Η ζωή του ανθρώπου είναι μια ισορροπία (ή ανισορροπία) ανάμεσα στην δημιουργία και στην καταστροφή.
Στην μέση αυτού του δίπολου υπάρχει μια ουσία που είναι συνδεδεμένη με κάθε πολιτισμό, σαν αιτία δημιουργίας, αλλά και μέσον καταστροφής.
Φυσικά και η ουσία για την οποία και μιλάμε, είναι το αλκοόλ.
Αρχή δημιουργίας πολλών μεγάλων έργων τέχνης, αλλά και η βασική αιτία λάθος αποφάσεων, σχεδόν για τον καθένα μας.
Καμιά φορά, όμως οι λάθος αποφάσεις, οδηγούν σε περιπετειώδης δρόμους, οι οποίοι μπορούν να αποδειχτούν κι οι σωστοί.
Whiskey Night
Ίσως από τα πιο τραγουδισμένα ποτά και συνδεδεμένο με την rock μουσική είναι το whiskey.
Το “Whiskey Night” από το ντεμπούτο των Γιαννιωτών Felony Case, το “Strangers Give More”, μας μιλάει για μια απόφαση, για μια καταστροφική βραδιά, η οποία ίσως και να έχει αίσιο τέλος.
Το στιχουργικό μέρος ανήκει στον Αντώνη Αδάμ, μπασίστα του συγκροτήματος, αν και σε κάθε δημιουργία τους συμμετέχουν όλοι.
Το τραγούδι αναφέρεται στην απόφαση της ηρωίδας να βγει έξω, αλλά όχι για μια χαλαρή μπύρα…
Αλλά για ένα whiskey που φαντάζει ως μια πιο αξιόπιστη λύση. Ειδικά όταν η κοινή λογική δεν μπορεί να την βρει.
Οι στίχοι
Όπως μας αφηγείται ο μπασίστας του συγκροτήματος σε μια συνέντευξη κατά την διάρκεια του “Street Mode Festival”, οι στίχοι μιλάνε για μια βραδιά που νιώθει κανείς απογοητευμένος και θέλει κάτι πολύ πιο βαρύ για να πιει, όχι απλώς μια μπύρα.
«Θα βγω απόψε και θα πιω» όπως λέει ένα λαϊκό άσμα.
Και συνεχίζει την αφήγηση, «όταν η ηρωίδα γυρνάει, ίσως και όχι μόνη, σε κάποιο σπίτι, όχι το δικό της.
Η μέθη φαντάζει σαν μια δικαιολογία ή απενοχοποίηση της απόφασης της.
Ίσως και αναίρεσης της ίδια της πορείας της», η οποία της έφερε αυτήν την απογοήτευση, θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε.
Τα μέλη του συγκροτήματος αναφέρουν, πως το λυρικό μέρος είναι αποτέλεσμα εμπειριών όλων, αλλά όχι κάτι συγκεκριμένο.
Μια δόση από την ταινία «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας», που είναι επίσης μια από τις επιρροές τους για την δημιουργία των στίχων.
Άλλωστε, σχεδόν όλοι έχουμε περάσει ή κάνει κάτι τέτοιο.
Όπως, συμπληρώνει η Φαίδρα Ποτσίκα, τραγουδίστρια του συγκροτήματος, «το μήνυμα του τραγουδιού είναι να ζούμε στα όρια μας.
Όρια τα οποία εμείς οι ίδιοι ορίζουμε. Αυτό είναι και το rock’n’roll, αλλά και η αιτία της συνεχής εξέλιξής του».
Η μελωδία
Η μουσική, ανήκει στον κιθαρίστα Γιώργο Γούσια, αλλά πάντα με την συμμετοχή όλου του συγκροτήματος.
Η μελωδία πέρασε από 40 κύματα για να ολοκληρωθεί σαν σύνθεση.
Όταν ο κιθαρίστας έφερε το riff, για να το ακούσουν όλα μέλη, δεν είχε ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση.
Φυσικά κατά την διάρκεια και μετά από αρκετή επεξεργασία, έπεισε ακόμα και τους πιο επιφυλακτικούς από τα μέλη της μπάντας.
Η ειρωνεία της τύχης είναι, ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αυτό που είχε πρωτοσκεφτεί ο δημιουργός του, το 2014, πολύ πριν δημιουργηθεί η μπάντα.
Ακόμα και οι στίχοι άλλαξαν 5-6 φορές, μαζί με το μουσικό μέρος για να καταλήξουν στην αρχική ιδέα.
Ίσως το τραγούδι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με τον τίτλο του παραμυθιού του Άντερσεν, «Το Ασχημόπαπο».
Ο λόγος είναι πως έπρεπε απλά να «μεγαλώσει» για να δείξει την πραγματική του φύση.