Η φύση του ανθρώπου, ως σημείο ενστικτώδους ενέργειας, χωρίς καμιά λογική σκέψη ή συνείδηση, είναι…
Nα δημιουργεί οικογένεια ή κάποια κοινωνική ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά.
Στην διάρκεια κάποιος μπορεί απλά να προσπαθεί να επιβληθεί στα άλλα μέλη!
Χρησιμοποιώντας πάντα σαν πρόσχημα κάποιο φανταστικό ή νεκρό πρόσωπο, για να δημιουργεί κάποια νέα δόγματα.
Ενδεχομένως και να προσπαθεί απλά να μεγενθύνει το «εγώ του» μέσα από την ένωση.
Ίσως, και να χρησιμοποιεί τα άλλα μέλη σαν πέτρες για να χτίζει φανταστικούς τοίχους και φυσικά η Rock/Metal δεν ξέφυγε από αυτό!
H μουσική από μόνη της μπορεί να γίνει ένας κοινός παρονομαστής, για να δημιουργηθεί μια «οικογένεια», με την ευρεία έννοια του όρου.
Ειδικά η metal σαν σύνολο, αλλά και ξεχωριστά (ανά τα είδη της), έχει αρκετά συγκεντρωτική δύναμη.
Οι αιτίες είναι προφανείς και πολλές!
Περιθωριοποίηση
Η συνεχής περιθωριοποίηση της από άλλες πλειοψηφικές ομάδες, είτε θρησκευτικές, είτε πολιτικές, κυρίως στην δεκαετία του ’80.
Όμως ούτε το malocchio σηκωμένο ψηλά, ούτε το ρυθμικό κούνημα του κεφαλιού είναι αρκετά ως απόδειξη πως ανήκει κάποιος στην οικογένεια του metal.
Κάθε ομάδα, περιθωριοποιημένη μεν, μεγάλη δε, χρειάζεται κάποια μύηση ή μυσταγωγία ή τέλος πάντων, μια κάποια ένδειξη ότι ανήκει κανείς σε αυτή.
Στην metal μουσική είναι οι… γνώσεις, αλλά συγκεκριμένες γνώσεις, πάνω στις μπάντες και την δισκογραφία τους.
Μπλουζάκια
Ένα T–shirt, μαζί με δήλωση παρουσίας σε συναυλίες είναι έξτρα ατού για την αποδοχή.
Αν και σίγουρα δεν υπήρχε σε μεγάλο βαθμό και πλέον κοντεύει να εκλείψει , δεν ήταν ποτέ εύκολη η αποδοχή από άλλους μεταλλάδες, ενός νέου μέλους.
Αλλά προς τι όλη αυτή η διαδικασία; δεν είναι παρά μουσική. Ίσως με πολλές ιδιαιτερότητες, αλλά πάλι είναι μόνο μουσική!
Οι απαντήσεις σίγουρα δεν πρόκειται να δοθούν σε αυτό το άρθρο, ούτε και ο σκοπός του είναι αυτός, δηλαδή, να απαντήσει σε κάτι.
Ο στόχος είναι να δούμε διαφορετικές οπτικές, των πραγμάτων στην metal.
Και ενώ γεμίζονται στάδια, πως είναι δυνατόν τα μπαράκια που παίζουν metal να στηρίζονται σε συγκεκριμένο αριθμό πελατείας;
Ενώ πολλές μπάντες βρίσκονται στα charts, πως γίνεται να παραμένουν άγνωστες στο ευρύ κοινό.
Ίσως δεν είναι η μουσική, ούτε καν μια υποτιθέμενη υπο-κουλτούρα που την ακολουθεί, αλλά η ίδια η ανθρώπινη φύση με όλες της, τις παρεκκλίσεις.
Ο άνθρωπος όπου κι αν πάει κουβαλάει τις πλάνες, τις δεισιδαιμονίες και τις προκαταλήψεις του.
