The desired thing for an artist is to move from the world of a daily routine to the dream world, that of “paradoxical” beauty.
Free from accounting calculations and humble comparisons. Many times such a passage requires a bridge.
Which may be from a simple branch, which a storm decided to remove from an old tree.
As a mere glance from the opposite bank of a river, which managed to reveal the true nature of an image.
The first Xulina Spathia (Ξύλινα Σπαθιά) album, “Xessaloniki” from 1993, gave a huge boost to the band itself and its creator, Pavlos Pavlidis.
It also marked an entire generation and furthered the Greek-speaking music scene.
But the songs in the album were not written in Greek, but in English, not even in Greece, but in a village outside Paris, by a river.
The village was called Meriel and opposite it was Auvers, where Vincent Willem Van Gogh spent the last years of his life.
Between the two villages there was the “the river that flows”, or the River Oise.
The black boat
The year is 1992, autumn, and Pavlos Pavlidis has material for more than one album, has translated 11 track lyrics and he is struggling with one.
The song was called “Black Ship” and although the rest were easily dressed with Greek lyrics, the 12th one was as if it didn’t want to be translated.
The return ticket has already been purchased, but a song is missing to complete the album.
The story
Pavlos used to ride his bike as far as Auvers when he was tired in his personal studio and as a break between recordings.
“The Black Ship” was quite a hit for the musician, so he decided to do his favorite ride once again. It was dusk.
Thinking of his beloved painter, whose works decorated the whole village, in replicas donated by Yves Saint Laurent and almost begging him, to show him a solution.
The French-Algerian fashion designer had mounted metal plates throughout the village with copies of Van Gogh’s paintings, at the points where the painter had his palette.
Seated on a bench, just opposite the church painted by the Dutch painter.
And then almost metaphysically, Van Gogh replied, not in words, but in his works.
He basically reflected with his brushes what he was seeing. And what the Greek musician saw in front of him was … the water that was flowing.
Then in 5 minutes the lyrics were written.
After the inspiration, he quickly ran home, where he had his own studio, to record the new track.
To his excitement, he took a huge branch, cut off by municipal officials, as they used to do this time each year.
Dragging it all over the village, he reached home and placed it next to his console.
In this way, he wanted to give a symbolism to his “communication” with the great painter, but also to the solution of his lyric problem.
For him it is one of his favorite stories, in terms of inspiration for a song.
For the first time, the song was played in the first concert of the Xulina Spathia at Mylos of Thessaloniki.
Ένα κλαδί και ο Van Gogh έδωσαν τη λύση…
Το ζητούμενο για έναν καλλιτέχνη είναι να περάσει από τον κόσμο μιας πεζής καθημερινότητας στον ονειρικό κόσμο, αυτόν της «παράδοξης» ομορφιάς.
Απαλλαγμένο από λογιστικούς υπολογισμούς και ταπεινές συγκρίσεις. Πολλές φορές για ένα τέτοιο πέρασμα χρειάζεται μια γέφυρα.
Η οποία μπορεί να είναι από ένα απλό κλαδί, το οποίο αποφάσισε μια καταιγίδα να το αφαιρέσει από ένα γέρικο δέντρο.
Ως μια απλή ματιά από την απέναντι όχθη, η οποία κατάφερε να αποκαλύψει την πραγματική φύση μιας εικόνας.
Το πρώτο άλμπουμ των Ξύλινων Σπαθιών, «Ξεσσαλονίκη» του 1993, έδωσε τεράστια ώθηση στην ίδια την μπάντα και τον δημιουργό της, Παύλο Παυλίδη.
Σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά και προώθησε ακόμα περισσότερο την ελληνόφωνη σκηνή.
Τα τραγούδια όμως του άλμπουμ δεν γράφτηκαν με ελληνικό στίχο, αλλά με αγγλικό και ούτε καν στην Ελλάδα, αλλά σε ένα χωριό έξω από το Παρίσι, δίπλα από ένα ποτάμι.
Το χωριό λεγόταν Meriel και απέναντι του ήταν η Auvers, όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Vincent Willem van Gogh.
Ανάμεσα στα δύο χωριά υπήρχε «Νερό που κυλάει», ή αλλιώς ο ποταμός Oise.
Το μαύρο καράβι
Η χρονιά είναι 1992, φθινόπωρο και ο Παύλος Παυλίδης έχει υλικό για περισσότερα από ένα άλμπουμ, έχει μεταφράσει τους στίχους 11 κομματιών και ένα τον ζορίζει πολύ.
Το τραγούδι λεγόταν “Black Ship” και αν και τα υπόλοιπα εύκολα ντύθηκαν με ελληνικούς στίχους, το 12ο ήταν λες και δεν ήθελε να μεταφραστεί.
Το εισιτήριο της επιστροφής έχει ήδη αγοραστεί, αλλά λείπει ένα τραγούδι για να ολοκληρωθεί το άλμπουμ.
Η ιστορία
Ο Παύλος συνήθιζε να πηγαίνει βόλτες με το ποδήλατό του ως την Auvers, όταν είχε κουραστεί στο προσωπικό του στούντιο και σαν διάλειμμα ανάμεσα στις ηχογραφήσεις.
«Το μαύρο Καράβι», ζόριζε αρκετά τον μουσικό και έτσι αποφάσισε να κάνει μια ακόμα φορά την αγαπημένη του βόλτα. Ήταν σούρουπο.
Σκεπτόμενος τον αγαπημένο του ζωγράφο, τα έργα του οποίου στόλιζαν όλο το χωριό, σε ρεπλίκες που ήταν δωρεά του Yves Saint Laurent και σχεδόν ζητώντας του, να δώσει μια λύση.
Ο Γάλλο-Αλγερινός σχεδιαστής μόδας, είχε στήσει σε όλο το χωριό μεταλλικές πινακίδες με αντίγραφα των έργων του Van Gogh, στα σημεία στα οποία είχε ο ζωγράφος την παλέτα του.
Καθισμένος σε ένα παγκάκι, ακριβώς απέναντι από την εκκλησία την οποία είχε αποτυπώσει πολύ όμορφα ο Ολλανδός ζωγράφος.
Και τότε σχεδόν μεταφυσικά, ο Van Gogh του απάντησε, όχι με λόγια, αλλά με τα έργα του.
Ουσιαστικά αποτύπωνε με τα πινέλα του αυτό που έβλεπε. Και αυτό που έβλεπε μπροστά του ο Έλληνας μουσικός ήταν… το νερό που κυλάει.
Τότε σε 5 λεπτά γράφτηκαν και οι στίχοι.
Μετά την επιφοίτηση, έτρεξε γρήγορα στο σπίτι του, όπου είχε το προσωπικό του στούντιο, για να ηχογραφήσει το νέο του κομμάτι.
Πάνω στον ενθουσιασμό του, πήρε ένα τεράστιο κλαδί, το οποίο είχαν κόψει οι υπάλληλοι του δήμου, όπως συνήθιζαν να κάνουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή.
Σέρνοντάς το σ’όλο το χωριό, έφτασε στο σπίτι και το τοποθέτησε δίπλα από την κονσόλα του.
Με αυτό τον τρόπο, ήθελε να δώσει ένα συμβολισμό στην «επικοινωνία» του με τον μεγάλο ζωγράφο, αλλά και στην λύση του στιχουργικού προβλήματός του.
Για τον ίδιο είναι από τις αγαπημένες του ιστορίες, οι οποίες ήταν έμπνευση για κάποιο τραγούδι.
Πρώτη φορά, παίχτηκε στην πρώτη συναυλία των Ξύλινων Σπαθιών στον Μύλο Θεσσαλονίκης
