Communication between members of a similar group or even between disparate groups indicates spiritual development.
The ways in which this is done also determine the evolution of a community.
From screams and sings on the first people, as cave drawings.
All of these are simplistic ways of communicating, but they show us its evolution.
If we agree with Spielberg’s fiction in the film “Close Encounters of the Third Kind”, we can accept that music, as an expression of art, is at the top of the evolution of communication.
In a conservative Greece in the 80s, looking for a new identity, the only way to communicate and get established were some lyrics and music.
Some might be tempted to like new musical paths and discover some Secret Gardens music.
Secret Gardens
Mistikoi Kipoi (Secret Gardens) is the debut album of the Lefki Symfonia band and opening song of the album.
Its music belongs to the whole band and the lyrics to the band’s singer Thodoris Dimitriou.
“The song, which is also one of the first Greek-language songs we wrote, started from the Diogenis bass line in one of our daily rehearsals in the Forest of Haidari.”
The frontman of the band tells us about the beginning of the song’s creation.
Life is a staircase, which we climb while at the same time building it.
Sometimes songs follow this process.
“It was a really distinct rhythmic-melodic figure that riveted and inspired us all.
Spyros (Spyros Charisis – drums) started building the rhythmic part on the drums and Takis (Takis Barbagalas – guitar) added the atmospheric guitars.
I started singing and adjusting the melody of the voice, I had already written the lyrics, and I felt they fit in with the emotions that the music was causing me. “
The song gives the listener a sense of indefinable sadness, like a distant cry from a hidden room.
It was as if it came out of the strange atmosphere of the beginning of F. H. Burnett’s classic “The Secret Garden“, but without its happy ending.
“It was a song that took you straight into the band’s inner world …
To the souls of the four members, and revealed some of the messages that would be found throughout the almost lyrical and musical creation of Lefki Simfonia …
Loneliness, expectation, absence ” Thodoris concludes.
This song seemed to set the band’s sound for the rest of their career.
This composition was essentially a band’s card, both lyrically and melodically.
Foggy musical landscapes, in which the listener can wander, but without fear of being lost.
It’s like being in a maze of a garden, looking for the rarest flower.
Μοναξιά, προσμονή, απουσία…
Η επικοινωνία ανάμεσα σε μέλη ενός όμοιου συνόλου ή ακόμα και ανάμεσα σε ανόμοια σύνολα, δείχνει πνευματική εξέλιξη.
Οι τρόποι με τους οποίους γίνεται αυτή, ορίζουν και την εξέλιξη μιας κοινότητας.
Από κραυγές και νοήματα στους πρώτους ανθρώπους, ως αποτύπωση σχεδίων σε σπηλιές.
Όλα αυτά είναι απλοϊκοί τρόποι επικοινωνίας, αλλά μας δείχνουν την εξέλιξη της.
Αν θα συμφωνήσουμε στην μυθοπλασία του Σπίλμπεργκ στη ταινία «Στενές επαφές Τρίτου τύπου», μπορούμε να αποδεχτούμε πως η μουσική, σαν έκφραση της τέχνης, είναι στην κορυφή της εξέλιξης της επικοινωνίας.
Σε μια συντηρητική Ελλάδα της δεκαετίας του ’80, που έψαχνε να βρει την νέα της ταυτότητα, ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσεις και να συστηθείς ήταν μερικοί στίχοι και η μουσική.
Ίσως και να παρασύρεις κάποιους ομοϊδεάτες σε νέες μουσικές διαδρομές και στην ανακάλυψη κάποιων μουσικών Μυστικών Κήπων.
Μυστικοί κήποι
Μυστικοί Κήποι είναι και το ντεμπούτο άλμπουμ των Λευκή Συμφωνία και το ομώνυμο τραγούδι που το ανοίγει.
Η μουσική του ανήκει σε όλο το συγκρότημα και οι στίχοι στον τραγουδιστή του συγκροτήματος Θοδωρή Δημητρίου.
«Το τραγούδι το οποίο είναι και ένα από τα πρώτα με ελληνικό στίχο που γράψαμε ξεκίνησε από το σχήμα στο μπάσο του Διογένη σε μία από τις καθημερινές πρόβες στο στούντιό μας στο Δάσος Χαιδαρίου».
Μας διηγείται ο frontman της μπάντας για την αρχή της δημιουργία του τραγουδιού.
Η ζωή είναι μια σκάλα, την οποία ανεβαίνουμε χτίζοντας την ταυτόχρονα.
Καμιά φορά και τα τραγούδια ακολουθούν αυτήν την διαδικασία.
«Ήταν ένα πραγματικά ξεχωριστό ρυθμικό-μελωδικό σχήμα που μας καθήλωσε και μας ενέπνευσε όλους.
Ο Σπύρος (Σπύρος Χαρίσης – ντράμς) ξεκίνησε να χτίζει το ρυθμικό μέρος στα ντραμς και ο Τάκης (Τάκης Μπαρμπαγάλας – κιθάρα) να προσθέτει τις ατμοσφαιρικές κιθάρες.
Άρχισα να τραγουδάω την μελωδία της φωνής και να προσαρμόζω επάνω της, τους στίχους που είχα ήδη γράψει και ένιωθα ότι ταιριάζουν στα συναισθήματα που μου προκαλούσε η μουσική».
Το τραγούδι προσδίδει στον ακροατή την αίσθηση μιας αόριστης λύπης, σαν κάποιο μακρινό κλάμα από κάποιο κρυφό δωμάτιο.
Σαν να βγήκε από την παράξενη ατμόσφαιρα της αρχής του κλασικού “The Secret Garden” του F. H. Burnett, αλλά χωρίς το happy end του.
«Ήταν ένα τραγούδι που σε έβαζε κατευθείαν στον πιο εσωτερικό κόσμο του συγκροτήματος…
Στις ψυχές των τεσσάρων μελών και αποκάλυπτε κάποια από τα μηνύματα που θα βρίσκονταν σε όλη σχεδόν τη στιχουργική και μουσική δημιουργία της Λευκής Συμφωνίας…
Moναξιά, προσμονή, απουσία», καταλήγει ο Θοδωρής.
Αυτό το τραγούδι φαίνεται να όρισε και τον ήχο του συγκροτήματος για την συνέχεια της καριέρας τους.
Η σύνθεση αυτή ουσιαστικά αποτέλεσε καρτ βιζίτ του συγκροτήματος, τόσο στιχουργικά, όσο και μελωδικά.
Ομιχλώδη μουσικά τοπία, στα οποία μπορεί να περιπλανηθεί ο ακροατής, αλλά και χωρίς φόβο να χαθεί.
Σα να βρίσκεσαι σε έναν λαβύρινθο ενός κήπου, ψάχνοντας για το πιο σπάνιο άνθος.