Η Metal ως δεκανίκι;
Η metal υπήρξε για πολλούς από μας ένα δεκανίκι για να μπορούμε να αντέξουμε την εφηβική μας πραγματικότητα ή matrix, αναλόγως τον τρόπο πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Σίγουρα οι στίχοι πολλών τραγουδιών ήταν για μας μια σανίδα σωτηρίας από την απόρριψη και προκατάληψη του περιβάλλοντος .
Μέσα από αυτούς τους στίχους ακούσαμε μια φωνή να μας υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι και κάποιος άλλος τα‘χει ζήσει, όπως εμείς.
Ήταν ένα παράθυρο, για έναν διαφορετικό κόσμο, λίγο πιο παραμυθένιο.
Οι σκληροί ήχοι δεν ήταν μόνο παυσίπονο, αλλά διέξοδος για την συσσωρευμένη οργή μας. Προς δική μας ασφάλεια, αλλά και των γύρω μας.
Φυσικά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, αλλά σχεδόν όλες έχουν πολλά κοινά.
Μέσα από τα τραγούδια μαθαίναμε πράγματα. Από ιστορία έως και φιλοσοφία, αλλά ακόμα για αποκρυφισμό, αποδαιμονοποιώντας τον παράλληλα.
Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να γίνεται πιο κατανοητός, το ίδιο και οι μηχανισμοί που κινούν την πραγματικότητα.
Οι μουσικές αναζητήσεις άρχισαν να έχουν βάθος και η μουσική γνώση, κύρος.
Παλιώσαμε ή γίναμε αυτό που μισούσαμε;
Με λίγα λόγια παλιώσαμε… χμ δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα όμως.
Δυστυχώς αρχίσαμε να γινόμαστε αυτό που μισούσαμε εξ’ αρχής.
«Γενικά, απορρίπτουμε ή υποτιμούμε τα πιστεύω ανθρώπων που δεν ανήκουν στην ομάδα μας, κυρίως όταν οι πεποιθήσεις τους διαφέρουν αισθητά από τις δικές μας».
Γράφει πολύ εύστοχα ο Μάνος Δανέζης στο άρθρο του «Προκαταλήψεις που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα» (http://manosdanezis.gr/prokatalipseis/) .
Αρχίσαμε να απορρίπτουμε άλλους που δεν είχαν τις δικές μας γνώσεις περί της αγαπημένης μας μουσικής.
Χάσαμε από αυτό που πολεμούσαμε και μάλιστα πανηγυρικά, διαιωνίζοντας παράλληλα το σύστημα (matrix) το οποίο μας πλήγωνε στα εφηβικά μας χρόνια.
Από την άλλη σταματήσαμε πια να αναζητάμε και βολευτήκαμε σε μια γνώση ήδη αποκτημένη και μάλιστα με στόμφο απορρίπτοντας οτιδήποτε καινούργιο.
Τις ίδιες τις γνώσεις μας, τις βάλαμε σαν εξεταστέα ύλη σε οποιονδήποτε άγνωστο μας μιλάει για μουσική.
Χωρίς καν να υπολογίζουμε ότι οι ίδιες οι γνώσεις μας, είναι απλά προσωπικά μας βιώματα.
Αγνοώντας επιδεικτικά τον κάθε συνομιλητή μας για θέματα μουσικής.
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης
Πάθαμε, και μάλιστα πανηγυρικά, αυτό που ονομάζουν οι ψυχολόγοι: Σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Η γνώση και η μουσική η ίδια είναι σαν το χρήμα, έχουν αξία μόνο αν «γυρίζουν», δηλαδή όταν μοιράζονται.
Όποιος το αποκτήσει, με μια ασήμαντη αφορμή, προσπαθεί να το συσσωρεύσει, μόνο για τον εαυτό του.
Παράλληλα, αγνοώντας όλους όσους δεν είναι στο «δικό του επίπεδο», αλλά και δεν ταιριάζει στις προσωπικές του προτιμήσεις.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο κύκλος να συρρικνώνεται, να γίνεται πιο σκληρός και στο τέλος να γίνεται μια ομοιόμορφη μάζα!
