
Φυσικά κάτι τέτοιο έπρεπε να συνοδεύεται και από ένα βίντεο κλιπ.
Το video clip
Η αρχική ιδέα για το βίντεο ήταν να χορεύει σε αυτό μια φίλη της μπάντας, ημι-επαγγελματίας χορεύτρια.
Μετά από αυτήν, ξεκίνησε μια ροή πλήθους ιδεών…
Και όπως μας αποκαλύπτει ο Kargáist, στο μυαλό του «άρχισα να δημιουργώ μια ιστορία με πολλούς συμβολισμούς για καταπιεσμένα συναισθήματα και όνειρα».
Όλα αυτά έπρεπε να γίνουν μια μικρή ταινία και σε αυτό συνέβαλε ένας ακόμα φίλος του, του οποίο το επάγγελμα είναι σκηνοθέτης.
Το πιο εύκολο ήταν να βρεθεί το κατάλληλο μέρος για να γυριστεί το βίντεο.
Κοντά στο σπίτι του συνθέτη υπάρχει ερείπιο ενός μεσαιωνικού κάστρου.
Ήταν ακριβώς αυτό που ζητούσαν! Ωστόσο, όλες οι καλές ιδέες έχουν πάντα κάποια ψεγάδια.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το νυχτερινό χειμωνιάτικο κρύο της κεντρικής Ευρώπης.
Για τις σεναριακές ανάγκες όλοι φορούσαν λεπτά ρούχα.
Προκειμένου να υπάρχει το σωστό αποτέλεσμα, τα γυρίσματα διήρκησαν όλη την νύχτα, βρίσκοντας τους όλους παγωμένους και κουρασμένους.
Στην προσπάθεια τους να ξεπεράσουν το κρύο, προσπαθούσαν να ζεσταθούν μπροστά στους προβολείς, κάτι που μάλλον είχε ισχνό, έως ανύπαρκτο αποτέλεσμα.
Η περιγραφή του Kargáist τα λέει όλα…
«Αυτός που υπέφερε πραγματικά ήταν ο κιθαρίστας του συγκροτήματος.
Είχε τον ρόλο ενός παγανιστή ιερέα και έπρεπε να κρατάει μια καρδιά στα χέρια του. Μια πραγματική καρδιά. Ακόμα μέσα στα αίματα.
Φυσικά δεν ήταν ανθρώπινη», αλλά ενός άτυχου, ταύρου.
«Την είχα κρατήσει στην κατάψυξη για μέρες, για να μπορεί να είναι φρέσκια κατά την διάρκεια των γυρισμάτων.
Αλλά από την εμμονή να κρατηθεί η ταυρίσια καρδιά φρέσκια, δεν πρόλαβε να ξεπαγώσει καλά».
Το αποτέλεσμα ήταν πως ο κιθαρίστας πέραν του ότι πάγωσε μέχρι και στα κόκκαλα, έπρεπε και όλη νύχτα να κρατάει ένα κομμάτι πάγου!
Το γεγονός πως μπόρεσε να ξαναπαίξει με τα δάκτυλα του, είναι μια πολύ θετική εξέλιξη των γυρισμάτων, μαζί με την ολοκλήρωση του βίντεο.
Προφανώς την επόμενη φορά θα ξέρουν να αποφύγουν κάποιες σκοτεινές λεπτομέρειες μιας… Φωτεινής ιδέας.
Κάπως έτσι τελείωσε και το πρώτο ταξείδι του τραγουδιού.
Αν και ξεκίνησε με πόνο και κρύα καρδιά, κατέληξε με ζεστή καρδιά και παγωμένα χέρια…
Έτσι είναι τα πραγματικά, καλά ταξείδια, απρόβλεπτα, αλλά με πολλούς καρπούς, όπως η έμπνευση και η γνώση.
***