In a time of apparent freedom, we can easily express ourselves without being beheaded and / or burnt alive, we are slaves!
It is not about just control over our every step, every move or movement.
There is a tyrant, that has no face or entity, even though it has power and material substance.
And although, as I’ve written many times, notes can easily break chains, they have a hard time breaking these chains.
The tyrant’s name is: Crowd.
With the recent death of Lavrentis Mahairitsas, virtually all of his songs appeared on all social media.
Among many others unknown to the general public.
What prompted this article is a project he had at the beginning of his career, the P.L.J. Band.
A very interesting attempt made by three musicians.
P. L. J. Band
“The story of the PLJ Band begins in 1978 when Lavrentis Mahairitsas, Pavlos Kirkilis, Antonis Mitzelos and Dimitris Vassalakos embark on their adventure and set sail for … Europe !!!
Having already recorded a “private” 45er (Gaspar), they leave with a Dechevaux and move from town to town for a year, playing at various clubs in order to maintain themselves.
Incredible and unthinkable things, even today“, Nikos Kourouklis writes in his youtube account.
In turn, Giannis (K.H.) Pandazisto lends his writings to the blog, somewhere-back-in-time.blogspot.com.
And here comes the first question.
Why are some musicians forced to do so at the same time that Greek composers are already making a career at home and abroad?
Just four years after the fall of the junta, in a period of political “plaster”, not only did freedom was plastered, but also education and culture.
A country like Greece should be thirsty for music that is already circulating throughout free Europe.
But who didn’t get a chance to listen, because some “psychopaths” decided to put plaster all over the nation’s ears.
In the place where muses were born, music is still being persecuted even today …
Silently and with the consent of an “absolute majority”.
At the same time, the “cheap” – ephemeral music, which was recommended by junta propaganda, was even more flourishing.
Starting an..adventure
The continuation of the story may give us some answers: “Their adventure leads them to Paris where Vangelis Papathanasiou (an already successful Greek in France with Aphrodite’s Child) helps them as much as possible, so they get in touch with French Polygram, with which they sign a contract. “
It probably begs another question: Is music ultimately the result of public relations?
Certainly the beginning of Aphrodite’s Child is an almost fictional sequence of events and coincidences.
A series of unfortunate events, which leads to a happy ending.
They dared to play something very innovative and without even forgetting their background, giving a lot of elements to their music.
Going all over Europe with a Dechevaux can be a simple youthful impulse, but I guess it was a simple imitation of the steps of Demis Roussos and Vangelis Papathanasiou, but with a slightly safer course.
Listening to “Armageddon“, as the album was called, one can easily compare it to “666“, without of course reaching its level.
An attentive listener will understand the album’s roughness, but also many good ideas and of course their talent.
It may be understandable to have a time-consuming approach, as “Aphrodite’s Child” was not selling much anymore, but the 7-year-old plaster did not allow much contact with the music stream.
Pink Floyd had already “hidden the sun” in any new band trying to imitate them.
Without money…
But the sequel gives a basic point: “Unfortunately the company did not have great resources to promote the album and on the other hand the band had no money at all.
The fact that they would go out to the park every night and were hunted by the police, says it all.
They stayed in France for five months and returned to Greece.
Another album (Termites) was released, renamed themselves as Termites and after a few records they broke up, with their most famous member (Lavrentis Mahairitsa) pursuing a successful solo career.
Prog Rock is all good, but in Greece if you don’t make a night’s money, change your profession because you will starve. “
Let’s take the points one by one:
Music, whether we like it or not, exists only when there are ears to hear it.
It doesn’t matter what compositions a musician will write, but how many will hear it.
From the era of Rock N ‘Roll’s first steps and the payola scandals, to the present day, where you can find whatever information you want at any time …
What matters is what will be shown to you in your face.
There is no chance for a music band to succeed unless they over-projected by the media.
And that’s how everything is made in the music industry, but also in our lives, unless you are boosted by big money, you are not going to do much.
This power of money is possessed by large music organizations, such as record companies. For whom musicians are just investment products.
But “People Have the Power” as Rock’s “priestess” says, Patti Smith, along with song co-creator and husband Fred Smith.
I will agree, but if you do not have the elemental intelligence and do not handle it properly then you simply lose your meaning and freedom!
Blurred by propaganda and addicted to musical compositions that do not exceed the Jingles value, they are simply repeated within the song itself.
