Όταν αναφερόμαστε σε κάτι σκοτεινό, βαρύ, φασαριόζιο, αλλά πολλά υποσχόμενο «ιδίωμα», τότε μιλάμε για το κατά πολλούς underground, είδος της metal μουσικής, το Sludge.
Ένα είδος που χαρακτηρίζεται από φωνητική «αγριάδα», δυνατές εναλλαγές, μια σκοτεινή ατμόσφαιρα και πολλές φορές απαισιόδοξη, (στοιχείο που έχει κληρονομήσει από το Doom metal).
Μια ακόμα βασική επιρροή του προέρχεται από το hardcore punk-metalcore και crust, όπου η επιθετικότητα, τα ουρλιαχτά και η ταχύτητα στο ρυθμό του είναι κύριο γνώρισμα.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο του sludge είναι πως λείπουν τα κιθαριστικά σόλο, δίνοντας άλλον τόνο διαφορετικότητας από τις μέχρι τώρα υποκατηγορίες – είδη.
Τα ντραμς από την άλλη, εκτελούνται με το τυπικό μοτίβο του doom metal.
Η αρχή
Γεννήθηκε στην Αμερική, (τέλη του 1980), αλλά τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μια μεγάλη έκρηξη αποκτώντας όλο και περισσότερους φανατικούς οπαδούς του σκληρού ήχου, σε όλο τον κόσμο.
Μέσα στα χρόνια το sludge ιδίωμα συνδέθηκε άρρηκτα με το doom, οδηγώντας πλέον στο doom/sludge.
Μέσα στα 80’s, στο Seattle υπήρξε ένα συγκρότημα που -καθόλου δειλά θα έλεγα- άνοιξε την πόρτα του grunge για να ξεγλιστρήσουν οι πρώτες sludge δημιουργίες.
Melvins
Αναφέρομαι στους Melvins οι οποίοι με τo EP “Six Songs” (1986) και το ντεμπούτο album τους, το “Gluey Porch Treatments” (1987) φρόντισαν να μας συστήσουν σε κάτι ολοκαίνουριο στα αυτιά αλλά υπέροχο.
Οι Melvins θεωρούνται οι «μπαμπάδες» του sludge ήχου αλλά και με τεράστια πλέον επιρροή στο stoner doom, τα experimental ακούσματα και το drone metal.
Neurosis
Τους Melvins όμως ακολούθησαν πιστά και ίσως ξεπέρασαν οι Neurosis. Μια μπάντα από το Oakland που ξεκίνησε ως ωμό και άγριο hardcore punk και κατέληξε πλέον να είναι ένα συγκρότημα θρύλος.
Όχι μόνο στο σκληρό ήχο του doom/sludge, αλλά και στη metal σκηνή γενικότερα.
Με δίσκους όπως το «Through Silver in Blood», «Times of Grace», «Locust Star», «The Eye of Every Storm» και όχι μόνο έθεσαν τα πιο γερά θεμέλια για να πατήσουν οι επόμενες γενιές.
Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου το είδος να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί, με μπάντες όπως οι τεράστιοι Isis μαζί με τους Acid Bath, Eyehategod, Crowbar, Soilent Green, Goatwhore να βάζουν τις δικές τους πινελιές δίνοντας μια μεγαλύτερη ένταση, χαμηλώνοντας την ταχύτητα του ήχου αλλά απογειώνοντας το είδος.
Φυσικά, στη νεότερη doom/sludge σκηνή υπάρχουν κάποιες μπάντες που οδεύουν ολοταχώς να επιβεβαιώσουν τη ρήση: «Ο μαθητής ξεπέρασε το δάσκαλο»
Cult Of Luna
Μια από αυτές τις μπάντες είναι οι Cult Of Luna. Οι Σουηδοί δε φοβήθηκαν ποτέ τους πειραματισμούς και αποδεικνύεται μέσα από τα δημιουργήματά τους.
Ξεκινώντας ως καθαρό sludge, εισήγαγαν στις μελωδίες τους το ατμοσφαιρικό post-metal στοιχείο με πολλές επιρροές παράλληλα από την progressive σκηνή.
Το «Vertikal» είναι ένας από τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία του ιδιώματος με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους να είναι ξεκάθαρα.
Και δε γίνεται να μην αναφερθεί η συνεργασία με τη Julie Christmas στο «Mariner» όπου οι Cult of Luna συνδύασαν την αγριάδα του ατμοσφαιρικού sludge με την υπνωτική γοητεία της φωνής της Julie.
Ωστόσο μέσα στη δεκαετία που διανύουμε, (από τα τέλη της προηγούμενης για να είμαι πιο ακριβής), μια μπάντα έρχεται αυθόρμητα πρώτη στη σκέψη όποιου ακούει τις λέξεις doom και sludge.
Amenra
Οι κύριοι, για τους περισσότερους, εκφραστές της doom/sludge σκηνής πλέον είναι οι Βέλγοι Amenra, και έχουν κερδίσει την κορυφή με το σπαθί τους.
Ιδρυτές της κολεκτίβας Church of Ra μαζί με άλλες μπάντες όπως οι Oathbreaker, The Black Heart Rebellion, Treha Sektori, Syndrome, οι Amenra σε καθηλώνουν.
Ένα συγκρότημα που με κάθε νέο album μοιάζει να ξεπερνά τον εαυτό του, που δε μπορεί εύκολα να ενταχθεί σε ένα συγκεκριμένο ιδίωμα.
Όπως άλλωστε, δήλωσε και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Colin H. Van Eeckhout, στον R1 Vibes:
«Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας μια sludge μπάντα. Μας εμπνέει οποιοδήποτε είδος μουσικής εκφράζεται από την καρδιά. Το πάθος που ρέει σαν το αίμα. Χωρίς στυλ ή όρια».
Colin H. Van Eeckhout on R1 Vibes
Οι Βέλγοι είναι μια εμπειρία που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις παρά μόνο με τις εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις τα τραγούδια τους.
Και με μια βιωματική περιγραφή από την τελευταία ζωντανή τους εμφάνιση:
Δε μπορείς να συνειδητοποιήσεις τι ακούς, τι ζεις και τι νιώθεις παρά μόνο όταν τελειώσει αυτή η μόνιμη λύτρωση που αισθάνεσαι μέσα από κάθε νότα. Και όταν καταλάβεις τι έζησες, θέλεις ακόμη πιο πολύ.
Η doom/sludge σκηνή μονίμως εξελίσσεται και γιγαντώνεται και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι για το είδος, αλλά και για τον ακραίο ήχο γενικότερα.
Ένα ιδίωμα που έχει από πίσω του, εκτός από τα προαναφερθέντα ιερά τέρατα, και τους Converge, Sumac, Old Man Gloom, Pelican, Minsk, Whores που είναι απλά κάποιες από τις μπάντες που βρίσκονται στο προσκήνιο, δε γίνεται να αποτύχει.
The sky is the limit…