Ακριβώς όπως ορίζεται από τον José Ortega y Gasset στο βιβλίο του: «Η εξέγερση των μαζών».
Για να μιλήσουμε περισσότερο αλληγορικά, η Metal, αντί για σπαθί που σπάει κάθε τοίχο, γίνεται μια βαριά μεταλλική πανοπλία.
Μια πανοπλία που διαρκώς συρρικνώνεται, κάνοντας τον φορέα της αρχικά δυσκίνητο και κατόπιν τον πνίγει.
Η ουσία της Rock/Metal
Η rock/metal, αυτό που κατάφερε μέσα από την εμφάνισή της, είναι να γίνει εξωστρεφής και εκφραστική.
Να σπάει κανόνες και να ασχοληθεί με τον ίδιο τον άνθρωπο σαν ελεύθερη οντότητα.
Να φανερώσει τους φόβους του κάθε δημιουργού και να δώσει στους οπαδούς της ένα μέσο έκφρασης του δικού τους ψυχισμού.
Η κοινωνική διαμόρφωση που ξεκινά από την παιδική ηλικία, θα μας ακολουθεί πάντα μέχρι να φύγουμε από αυτό τον κόσμο.
Ένα λιοντάρι, που διώκεται από μια αγέλη, δεν κάνει αγώνα να καταστρέψει τις υπόλοιπες αγέλες, αλλά προσπαθεί να κάνει μια καινούρια. Αυτό είναι και το ένστικτό του.
Κατά τον ίδιο τρόπο συμβαίνει και με τον άνθρωπο.
Και ελάχιστοι είναι εκείνοι, οι οποίοι έχουν την δύναμη να αδράξουν την εφηβική αμφισβήτηση και να την μετατρέψουν σε ελευθερία σκέψης.
Άρα το πρόβλημα είναι αυτά που κουβαλάμε από την ψυχική και νοητική μας κούνια, νιώθοντας ασφάλεια σε δεδομένες και γνώριμες καταστάσεις, ακόμα και αν μας πληγώνανε συνεχώς.
Η rock/metal προσφέρει ευκαιρίες να ξεφεύγεις από τοπικιστικές νοοτροπίες και συμπεριφορές.
Και σίγουρα, πέρα από την ίδια την μουσική δυναμική της, είναι ένας λόγος που την επιλέξαμε να μας συνοδεύει.
Προφανώς και δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τις πρώιμες κοινωνικές και οικογενειακές επιρροές μας, αλλά μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την οπτική που μας δίνει αυτή η μουσική.
Μια οπτική που μπορεί να μας βοηθήσει να μη διαιωνίζουμε νοοτροπίες που φυλακίζουν το ίδιο το πνεύμα μας.
Η διατήρηση και διαιώνιση του τοπιστικού χαρακτήρα, μπορεί να γίνει με τρόπο τέτοιο, ώστε να γνωρίσει κάποιος άλλος μεταλλάς τις ιδιαιτερότητες, προς όφελός της δικής του πνευματικής διεύρυνσης.
Η οικογένεια της rock/metal μπορεί να μεγαλώσει και πρέπει.
Αλλά μια οικογένεια δεν είναι ένας κλειστός κύκλος ανθρώπων με κάποιο μυστικό κώδικα επικοινωνίας και συμπεριφοράς.
Είναι ανοιχτός κύκλος σε σχήμα ανοιχτής αγκαλιάς και με δίκες τις ιδιαιτερότητες και μοναδικότητες.
Άρα μια νέα ματιά είναι απλά να διδάξουμε και να μοιραστούμε τις γνώσεις μας.
Άλλωστε σχεδόν κάθε πιτσιρικάς που ξεκινά το μουσικό του ταξείδι με τους ίδιους ήχους, με τους οποίους ξεκινήσαμε εμείς.