ή αλλιώς Rotting Christ – The Heretics
Των Jacek Maniakowski & George Sokaras
Η προσδοκία είναι πάντα ένας οδηγός για να ορίσουμε -φανταστούμε το μέλλον για μας τους ίδιους. Ουσιαστικά ο φόβος στο καινούργιο/άγνωστο μειώνεται με αυτήν.
Όμως ένα παιδί, που δεν έχει γνωρίσει σχεδόν τίποτα, δεν έχει και πολλές προσδοκίες, μιας που όλα είναι καινούργια.
Έτσι λοιπόν, όταν για πρώτη φορά θα φάει λαχανοντολμάδες με πατάτες, θα νομίζει ότι έτσι γίνονται.
Όπως κι εγώ που δεν έχω και ιδιαίτερη γνώση των Rotting Christ, το νέο τους άλμπουμ “The Heretics”, θα μου φαινόταν πολύ καλό.
«Πας καλά ρε συ; Λαχανοντολμάδες με πατάτα; Σε ‘χουν βαρέσει στο κεφάλι τα reality της μαγειρικής;», είπε ο Γιώργος την ώρα που ετοίμαζα τα υλικά.
Οι λαχανοντολμάδες είναι κλασική αξία, όπως κάποιες μπάντες.
Συνέχισε ο Γιώργος: Τρία χρόνια μετά το “Rituals”, μετά από εκδόσεις compilations, βιβλίου και πολλές (μα πάρα πολλές) συναυλίες, οι Christ επέστρεψαν με νέο δίσκο.
Ή μάλλον δεν επέστρεψαν, αφού δεν έφυγαν ποτέ.
Στο “Κατά τον δαίμονα εαυτού” έδωσαν μια πιο σκοτεινή, και δυναμική ταυτόχρονα, χροιά, στο “Rituals” αποφάσισαν να εξερευνήσουν μονοπάτια ατμοσφαιρικά και τελετουργικά.
Στο “The Heretics”;
Η αλήθεια είναι πως μετά από 30 χρόνια καριέρας και αμέτρητες «ώρες πτήσης» στην παγκόσμια μουσική σκηνή οι Rotting Christ δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν.
Ωστόσο, ένα συγκρότημα του βεληνεκούς τους, (θα πρέπει να) έχει σαν κανόνα να κρατάει τον πήχη ψηλά. Έστω στο ύψος του και όχι να τον κατεβάζει.
«Όπως οι λαχανοντολμάδες δηλαδή;», είπα και εγώ ψάχνοντας για 3 κρεμμύδια.
«Ακριβώς!», συμφώνησε ο Γιώργος και πήγε να φέρει πατάτες από το μπαλκόνι.
«Δυο κιλά να είναι οι πατάτες περίπου», φώναξα δυνατά σαν να ήμουν στο live του συγκροτήματος και παράλληλα έβαλα το cd να παίζει.
Παρατηρώντας το εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από τον Vyacheslav Smishko, που θυμίζει έντονα την τεχνοτροπία του Ελ Γκρέκο.
Καθώς έβαζα τα υλικά στο τραπέζι – ελαιόλαδο, ένα αυγό, αλάτι, πιπέρι, μαντζουράνα και χοντρό σιμιγδάλι-, σκέφτηκα πως τελικά οι καλύτεροι πρεσβευτές του ελληνικού πνεύματος, αλλά και γλώσσας είναι οι black metal μπάντες και όχι μόνο οι ελληνικές.
Με δάκρυα στα μάτια, άρχισα να ψιλοκόβω το κρεμμύδι την ίδια ώρα που ο Γιώργος ξεκίνησε να τρίβει τις καθαρισμένες πατάτες, ενώ οι πρώτες νότες από το “In the Name of God” άρχισαν να ενοχλούν την μισή γειτονιά και όσους ήταν σπίτι τους αυτήν την ώρα.
Με λειτουργία και μεγαλειώδες riff, ενώ το λάχανο βράζει ολόκληρο, σε μια μεγάλη κατσαρόλα, ο Γιώργος, που κάνει διάλειμμα από το τρίψιμο πατάτας, λέει:
«Υπήρχε μια ανυπομονησία για τον νέο δίσκο, καθώς ο Σάκης Τόλης είχε αφήσει να εννοηθεί πως θα μας οδηγήσουν στις πιο σκοτεινές και απόκοσμες επιρροές ολόκληρης της καριέρας τους».