The Crowd
The crowd looks like a monkey with intellectual disabilities, thrilled with anything that glares.
It is unable to use critical thinking, while at the same time spending its money on bright (musical) jewelry, whose value does not exceed his ethical value.
Its arrogant ignorance is indifferent to anything that does not shine through false media lights.
It does not understand music, such as a dog is barking at what it does not understand.
This is the invisible, but material, entity called “the Crowd.”
The fashion of every season or every “click” is simply its first cousin.
If each of us does not listen with our own ears and judge music with its own mental capacity, then this silly “monster” …
The Crowd, will grow fed by our stupidity itself.
There will always be musicians who will be sacrificed to the manipulative benefits of an industry similar to that of a huge American livestock farm.
Mahairitsas’ subsequent P.L.J. success, with lighter sounds, helped us to learn his difficult first steps.
How many more significant bands were lost because of this arrogant ignorance and the system that sustains it?
Send us bands that you thought to have been lost to the system and / or ignorance while they were valuable … {r1vibes.eu@gmail.com}
Πλήθος: Ο δυνάστης της φαινομενικής ελευθερίας
Σε μια εποχή φαινομενικής ελευθερίας, μπορούμε εύκολα να εκφραστούμε, χωρίς να μας αποκεφαλίσουν ή/και να μας κάψουν ζωντανούς, είμαστε σκλάβοι!
Δεν είναι μόνο ο έλεγχος σε κάθε μας βήμα, κάθε μας κίνηση ή μετακίνηση.
Υπάρχει ένας δυνάστης, οποίος δεν έχει πρόσωπο ή κάποια οντότητα, παρ όλου που έχει δύναμη και υλική υπόσταση.
Και έκει που, όπως έχω γράψει πολλές φορές, οι νότες μπορούν εύκολα να σπάσουν τα δεσμά, δυσκολεύονται πολύ στα δικά του δεσμά.
Ο δυνάστης αυτός έχει όνομα: Πλήθος.
Με τον πρόσφατο θάνατο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, σε όλες τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης εμφανίστηκαν, σχεδόν, όλα τα τραγούδια του.
Μεταξύ των άλλων και πολλά άγνωστα στο ευρύ κοινό.
Αυτό που στάθηκε αφορμή γι’ αυτό το άρθρο είναι ένα project που είχε στην αρχή της καριέρας του, τους P. L. J. Band.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια τριών μουσικών.
P. L. J. Band
«Η Ιστορία των PLJ Band ξεκινά το 1978 όταν ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Παύλος Κιρκιλής, ο Αντώνης Μιτζέλος και ο Δημητρης Βασαλάκος, ξεκινούν την περιπέτεια τους και βάζουν πλώρη για την …Ευρώπη!!!
Έχοντας ήδη ηχογραφήσει ένα “private” 45άρι (Gaspar), φεύγουν με ένα Ντεσεβό και για ένα χρόνο μετακινούνται από πόλη σε πόλη, παίζοντας παράλληλα σε διάφορα club για να μπορέσουν να συντηρηθούν.
Απίστευτα και αδιανόητα πράγματα, ακόμη και για τη σημερινή εποχή», γράφει ο Νίκος Κουρουκλής στο λογαριασμό του στο youtube.
Με τη σειρά δανείζεται τα γραφόμενα του ο Giannis (K.H.) Pandazisτο, στο blog, somewhere-back-in-time.blogspot.com .
Και εδώ έρχεται το πρώτο ερώτημα.
Γιατί κάποιοι μουσικοί είναι αναγκασμένοι να κάνουν κάτι τέτοιο, την ίδια στιγμή που Έλληνες συνθέτες κάνουν ήδη καριέρα και στο εσωτερικό και εξωτερικό;
Μόλις 4 χρόνια από την πτώση της χούντας, σε μια περίοδο πολιτικού γύψου, δεν μπήκε μόνο η ελευθερία στον γύψο, αλλά και η παιδεία και ο πολιτισμός.
Μια χώρα σαν την Ελλάδα, θα έπρεπε να είναι διψασμένη για μουσική που ήδη κυκλοφορεί σε όλη την ελεύθερη Ευρώπη.
Που όμως δεν είχε ευκαιρία να ακούσει, γιατί κάποιοι «ψυχοπαθείς» αποφάσισαν να βάλουν στα αυτιά ολόκληρου του έθνους γύψο.
