Η δημιουργία των θεών από τον άνθρωπο δεν είναι το αποτέλεσμα της αδυναμίας του να εξηγήσει την φύση ή τους φυσικούς νόμους.
Είναι η φανταστική προβολή του εαυτού του σαν κάποια ανώτερη οντότητα ή ακόμα η προσδοκία ή προβολή της επιθυμίας του να γίνει μια τέτοια οντότητα.
Ότι δεν μπορούσε να γίνει ο άνθρωπος, ακριβώς αυτό δημιουργούσε σε μια εικόνα, την οποία και λάτρευε.
Ενδεχομένως να είναι απλά μια υποψία, της πιο θεϊκής του φύσης, η οποία αόριστα στροβιλίζει μέσα στο μυαλό του και δεν μπορεί να την εξηγήσει.
Η ουσία είναι όμως, πως πάντα έχει την ανάγκη να προβάλει μια τελειοποιημένη εικόνα και να εθίζεται στην λατρεία της.
Τα είδωλα της Rock/Metal…
Στην Rock/Metal η δημιουργία ηρώων και ειδώλων είναι πιο έντονη από τα άλλα μουσικά είδη.
Άλλωστε η δαιμονοποίση ενός κοινωνικού συνόλου αυτόματα δημιουργεί και θεοποίηση εκπροσώπων του.
Για μια παγκόσμια συντηρητική πλειοψηφία, η μουσική αυτή θεωρούνταν και θεωρείται μια απειλή.
Ο λόγος είναι πολύ απλός! Κατάφερε και γκρέμισε πολλά στερεότυπα.
Στερεότυπα που επάνω τους ήταν (είναι), χτισμένες οι κοινωνίες των ανθρώπων, αλλά και οι συνειδήσεις των ανθρώπων που την απαρτίζουν.
Εδώ ο ρόλος της μουσικής ήταν να γκρεμίσει, είτε με την έντασή της, είτε με τους στίχους της, κάθε φανταστική (ή/και φαντασιακή), αντίληψη.
Μέσα σε όλα αυτά, ένας φοβισμένος μεν, αλλά με περισσότερη γνώση δε, άνθρωπος αναζητά τρόπους να γκρεμίσει μια ψεύτικη και συνάμα υποκριτική κοινωνία.
Πώς; Μα φυσικά δημιουργώντας είδωλα!
Ένα είδωλο που να λειτουργεί σαν εμψυχωτής και εσωτερικός οδηγός. Ενίοτε και σαν εσωτερικό στήριγμα. Άρα χρειάζεται κάτι που να τον εκφράζει.
Και εδώ αρχίζει η δημιουργία των (απόλυτων) σταρ.
Αυτά προφανώς και τα γνωρίζουν και οι δισκογραφικές.
Οι οποίες είτε δημιουργούν, είτε αντιλαμβάνονται τις κοινωνικές συνθήκες και δημιουργούν τα κατάλληλα είδωλα ή αστέρες.
Σε αυτή την περίπτωση το ταλέντο είναι δευτερεύον ζητούμενο.
Αστέρες… Είδωλα…
Σίγουρα οι μεγάλοι αστέρες προηγούμενων δεκαετιών, αν ζούσαν στο σήμερα ξεκινώντας την καριέρα τους, δεν θα είχαν την ίδια απήχηση.
Για παράδειγμα η προκλητικότητα του Μόρισον ήταν ζητούμενο της εποχής από μια μεγάλη μερίδα νέων κι έτσι και καθιερώθηκαν οι The Doors.
Η επανάσταση στα ήθη και τα έθιμα είχε ανάγκη από ανάλογους ήρωες, που πρόβαλαν αυτά που τότε έπρεπε να αλλάξουν.
Επομένως δεν είναι ακριβώς η επιθυμία των ίδιων των σταρ να εκπροσωπούν αυτήν την μερίδα των ανθρώπων.
Σίγουρα η αυτοπροβολή είναι ένα ζητούμενο, αλλά κανένας πετυχημένος μουσικός δεν ξεκίνησε, ούτε ηγήθηκε κάποιας επανάστασης ή κοινωνικού κινήματος.
Απλά εξέφρασε, είτε την στήριξη, είτε κάποια συναισθήματα, κατά βάση δικά του, σχετικά με αυτό.
Και από μόνο του αυτό ήταν αρκετό για να λατρευτεί και να γίνει σύμβολο κάποιου κοινωνικού αγώνα.