Και πράγματι, ακούγοντας τα πρώτα «τυράκια» του νέου δίσκου που μας «τάϊσαν», τα “Fire, God And Fear” και “Heaven And Hell And Fire“, υπήρχε μια προσμονή για κάτι δυνατό, για ένα δίσκο με ένταση και μια επιστροφή στα παλιά, σε κάποιο βαθμό.
«Ρε συ», του απαντάω, «καλή η προσδοκία, αλλά εμένα, που δεν τους έχω πολύ-ακούσει, μου φαίνονται πολύ καλοί.
Θα σε ταΐσω σήμερα πρωτότυπους λαχανοντολμάδες, χωρίς τυρί. Και στην τελική, μήπως θέλουν να κερδίσουν και ένα κοινό σαν εμένα;
Όπως εγώ σου προτείνω μια διαφορετική προσέγγιση προς τους λαχανοντολμάδες. Δες για παράδειγμα το “Ветры злые” (στα ρωσικά σημαίνει “Evil Winds“) που είναι στα ρώσικα!».
Την ίδια ώρα που το ψιλοκομμένο κρεμμύδι καραμέλωσε στο τηγάνι, ο Γιώργος έβαλε την μάζα με τις τριμμένες πατάτες σε μια πετσέτα και την στράγγιξε, στις νότες του σχεδόν folk metal τραγουδιού.
Ενώ το “Heaven and Hell and Fire” ξεκινάει με τον αφηγητή να μας προετοιμάζει για ένα δυνατό τέμπο και μια καταιγίδα από riff, ανακατεύουμε τις στραγγισμένες πατάτες με το σοταρισμένο κρεμμύδι, 3 κουτάλια χοντρό σιμιγδάλι, αυγό, αλάτι πιπέρι και ότι μπαχαρικό σας φωτίσει το μυαλό σας.
Σβήνουμε την φωτιά της κατσαρόλας με το λάχανο και βγάζουμε προσεκτικά ένα-ένα τα ήδη μαλακά φύλλα και τα απλώνουμε σε ένα ταψί.
Στο ενδιάμεσο, μέχρι την κυκλοφορία του νέου δίσκου, οι Rotting Christ μας είχαν δώσει 2 νέα ακούσματα, το “The Call” -με αφορμή τα 30α γενέθλια της μπάντας- και το “I will not serve”, ακυκλοφόρητο κομμάτι που συμπεριλήφθηκε στη συλλογή “Their Greatest Spells”.
Με την κυκλοφορία του “The Heretics” ήρθε μια επιβεβαίωση που είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται από τα 2 αυτά κομμάτια∙
Ότι δεν υπήρχε η πρωτοτυπία στην ατμόσφαιρα καθώς όλη η ακουστική μοιάζει σαν να είναι μια κατά κάποιο τρόπο καβάτζα από μελωδίες που έμειναν από το “Rituals”, και απλά πάτησε πάνω τους η μπάντα για να γεμίσει το νέο δίσκο, όπως και μου εξήγησε ο Γιώργος, σαν παλιός οπαδός της μπάντας και γνώστης της δισκογραφίας τους.
Και όλ’ αυτά την ίδια στιγμή που το “Hallowed Be Thy Name” μπαίνει στα ηχεία, κερδίζοντας άνετα την προσοχή μου με τον αργό ρυθμό του.
Αφού τοποθετούμε μερικά φύλλα από το λάχανο σε ένα άλλο βαθύ ταψί (πυρέξ), βάζουμε και τους λαχανοντολμάδες, με την γέμιση στο μέγεθος ενός σπουργιτιού.
Σίγουρα η μπάντα και σε αυτό το δίσκο έπιασε στιγμές που σε εκπλήσσουν και σε κολλάνε, όπως με το “I Believe”, που είναι μια υπέροχη ιδέα μελοποιημένων αποσπασμάτων από την Ασκητική του Καζαντζάκη ή το “Vetry Ziye”, με τη συμμετοχή της Irina Zybina των ГРАЙ, ένα κομμάτι που, στο πρώτο άκουσμα μπορεί να μην έχει τη δυναμική στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι Christ.
Ωστόσο με τη μελωδία του και τα φωνητικά του «σε ταξιδεύει σε μια αίσθηση που σου το κάνει οικείο», λέει ο Γιώργος, την ίδια στιγμή που σαν μεσαιωνικό εκκλησιαστικό άσμα, με μια μίξη ενός αρχαίου παιάνα, (αλλά με ηλεκτρικές κιθάρες), μπαίνει στα ηχεία, το “Dies Irae”.
Αμέσως μετά, τα λόγια του Καζαντζάκη στο “I Believe” με το δικάσιδο (διπλή μπότα) να κάνουν τους λαχανοντολμάδες να «χορεύουν» στο πυρέξ.
