Τα μπαχαρικά είναι συστατικά που με ελάχιστη ποσότητα, μπορούν να αλλάξουν την σύσταση και την γεύση του φαγητού.
Γενικά μπορούν να δώσουν μια τελείως διαφορετική μορφή στην διατροφή.
Πέρα από την συντήρηση τροφίμων, έχουν και θεραπευτικές ιδιότητες, ωστόσο η υπερβολή μπορεί να αποβεί μοιραία.
Στα Βαλκάνια, πολλές φορές παρομοιάζονται με τις γυναίκες.
Ένα από τα μπαχαρικά, το οποίο είναι γέννημα θρέμμα της περιοχής των Βαλκανίων και χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης και κυρίως στην περιοχή της Β. Ελλάδας είναι το Μπούκοβο.
Η ετυμολογία της λέξης έχει σλάβικη καταγωγή, από οξιά σύμφωνα με το Wiktionary ή από την βελανιδιά σύμφωνα με τη Wikipedia.
Τι σχέση έχουν με τη μουσική και μάλιστα με την σκληρή έκφρασή της;
Σε αυτό μας απαντούν οι KHIRKI από την Αθήνα μέσω του Δημοσθένη Ιωάννου, κιθαρίστα και τραγουδιστή της τριμελούς μπάντας.
«Η παρακάτω ιστορία αφορά στο πως ένα καυτερό μπαχαρικό σηματοδότησε το καλλιτεχνικό μας όραμα και βοήθησε στη γέννηση της Khirki.
Κοιτώντας πίσω, στη γέννηση της μπάντας και της «Κτηνωδίας» ( το άλμπουμ στο οποίο συμπεριλαμβάνεται), αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολες και σωτήριες αποφάσεις καλεστήκαμε να πάρουμε προσπαθώντας να κρατήσουμε την καλλιτεχνική μας φλόγα ζωντανή.
Η μετάβαση από το προηγούμενο γκρουπ και η απελευθέρωση από το παρελθόν δεν ήταν εύκολη.
Εκτιμώντας όμως την επιτυχία ή τον αντίκτυπο του δίσκου μας στον κόσμο (το album ξεπούλησε μέσα σε 6 μήνες) δε μπορώ παρά να αισθάνομαι περήφανος για όσα πετύχαμε.
Και όλα ξεκίνησαν από μία πρόταση: «πάμε να γράψουμε τον πιο ξέφρενο δίσκο που έχουμε μέσα μας». Μιλάμε για λύσσα.
Έτσι μας βρήκε η έναρξη της συνθετικής διαδικασίας της Κτηνωδίας. Ως τρίο: γυμνό, εκτεθειμένο και αλήτικο.
Μεγάλο ρίσκο με αντίστοιχα μεγάλες απολαβές, αυτό ήταν το στοίχημά μας».
Ξεκινάει την εξιστόρηση, αποδεικνύοντας πως η μουσική μπορεί να συνδυάσει τα πάντα, όπως η καλή μαγειρική.
Αν και στην μαγειρική δεν ξεκινάς με το μπαχαρικό, απλά το προσθέτεις, στην μουσική μπορεί να γίνει και το αντίθετο.
Και ο Δημοσθένης το επιβεβαιώνει.
Bukovo…
«Η αρχή, λοιπόν, το σημείο μηδέν, έπρεπε να είναι καλά ορισμένη για να θέσει τον ορίζοντα στο δρόμο που θα πορευόμασταν. Bukovo!
Είχα ένα παλιό riff στον κουμπαρά που είχε βγει χρόνια πριν, από ένα jam session που είχα με το Σπύρο ( ντράμερ του συγκροτήματος) και το οποίο ήταν ιδιαίτερα χορευτικό, απρόβλεπτο και εθιστικό».
Απρόβλεπτο είναι και το μπούκοβο! Μπορεί να είναι γλυκό ή καυτερό, αλλά για τους φανατικούς του, σίγουρα εθιστικό.
«Μας άρεσε και η μοίρα μας έκανε να το διαλέξουμε και να δουλέψουμε πάνω του.
Είναι το riff της εισαγωγής που ακούς στο τραγούδι και το οποίο επαναλαμβάνεται και στη μέση του τραγουδιού.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με αυτό».
Όπως η έμπνευση έχει μνήμη, την οποία εκφράζει με το να συνδυάζει φαινομενικά άσχετα πράγματα, έτσι είναι και η τέχνη.
«Εκείνη την περίοδο, 2018-2019, είχα ξεκινήσει τη σχέση πάθους που έχω με τους King Gizzard & the Lizard Wizard.
Ιδιαίτερα τα Anatolian σημεία τους υπήρξαν τεράστιας σημασίας για την απενοχοποίηση της καταγωγής μας και την ενσωμάτωση της στο σκληρό ήχο που ανήκουμε.
Επιπλέον μου ακούστηκε ιδιαίτερα cool το γεγονός ότι συχνά τραγουδάνε πάνω στο riff, δίνοντάς του έτσι μεγαλύτερη έμφαση.
Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως κάπως έτσι γράφτηκε και το κουπλέ», συνεχίζει η φωνή της μπάντας.
Κανένας μάγος ή μάγειρας δεν βάζει στην τύχη όλα τα υλικά μαζί, ακόμα κι αν στα μάτια των αδαών έτσι φαίνεται.