Στον τόπο, τον οποίο γεννήθηκαν οι μούσες, η μουσική διώκεται ακόμα και σήμερα…
Σιωπηλά και με την συναίνεση μιας «απόλυτης πλειοψηφίας».
Την ίδια στιγμή που η «φτηνή» – εφήμερη μουσική, η οποία συστηνόταν από τις χουντικές προπαγάνδες, γνώριζε ακόμα μεγαλύτερη άνθιση.
Ξεκινώντας μια… περιπέτεια
Η συνέχεια της ιστορίας μπορεί ίσως να μας δώσει κάποια απάντηση: «Η περιπέτεια τους οδηγεί στο Παρίσι οπού ο Βαγγέλης Παπαθανασίου (ήδη επιτυχημένος Έλληνας στη Γαλλία με τους Aphrodite’s Child) τους βοηθάει όσο μπορεί, με αποτέλεσμα να έρθουν σε επαφή με την Γαλλική Polygram, στην οποία υπογράφουν συμβόλαιο».
Μάλλον γεννάει ακόμα ένα ερώτημα: Είναι η μουσική τελικά αποτέλεσμα δημοσίων σχέσεων;
Σίγουρα το ξεκίνημα των Aphrodite’s Child είναι μία σχεδόν μυθιστορηματική αλληλουχία γεγονότων και συμπτώσεων.
Μια σειρά από ατυχή γεγονότα, η οποία οδηγεί σε ένα ευτυχές τέλος.
Οι ίδιοι τόλμησαν να παίξουν κάτι πολύ πρωτοποριακό και μάλιστα χωρίς να ξεχάσουν και την καταγωγή τους, δίνοντας πολλά στοιχεία στην μουσική τους.
Το να γυρίσεις όλη την Ευρώπη με ένα Ντεσεβό, μπορεί να είναι μια απλή νεανική παρόρμηση, αλλά υποθέτω πως ήταν μια απλή μίμηση των βημάτων των Ντέμη Ρούσο και Βαγγέλη Παπαθανασίου, αλλά με λίγο πιο ασφαλή πορεία.
Ακούγοντας το “Armageddon”, όπως ονομάστηκε το άλμπουμ, εύκολα μπορεί να το συγκρίνει κανείς με το “666”, χωρίς φυσικά να φτάνει στο επίπεδο του.
Ένας προσεκτικός ακροατής θα κατανοήσει την προχειρότητα του άλμπουμ, αλλά και πολλές καλές ιδέες και φυσικά το ταλέντο τους.
Ίσως γίνεται κατανοητή η ετεροχρονισμένη προσέγγιση, μιας που αυτό που έπαιζαν οι “Aphrodite’s Child” δεν πουλάει και πολύ πλέον, αλλά ο 7-χρονος γύψος δεν επέτρεπε και πολύ επαφή με τα μουσικά ρεύματα.
Οι Pink Floyd είχαν ήδη «κρύψει το ήλιο» σε οποιαδήποτε νέα μπάντα προσπαθούσε να τους μιμηθεί.
Χωρίς χρήματα…
Η συνέχεια όμως δίνει ένα βασικό point: «Δυστυχώς η εταιρεία δεν διέθεσε σπουδαίους πόρους για την προώθηση του δίσκου και από την άλλη η μπάντα δεν είχε καθόλου λεφτά.
Το γεγονός ότι κάθε βράδυ την έβγαζαν σε πάρκα και έπαιζαν κυνηγητό με τους αστυνόμους, τα λέει όλα.
Στη Γαλλία κάθησαν πέντε μήνες και επέστρεψαν στην Ελλάδα.
Κυκλοφόρησαν άλλον ένα δίσκο (Τερμίτες), μετονομάστηκαν σε Τερμίτες και μετά από μερικούς δίσκους διαλύθηκαν, με το πιο γνωστό μέλος τους (Λαυρέντη Μαχαιρίτσα) να ακολουθεί επιτυχημένη σόλο Καριέρα.
Καλό και άγιο το Prog Rock δηλαδή, αλλά στην Ελλάδα εάν δεν παίρνεις μεροκάματο από τη νύχτα, άλλαξε επάγγελμα γιατί θα πεθάνεις της πείνας».