Το “Fire, God and Fear” ξεκινάει με αφήγηση και αργότερα έρχεται η καταιγίδα από riff με τα κρουστά σταθερά να δίνουν τέμπο σε ένα τραγούδι που είναι πολύ κοντά στις heavy metal φόρμες, αλλά με την παραγωγή να το στηρίζει πολύ καλά. Οι αλλαγές του τέμπο γοητεύουν εύκολα τον ακροατή.
«Όμως δε γίνεται να παραλειφθεί το γεγονός πως όλος ο δίσκος μοιάζει να εσωκλείεται σε 2 παραμέτρους: στιχουργικά επαναλαμβάνεται πολύ η θεματολογία Fire, Flames, Death, Fear και μελωδικά είναι ένα “Rituals part 2”.
Αλλά χωρίς τη δυναμικότητα της παραγωγής που είχε ο προηγούμενος δίσκος», αναφέρει ο Γιώργος, την ίδια στιγμή που το “The Voice of the Universe” μας συνοδεύει την κουβέντα.
Ας μην παραλείψουμε να «σκεπάσουμε» με σως τους λαχανοντολμάδες.
Θα πρότεινα μια σως αλλαντικών με κρέμα γάλακτος, ο καθένας μπορεί να βάλει μια της προτίμησής του.
Σκεπάζουμε και το σκεύος με τους λαχανοντολμάδες και το βάζουμε στον φούρνο γύρω στους 200ο για κανένα 30-40λεπτο.
Το “The New Messiah” συνοδεύει την αναμονή μας∙ πιασάρικο ρεφρέν, αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι. Για να καταλήξει με το “The Raven”, που προσωπικά μ’ άρεσε πολύ και νομίζω πως πατάει λίγο στην progressive metal.
«Η ουσία είναι ότι οι Rotting Christ έδωσαν ξανά το στίγμα τους, έδωσαν ξανά κάποιες όμορφες μελωδίες και έχοντας μπει ήδη στην καρδιά μας, δικαιούνται και με το παραπάνω, χώρο για να αναπνεύσουν και να ανασυνταχθούν.
Γιατί προσωπικά το “The Heretics” μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση αδειάσματος.
Και συνήθως για να γεμίσει κάτι ξανά, πρέπει πρώτα να αδειάσει, να φρεσκαριστεί και να επιστρέψει με νέες, πιο δυνατές και πιο έντονες γεύσεις. Και αυτό αναμένω!», αποφάνθηκε ο Γιώργος.
Την ίδια στιγμή που έβγαζα το ταψί από το φούρνο και πότιζα με μια νέα καυτερή σάλτσα του λαχανοντολμάδες για να δώσω μια πιο … έντονη γεύση.
Εμένα προσωπικά με κέρδισε το άλμπουμ και νομίζω ότι μου έδωσαν ένα καλό έναυσμα για να εμβαθύνω ακόμα περισσότερο στις παλαιότερες δουλειές τους.
Cabbage rolls with potatoes
aka Rotting Christ – The Heretics
Cover artwork by Vyacheslav Smishko
By Jacek Maniakowski & George Sokaras
Expectation is always a guide to define – imagine the future for ourselves. In fact the fear of the new / unknown is reduced by it.
But a child, which has barely known anything, has not many expectations, because that’s why everything is new.
So when you first eat cabbage rolls with potatoes, the child will think that’s how this food is done, just like I do not have a special knowledge of Rotting Christ, their new album “The Heretics“, would look very good to me.
“Are you serious? Caggabe rolls with potatoes? Have the cooking TV reality shows been hit you in the head?”, George said while I was preparing the materials.
Cabbage rolls are classical like some bands. George continued: Three years after “Rituals“, after compilations, books and many concerts, Rotting Christ returned with a new album.
Or they probably did not come back because they never left. In “Kata ton demona eautou” they gave a darker, and at the same time dynamic hint.
On “Rituals” they decided to explore atmospheric and ritual trails. What about in “The Heretics“?
The truth is that after 30 years of career and countless “flight times” on the world music scene, Christ has nothing to prove to anyone.
However, a band of their range (should have) has as a rule to hold the banner high. Even at its own height and not lower.
“Like the cabbage rolls?” I said, searching for 3 onions.
“Exactly!” George agreed and went out to bring potatoes from the balcony.
“The potatoes should be at least 2kg,” I yelled loud as if I was in the band’s live.
At the same time I put the cd playing, watching the cover artwork by Vyacheslav Smishko, which is bring to mind the style of El Greco.