Ακριβώς έτσι κι ένας καλλιτέχνης…
«Βέβαια το δέσιμο αυτών των ιδεών δεν γίνεται στην τύχη και σχεδόν ποτέ δεν ακολουθούμε την εύκολη λύση κατά την ενορχήστρωση.
Εδώ έρχεται η δουλειά της μπάντας που παίρνει τα ποιοτικά υλικά, την πρώτη ύλη και την μετουσιώνει σε κάτι που λέγεται, ξέρεις, τραγούδι».
Η έμπνευση είναι σαν τον έρωτα…
Κρύβεται σε σκοτεινές γωνίες, παραμένοντας σαν κάποιος μεγάλος αίλουρος για να αιφνιδιάσει τον ανέτοιμο, σχεδόν πάντα, αποδέκτη και αυτό επιβεβαιώνει ο Δημοσθένης.
«Και σαν τέτοιο που είναι ήθελε ένα ωραίο φινάλε. Θυμάμαι, λοιπόν, να είμαι πάνω στη μηχανή ένα βράδυ όταν η Θεά της έμπνευσης μου χάρισε αυτή τη μελωδία που κλείνει το Bukovo.
Και μου είχε κολλήσει τόσο έντονα που δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω στο σπίτι και να την ηχογραφήσω από τον τρόμο μην την ξεχάσω.
Πάντα έτσι γίνεται.
Πιάνεις την ακουστική σου, το πιάνο σου και προσπαθείς να εμπνευστείς ανάμεσα σε μαύρα κεριά, ρολόγια σταματημένα και πεντάλφες από κέτσαπ στο πάτωμα και δε βγαίνει ούτε συγχορδία.
Ενώ μπορεί να κατουράς μία χημική τουαλέτα, πρωί σε λαϊκή με hung over και εκεί να σου έρθει το ρεφρέν του hit single ενός album.
Μην μακρηγορώ, αυτή είναι εν πολλοίς η ιστορία πίσω από τη μουσική του Bukovo».
Οι στίχοι…
Ωστόσο, ένα τραγούδι δεν είναι μόνο οι νότες. Είναι και οι λέξεις που γίνονται στίχοι και αποκαλύπτουν ή κρύβουν την αλήθεια.
Πολλές φορές αυτό γίνεται και ταυτόχρονα, όπως ένα σύμβολο που αποκαλύπτεται σε γνώστες και κρύβεται σε αδαείς.
«Οι στίχοι, τώρα, μιλάνε για αυτή την κρυφή και λίγο διεστραμμένη απόλαυση του να κυνηγάς ερωτικά κάποιο πρόσωπο χωρίς όμως να το έχεις ολοκληρωτικά.
Αυτό που δοκιμάζεις αλλά δεν τρως, δαγκώνεις αλλά δεν καταπίνεις, γεύεσαι αλλά δε χορταίνεις.
Κάπως σαν το εθιστικό κάψιμο του αγαπημένου μπαχαρικού, το οποίο μας δάνεισε το όνομά του, που στην αρχή σε ενοχλεί αλλά μετά το αναζητάς και χωρίς αυτό το φαγητό είναι βαρετό και άνοστο.
Το Bukovo είναι μαζί με το Medea το 2ο τραγούδι του album στο οποίο οι στίχοι είναι σε πρώτο ενικό πρόσωπο και αφορούν στα λόγια μία γυναίκα.
Στην περίπτωση μας πρόκειται για μία μοιραία και χειριστική γυναίκα η οποία διαρκώς υποτιμά αυτόν που την κυνηγά.
Προσπάθησα να μπω στα παπούτσια ενός τέτοιου προσώπου και να ακουστώ καταδεκτικός και επικριτικός μέχρι αηδίας, γιατί στο rock n roll αγαπάμε την υπερβολή.
Υπερβολή στην ταχύτητα, στον ήχο και φυσικά στα συναισθήματα».
Διάρκεια… Δημιουργία
Ας μην ξεχνάμε πως κάθε τραγούδι, δεν είναι μόνο τα λίγα λεπτά της διάρκειάς του, που φτάνουν σε εμάς, αλλά άπειρες ώρες δημιουργίας.
Αλλαγές και κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο με τους δημιουργούς του. Ένα δέσιμο που εμπεριέχει έναν κρυφό συμβολισμό, που μόνο τα μέλη της μπάντας γνωρίζουν.
«Στο δικό μου μυαλό το Bukovo είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί μέσα στα 4μιση λεπτά του καταφέραμε να συνοψίσουμε τον ιδιαίτερα σύνθετο ήχο της Khirki και αυτό είναι κατόρθωμα όταν είσαι πολυλογάς.
Μετά το Bukovo πιάσαμε τα υπόλοιπα κομμάτια και έβγαιναν όλα σχετικά αβίαστα.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό μας πήρε τον περισσότερο χρόνο και για να είμαι ειλικρινής ήταν και το τελευταίο που ολοκληρώσαμε συνθετικά.
Επιστρέφαμε διαρκώς σε αυτό και το πειράζαμε εμμονικά μέχρι να βρούμε την τελική του μορφή.
Να γιατί, λοιπόν, το θεωρούμε τόσο σημαντικό, να γιατί το τιμήσαμε κυκλοφορώντας το ως single και γιατί εν τέλει ο κόσμος το ζητάει και το χορεύει».
Κάπως έτσι καταλήγει ο Δημοσθένης Ιωάννου, τις αποκαλύψεις για την ιστορία, ενός άκρως ενδιαφέροντος τραγουδιού!