Ένα από τα αρχαιότερα επαγγέλματα, έστω και στερεοτυπικά μιλώντας, είναι αυτό της ιερόδουλης.
Βέβαια, μια πιο προσεχτική ματιά και με σημειολογική διάθεση, θα μπορούσε να εντάξει κι αυτό του βάρδου και κατ’ επέκταση του μουσικού.
Αν και τα δύο αυτά επαγγέλματα έχουν αποτρέψει μέχρι και πολέμους, στο μέσο άνθρωπο δεν έχουν καμιά υπόληψη.
Η μουσική στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, ήταν μια υπόθεση σχεδόν αποκλειστικά ανδρική.
Όπως και η «επ’ αμοιβή σαρκική συνεύρεση», σχεδόν γυναικεία.
Όμως πάντα γοήτευε το αντίθετο φύλο.
Οι γυναίκες λάτρευαν τους μουσικούς, αλλά και οι άντρες προτιμούσαν τις ιερόδουλες, είτε με ενοχικά σύνδρομα, είτε ξεκάθαρα.
Μια τέτοια, σχεδόν γενικευμένη, συμπεριφορά ξυπνάει φθόνο, ο οποίος στην συνέχεια ξυπνά ακόμα τα πιο σκοτεινά ένστικτα και μπροστά τους η απαξίωση φαντάζει απλά σαν σωτηρία.
Η δύναμη του σεξ, αλλά και της αρμονική εκτέλεσης ήχων, δημιουργεί την επιθυμία της χειραγώγησης σε αυτούς που είτε διψάνε για εξουσία, είτε την έχουν ήδη.
Στην ουσία και η «επ’ αμοιβή σαρκική συνεύρεση» και η μουσική μπορούν να αφυπνίσουν, αλλά και να εξουσιάσουν.
Ένα τέτοιο «εργαλείο» είναι πάντα επιθυμητό από ανθρώπους, στους οποίους η ηθική δεν έχει καμιά επιρροή στον τρόπο σκέψης τους, αλλά και στον τρόπο δράσης τους.
Φυσικά μιλώντας για ηθική, εννοούμε την αρχαία έννοια της και όχι την πουριτανική.
Η rock αρχικά και αργότερα η metal, άλλαξαν κατά πολύ τα πράγματα στην μουσική.
Εξέφραζαν με κάθε τρόπο την εναντίωσή τους στην χειραγώγηση από την εξουσία και έδωσαν την μουσική τους απλόχερα.
Ο δε έρωτας πλέον, ήταν μέρος απόλαυσης και ηδονής και όχι ένα τρόπος εξαναγκαστικής αναπαραγωγής και μέσο εξουσίας.
Ουσιαστικά η train tour του 1970 αποτέλεσε κομβικό σημείο στην ιστορία της rock, δείχνοντας παράλληλα της αγνές προθέσεις της.
Επ’ αμοιβή μελωδική συνεύρεση
Κάτι που μπορεί τόσο εύκολα να παρασύρει τα πλήθη, δύσκολα μπορεί να παραμείνει αγνό.
Ή για παράδειγμα, μια πολύ όμορφη γυναίκα, ανυπεράσπιστη και χωρίς νόμους να την προστατεύουν, δύσκολα θα ξεφύγει από τα χέρια ενός προαγωγού.
Όσο και να διαφωνούμε και το κατακρίνουμε, συμβαίνει κατά κόρον και στον δυτικό κόσμο.
Κατά το ίδιο τρόπο και η μουσική έγινε «επ’ αμοιβή μελωδική συνεύρεση» για μια ακόμα φορά.
Την ίδια στιγμή που η εταιρίες πλούτιζαν, οι μουσικοί πέθαιναν από ναρκωτικά και οι σκληρές ουσίες είναι το πρώτο βήμα αυτής της αποπλάνησης.
Ωστόσο, το βασικό συστατικό επιτυχίας της «επ’ αμοιβή μελωδικής συνεύρεσης», είναι να μην φαίνεται ότι είναι και αυτή η «τέχνη» χρησιμοποιείται ακόμα και στις μέρες μας.