Bob Marley…
Η περίπτωση του Bob Marley μάλλον αποτελεί εξαίρεση, που απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Για αυτόν η μουσική ήταν μέσο για την διάδοση του Ρασταφαριανισμού, αλλά και η καταπολέμηση της αδικίας που μάστιζε και την δική του χώρα.
Ειδικά στην δεκαετία του ’70 υπήρχαν περιπτώσεις Rock ειδώλων που πρωτοστάτησαν σε αγώνες, αλλά δεν τους ξεκινούσαν.
Bob Dylan…
Ο Bob Dylan έγινε σύμβολο του ειρηνευτικού κινήματος κατά την διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, αλλά ουδέποτε επιθυμούσε κάτι τέτοιο.
Αφοσιωμένος στην οικογένειά του, απλά δημιουργούσε τραγούδια, ταυτόχρονα εξερευνώντας τον κόσμο και την ιστορία του.
Aphrodite’s Child…
Επίσης η περίπτωση των Aphrodite’s Child είναι χαρακτηριστική.
Έγιναν σύμβολο του Γαλλικού Μάη του ’68 με το τραγούδι τους “Rain and Tears”.
Όχι μόνο δεν επιδίωκαν κάτι τέτοιο, αλλά δεν είχαν ιδέα αυτών που συμβαίνουν την εποχή εκείνη, αν και βρισκόταν στο Παρίσι.
Η κάθε πολιτική προσέγγιση μέσω μουσικής τους ήταν μάλλον ανύπαρκτη.
Beatles…
Ακριβώς έτσι ήταν και το ξεκίνημα της καριέρας των Beatles.
Βρέθηκαν στο σωστό μέρος, στον σωστό χρόνο και την κατάλληλη εποχή.
Και κυρίως με την πρώτη τους Αμερικάνικη περιοδεία, ξεκινώντας την πρώτη «Βρετανική εισβολή».
Ο ρόλος των μουσικών…
Φυσικά ο ρόλος της μουσική ή των μουσικών δεν είναι ασήμαντος ούτε αμελητέος.
Πολλές φορές μάλιστα καταλυτικός, σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να χαλαρώσουν την στάση τους απέναντι σε πρόσωπα ή/και καταστάσεις.
Ας μην ξεχνάμε πως όταν φυλακίζονται οι ηγέτες κάποιου δίκαιου αγώνα, η μουσική που τους υμνεί δεν μπορεί να κλειστεί σε κανένα κελί.
Η μουσική είναι αυτή που κάνει ευρέως γνωστά τα αιτήματά τους και που διατηρεί ζωντανό το πνεύμα αντίστασης κατά της όποιας αδικίας.
Οι μουσικοί όμως, δημιουργούν παρατηρώντας τον κόσμο, όχι φτιάχνοντας τον. Καταγράφουν ιδέες, συναισθήματα και την ίδια την ζωή όπως την βιώνουν.
Και όσο πιο πολύ αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και τον κόσμο γύρω τους, άλλο τόσο μπορούν να εκπροσωπήσουν και το κοινό τους.
Βέβαια αυτό δεν είναι και τόσο απλό!
Ένα είδωλο πρέπει να «λάμπει». Και η «λάμψη» του είναι το ταλέντο του, μαζί με όλα τα παραπάνω.
Το κοινό χρειάζεται κάποιον, που θα είναι η προβολή των ιδεών τους, των αντιλήψεων τους αλλά και του ίδιου τους του εαυτού, σε υπερμεγέθη διάσταση.
Αυτό ακριβώς είναι ένα είδωλο, ο εκφραστής, δηλαδή, των ίδιων των πιστεύω τους και ο θεός αυτών.
Μια βίδα, μπορεί να είναι πιο σημαντική ακόμα και από ένα αεροπλάνο, φτάνει να είναι η κατάλληλη.
Αυτό τον ρόλο έχουν κάποιοι μουσικοί.
Καλύτερα να εκφράζεις τις ιδέες με τη συνοδεία μερικών νοτών κάτι που οι άνθρωποι της μουσικής, το γνωρίζουν καλά.
Αυτή η διαδικασία για αυτούς είναι μια επένδυση!
Αν και καμιά φορά οι καλλιτέχνες ακολουθούν τα δικά τους μονοπάτια και αναλαμβάνουν οι ίδιοι να μπολιάσουν με νέες ιδέες τις νότες τους.