Ας τα πάρουμε ένα ένα τα σημεία:
Η μουσική είτε το θέλουμε είτε όχι, υπάρχει μόνο όταν υπάρχουν αυτιά να την ακούνε.
Δεν έχει σημασία τι συνθέσεις θα γράψει ένας μουσικός, αλλά πόσοι θα το ακούσουν.
Από την εποχή των πρώτων βημάτων της Rock N’ Roll και τα σκάνδαλα payola, ως τις μέρες μας, κατά τις οποίες μπορείς να βρεις όποια πληροφορία θελήσεις ανά πάσα στιγμή…
Αυτό που μετράει είναι αυτό που θα σου προβληθεί μέσα στα μούτρα σου.
Δεν υπάρχει περίπτωση να επιτύχει ένα μουσικό σχήμα, αν δεν υπερ-προβληθεί από τα μέσα.
Και έτσι πως είναι φτιαγμένα όλα τα πράγματα μέσα στην μουσική βιομηχανία, αλλά και στην ζωή μας, αν δεν σε «σπρώξει» κάποιος με μεγάλο κόστος χρημάτων, δεν πρόκειται να καταφέρεις και πολλά.
Την δύναμη αυτή των χρημάτων την έχουν μεγάλοι μουσικοί οργανισμοί, όπως οι δισκογραφικές εταιρίες. Για τις οποίες οι μουσικοί είναι απλά επενδυτικά προϊόντα.
Όμως “People Have the Power” όπως λέει η «ιέρεια» της Rock, η Patti Smith μαζί με τον συνδημιουργό του τραγουδιού και σύζυγό της Fred Smith.
Θα συμφωνήσω, αλλά αν δεν έχεις στοιχειώδη νόηση και δεν την χειριστείς σωστά, τότε…απλά χάνεις το νόημα και την ελευθερία σου!
Θολωμένος από την προπαγάνδα και εθισμένος σε μουσικές συνθέσεις, οι οποίες δεν ξεπερνάνε σε αξία τα Jingles, που απλά επαναλαμβάνονται μέσα στο ίδιο το τραγούδι.
Το Πλήθος
Το πλήθος μοιάζει σαν μια μαϊμού με νοητική στέρηση, ενθουσιάζεται με ότι λάμπει στα μάτια του.
Αδυνατεί να χρησιμοποίησει στοιχειωδώς την κριτική σκέψη, ξοδεύοντας παράλληλα το χρήμα του σε λαμπερά (μουσικά) μπιζού, των οποίων η αξία δεν ξεπερνά αυτήν της ηθικής του.
Η αλαζονική άγνοια του, αδιαφορεί για οτιδήποτε δεν λάμπει με τα ψεύτικα φώτα των μέσων.
Δεν κατανοεί την μουσική, φτάνοντας σε αντίληψη έναν σκύλο, οποίος γαυγίζει σε ότι δεν καταλαβαίνει.
Αυτός είναι η αόρατη, αλλά με υλική υπόσταση, οντότητα η οποία ονομάζεται «Πλήθος».
Η μόδα της κάθε εποχής ή κάθε «κλίκας» είναι απλά η πρώτη του ξαδέλφη.
Αν ο καθένας μας δεν ακούσει με τα δικά του αυτιά και να κρίνει την μουσική με την δική του νοητική ικανότητα, τότε αυτό το ανόητο «τέρας»…
Tο Πλήθος, θα μεγαλώνει τρεφόμενος από την ίδια την βλακεία μας.
Πάντα θα υπάρχουν μουσικοί, οι οποίοι θα θυσιάζονται στα χειραγωγικά οφέλη μιας βιομηχανίας, η οποία μοιάζει με αυτή μιας αμερικάνικης τεράστιας κτηνοτροφικής μονάδας.
Η μετά P. L. J. Band, επιτυχία του Μαχαιρίτσα, με πιο «ελαφρά» ακούσματα, βοήθησε ώστε να μάθουμε τα δύσκολα πρώτα του βήματα.
Άραγε πόσες ακόμα αξιόλογες μπάντες χάθηκαν εξαιτίας αυτής της αλαζονικής άγνοιας και του ίδιου του συστήματος που την συντηρεί;
Στείλτε μας συγκροτήματα που θεωρείται πως ενώ ήταν αξιόλογα χάθηκαν από το σύστημα ή/και από την άγνοια μας… {r1vibes.eu@gmail.com}