Ένα σημαντικό της κομμάτι είναι η πρακτική Payola, όπου ο προαγωγός της είναι από την μία η δισκογραφική και από την άλλη κάποιοι άπληστοι μουσικοί παραγωγοί.
Είναι περιττό να μιλήσουμε για την νομιμότητα αυτής τακτικής, όλοι ξέρουν.
Όσο για την ποιότητα της μουσικής, η οποία παράνομα προβάλλεται, είναι κατάλληλη μόνο για πλύση εγκεφάλου.
Και αυτό είναι και το ζητούμενο, να την βαρεθεί γρήγορα ο ακροατής/αγοραστής, ώστε να αναζητήσει καινούργια.
Φυσικά ο μουσικός πρέπει να αμείβεται για αυτό που κάνει και για αυτό που είναι από την φύση του.
Ένας άνθρωπος που ξέρει να χειρίζεται κάποιο μουσικό όργανο δεν είναι και ταυτόχρονα καλλιτέχνης, ούτε καν μουσικός!
Είναι ένας επίδοξος εραστής και εύκολο «θύμα».
Κάποιες σκανδιναβικές χώρες τιμούν τους μουσικούς τους, μετά την καθολική αναγνώρισή τους, με σταθερό επίδομα ώστε να είναι αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουν και να εμπλουτίζουν τον πολιτισμικό πλούτο της χώρας.
Στην Ελλάδα όλο αυτό μάλλον ακούγεται σαν ένα καλά ειπωμένο αστείο.
Μουσική = Ότι θέλει ο πελάτης;
Η ανταμοιβή του μουσικού, όμως θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα της δημιουργίας του και όχι κάποιου εκβιασμού, είτε κοινωνικού (μόδα), είτε κάποιου χορηγού.
Εύκολα κάποιος μπορεί να διαπιστώσει ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, όχι μόνο στην μουσική, αλλά και στην τέχνη γενικά.
Η μουσική σαν προϊόν, είναι σχεδόν καθολικά αποτέλεσμα μιας πελατειακής ζήτησης.
Ο μουσικός είναι αναγκασμένος να γράφει «μουσική», η οποία ζητείται από το ήδη χειραγωγημένο κοινό, σαν μια ιερόδουλη που απλά πηγαίνει με πελάτες, οι οποίοι ποτέ δεν είναι επιλογή της.
Φυσικά οι φωτεινές εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνουν τον σκοτεινό κανόνα.
Η ίδια η rock, όχι μόνο κατάφερε προς στιγμή να σπάσει αυτή την αλυσίδα, αλλά συνέβαλλε σε μέγιστο βαθμό στην σεξουαλική απελευθέρωση.
Ακόμα και στην θρησκευτική (απελευθέρωση) έβαλε αρκετούς «λίθους», ώστε πιο ελεύθερα να μπορεί κάποιος να έχει την δική του προσωπική προσέγγιση προς το θείο.
Ως γνωστό η «επ’ αμοιβή σαρκική συνεύρεση» έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την έλλειψη ελευθερίας και όχι με την σεξουαλική επιθυμία.
Η θρησκευτική και κατ’ επέκταση και κοινωνική καταπίεση έχει σαν συνέπεια και την «επ’ αμοιβή σαρκική συνεύρεση».
Η οικονομική ανέχεια είναι και αυτή αποτέλεσμα αυτής της καταπίεσης.
Έχει παρατηρηθεί, ότι σε περιόδους οικονομικής ύφεση η μουσική που ακούει η πλειοψηφία, είναι πιο απλή και πιο «φτηνή».
Δεν θα μιλήσουμε φυσικά, για τις σκανδιναβικές χώρες, στις οποίες η metal/rock έχει σχεδόν βασικό χαρακτήρα στα πολιτισμικά δρώμενα αυτών των χωρών.
Η rock μέσα σε μια δεκαετία υποτάχθηκε στις επιταγές και το χρήμα της μουσικής βιομηχανίας, η οποία και στήθηκε εξαιτίας της, κατά ένα μεγάλο μέρος.