As I put the materials on the table – olive oil, an egg, salt, pepper, marjoram and thick wheatmeal, I thought that the best ambassadors of the Greek spirit and language are the black metal bands and not only the Greek ones.
With tears in my eyes, I began to chop the onion at the same time Giorgos began rubbing the cleaned potatoes.
While the first music notes from “In the Name of God” began to disturb half of the neighborhood and those who were home them at this time.
With fun and a grand riff, while the cabbage boils in a large saucepan, George, takes a break from potato rubbing, and says:
“There was an impatience for the new album, as Sakis Tolis had suggested that they would lead us to the darkest and most odd influences of their entire career.“
And indeed, listening to the first “pieces” of the new album that “fed” us, “Fire, God And Fear” and “Heaven And Hell And Fire“, there was an expectation for something strong, for an album of tension and a return in the old, to some extent.
“Hey,” I replied, “the expectation is good, but to me, who I have not heard them very much, they seem very good.
I’m going to feed you original cabbege rolls today , with no cheese. And in the end, do they want to win a audience like me?
But I suggest you a different approach to the cabbage rolls. See, for example, “Ветры злые” (in Russian it means “Evil Winds“) which is in Russian!”.
At the same time the chopped onion was going sticky in the pan, George put the mass of grated potatoes in a towel and drained it, in the notes of almost folk metal song.
While “Heaven and Hell and Fire” begins with the narrator preparing us for a strong tempo and a storm of riffs, we mix the drained potatoes with the sautéed onions.
Putting 3 tablespoons of thick wheatmeal, egg, salt pepper or which ever spice…”Lucifer illuminates”.
We turn off the fire of the cabbage pan and carefully remove the already soft leaves one by one and spread them on a tray.
Meanwhile, until the release of the new album, Rotting Christ gave us 2 new sounds, “The Call” – on the occasion of the 30th birthday of the band – and “I will not serve“, an unreleased track included in the ” Their Greatest Spells “.
Τhe release of “The Heretics,” was the confirmation that coming out of these two tracks;
That there was no originality in the atmosphere, as all the acoustics seems to be somewhat of a stack of melodies left by “Rituals“.
Melodies that did not fit into the “Rituals” and the band just stepped on them to fill the new album, as explained by George, who is an old band fan and versed with their discography.
All of this at the same time that “Hallowed Be Thy Name” sounds on the speakers, earning my attention at ease with its slow pace.
After placing some leaves of the cabbage in another deep tray, we also put the cabbage rolls, filling them like the size of a sparrow.
Surely the band also caught moments that surprised you and stuck you like “I Believe“, which is a wonderful idea of versified passages from Kazantzakis’ “Askitiki“.
Or “Vetry Ziye“, with the participation of Irina Zybina of the ГРАЙ, a song that, at the first hearing, may not have the momentum that Rotting Christ has been accustomed to.
However, with its melody and its vocals, it “travels you to a sensation that makes it intimate to you“, George says.
At the same time as a medieval church chant, with a mix of an ancient paean (but with electric guitars), “Dies Irae” starts.
Afterwards, Kazantzakis’ lyrics in “I Believe” with the double boot making the rolls “dancing” in the tray.
“Fire, God and Fear” begins with narrative, and later the riff storm comes with the percussion constantly giving tempo to a song that is very close to heavy metal forms but with production to support it very well.
The tempo changes are easily fascinating the listener.
“But it is not to be forgotten that all of the album seems to be enclosed in 2 parameters: the theme is more like Fire, Flames, Death, Fear and the lyrics is like a “Rituals part 2” but without the production capacity of the previous record“, George says.
At the same time that “The Voice of the Universe” joins our conversation.
But do not forget to “cover” the cabbage rolls.
Even though I would recommend a cold meat sause with milk cream, everyone can put a sause of his preference.
We cover the pot of the cabbage rolls and we put it in the oven at about 200 degrees for 30-40 minutes.
The “New Messiah” accompanies our anticipation; catchy chorus, quite interesting track. The album ends up with “The Raven“, which I personally liked and I think it’s a little bit progressive metal.
“The bottom line is that Rotting Christ once again gave their mark, gave back some beautiful melodies and having already entered our hearts, are also granted beyond reason, space to breathe and rebuild themselves.
Cause, personally, “The Heretics” left me a bittersweet taste of emptiness.
And usually to fill something again, it must first be empty, fresh and return with new, stronger and more intense flavors.
That’s what I expect“, George says, at the same time as I took the tray out of the oven and soaked the cabbage rolls with a new hot sauce to give them a more … intense flavor.
Personally the album earned me and I think they gave me a good start to get even deeper into their past work.