Η ανάγκη για έκφραση, υποβιβάστηκε σε ανάγκη για δόξα και χρήμα.
Και πάντα λειτουργούσε σύμφωνα με την προσταγή μια δικτατορικής, αλλά και συνάμα χειραγωγίσιμης πλειοψηφίας.
Υποταγμένη μουσική;
Η ωριμότητα μιας κοινωνίας και η κριτική της ικανότητα, μπορεί να αποτρέψει αυτό το φαινόμενο, ώστε να αποτελέσει εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
Κάποιος πιο σκεπτικός θα μπορούσε να προσθέσει, ότι δεν είναι μόνο η μουσική υποταγμένη σε ένα καθεστώς, άμεσης ή έμμεσης «επ’ αμοιβή σαρκική συνεύρεση», αλλά σχεδόν όλοι οι τομείς της ζωής.
Δεν θα διαφωνήσω σε αυτό, αλλά πιστεύω ότι η μουσική μπορεί να αποτελέσει έναν φάρο δημιουργικότητας, ώστε κάποιες επόμενες γενιές να μπορέσουν να το δουν.
Για να αποκτήσει η μουσική όμως το αυτόφωτο της, πρέπει να υπάρχουν αυτιά για να την ακούσουν.
Η μουσική παιδεία είναι σημαντική, όσο και η ακαδημαϊκή.
Ο λόγος είναι ότι εξευγενίζει το πνεύμα, αλλά και την ψυχή, σαν προέκταση της ψυχολογίας μας.
Η ευγένεια αυτή δείχνει και τον δρόμο, προς τον έρωτα σαν φιλοσοφική έννοια και όχι μόνο.
Κάτι που φαντάζει δύσκολο σε μια κοινωνία μαθημένη στο «πληρώνω και μπορώ να ζητήσω ότι θέλω».
Ο σεβασμός έχει ως τίμημα το χρήμα και αυτό συμβαίνει διαρκώς.
Μια χώρα μαθημένη σε τραγούδια κατά παραγγελία, δεν καλλιεργεί σεβασμό προς κανενός είδους τέχνη.
Κι είναι πράγματι λυπηρό το θέαμα μεταλλάδων μουσικών, κατά βάση πολύ ικανών, να είναι αναγκασμένοι να ξεπουληθούν στα «μπουζούκια».
Σε μια ήδη ξεπουλημένη σκηνή!
Η διαφήμιση, «τα λεφτά είναι στο λαϊκό», κάνοντας λογοπαίγνιο με το λαχείο, απλά το απενοχοποιεί στα μάτια της πλειοψηφίας.
Η μουσική, μπορεί να έφυγε από τα παλάτια και να είναι προσβάσιμη σε όλους, αλλά η κακομεταχείριση της είναι πιο ευρεία.
Μουσική ελευθερία
Δεν είναι όλα της τα δημιουργήματα αρεστά και σε όλους, αλλά η ελευθερία της εύκολα μπορεί να προσφέρει χαρά σε όλους ανεξαιρέτως.
Η ανταμοιβή για την ελεύθερη της έκφραση, ανταμείβει συγχρόνως και όλους που συνεισφέρουν στην ελευθερία της, αλλά και στην υπομονετική ακρόασή της.
Η προσφορά της είναι αόρατη, μπορεί όμως να γίνει και απτή μεσοπρόθεσμα και σίγουρα μακροπρόθεσμα.
Η άμεση εκμετάλλευση της, ρίχνει σε μια άβυσσο την ποιότητά της.
Οι ιερόδουλες θα υπάρχουν όσο, θα υπάρχουν ατιμώρητοι παραγωγοί, αλλά και στερημένοι πελάτες.
Όσο η ανέχεια θα μαστίζει άνισα τις κοινωνίες μας, οι δίοδοι φυγής από αυτή θα έχουν την πινακίδα ««επ’ αμοιβή μελωδική συνεύρεση».
Ας ξεκινήσουμε να καλυτερεύουμε τον κόσμο μέσα από την μουσική και θα μας ανταμείψει πλουσιοπάροχα….