Το ξεκαθαρίζω από την αρχή… Έχω πλήρη άγνοια για κάθε είδους μουσικής, και αυτό ηθελημένα!
Δεν γνωρίζω τίποτα από μουσικά συγκροτήματα.
Δεν έχω ιδέα, ούτε με ενδιαφέρει, πως λέγεται ο ερμηνευτής ενός τραγουδιού και τα μέλη του συγκροτήματος, ποιος έγραψε τους στίχους και μελοποίησε το κομμάτι.
Αδιαφορώ για την ιστορία της μουσικής και του τραγουδιού, το βαθύτερο νόημά τους, το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό τους υπόβαθρο.
Σε γενικές γραμμές δεν με ενδιαφέρουν όσα απασχολούν τους «ειδικούς» αλλά και αυτούς που είναι οπαδοί ενός συγκεκριμένου είδους μουσικής.
Με απλά λόγια δεν πρόκειται να γίνω ποτέ συλλέκτης…
Ο λόγος;
Η βιομηχανία της μουσικής – ακόμα και η ανεξάρτητη– έχει επιβάλλει την «ιδεολογία» της πάνω σε όλα τα μουσικά είδη και τους τρόπους έκφρασης.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, κάθε κατηγορία μουσικής, πείτε το Rock, Metal, classic music, Jazz, Punk, Gospel κ.ο.κ έχει τα δικά του στερεότυπα, τις δικές του «αξίες», τα δικά του «πιστεύω».
Δημιουργούνται μουσικές «κοινότητες», εξαρτημένη η κάθε μια από έναν δικό της ρυθμό ζωής, περιχαρακωμένη ταυτόχρονα η μια από την άλλη…
Κάποιες κατηγορίες μουσικής είναι συγκοινωνούντα δοχεία, δανείζουν η μια στην άλλη στοιχεία, άλλοτε εμφανή και άλλοτε όχι και επιτρέπουν την εύκολη μετάβαση από το ένα είδος στο άλλο.
Παραδείγματος χάριν είναι ευκολότερο ένας που ακούει rock να ακούσει metal από το να ακούσει… δημοτική παραδοσιακή μουσική, εάν δεν υπάρχουν βαθύτερες καταβολές στο υποσυνείδητό του.
Ωστόσο, κάθε είδος μουσικής σε θέλει «δικό του». Δεν ανέχεται τις ανεξαρτητοποιήσεις, τις διαφοροποιήσεις στο ύφος, την τεχνοτροπία, τη σύνθεση.
Οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα…
Το χειρότερο από όλα είναι ότι σου επιβάλλει μια σειρά κανόνων, συμπεριφορών και πεποιθήσεων σε σημείο που χωρίς να το καταλάβεις, όχι μόνο τις υιοθετείς, αλλά τις ενστερνίζεσαι κιόλας και θεωρείς ότι σε εκφράζει απόλυτα.
Και εδώ είναι η παγίδα… παύει πια να αποτελεί μέσο έκφρασής σου και γίνεσαι εσύ το μέσο έκφρασής του!
Σε παρασέρνει, σε εθίζει και σε χαλιναγωγεί, σαν τις μυθικές σειρήνες που με το πανέμορφο τραγούδι τους προσέλκυαν τους ναύτες των πλοίων να εισέλθουν στην περιοχή τους και εν συνεχεία προκαλούσαν την καταστροφή τους…
Η μουσική δεν απευθύνεται στη λογική, αλλά στο συναίσθημα και στην ψυχή.
Δεν εκλαμβάνεται από τον αποδέκτη με τεχνοκρατικούς υπολογισμούς, δεν κατηγοριοποιείται με βάση μαθηματικά μοντέλα και φυσικούς νόμους.
Η μουσική λειτουργεί σαν τις μυθικές σειρήνες, είτε σε μαγεύει, είτε κλείνεις τα «αυτιά» σου για να μην επηρεαστείς και οδηγείσαι στο αντίθετο αποτέλεσμα: πολλές φορές σου προκαλεί αδιαφορία που φτάνει μέχρι και την απέχθεια…
Πολλοί, αν όχι σχεδόν όλοι μας, μαγευόμαστε από ένα είδος μουσικής, μπορεί και δυο – που συνήθως ανήκουν στην ίδια συγγενική ομάδα – και τότε αρχίζουμε να αποκτούμε… συλλεκτική μανία.
Αναζητούμε τις ιδιαιτερότητές του, την ιστορία του, τους καλλιτέχνες του, τα ονόματα των συγκροτημάτων που εκπροσωπούν αυτό το είδος.
Ψάχνουμε να βρούμε κάθε τι που αφορά, τον ερμηνευτή, τον συνθέτη, τον στιχουργό και κάθε άλλη λεπτομέρεια που θα μας φέρει ακόμα περισσότερο μέσα στην περιοχή του.
Αποκτάμε την αδήριτη ανάγκη να αποκτήσουμε γνώσεις επί παντός επιστητού και κολλάμε πάνω του σαν τις «βδέλλες», απορροφώντας κάθε λεπτομέρεια που το αφορά.
Γινόμαστε «επαγγελματίες» του είδους…
Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε τα χνάρια του Οδυσσέα, τότε τα πράγματα αντιστρέφονται…
Παύετε να αποτελείτε αποκλειστικό μέρος της «μουσικής κοινότητας», γίνεστε ακόμα περισσότερο επιλεκτικοί, μόνο που αυτή τη φορά τα κριτήρια είναι ποιοτικά ή αν το θέλετε μοναδικά, εξατομικευμένα, στον υπερθετικό βαθμό.
Γίνεστε ερασιτέχνες!
- Δεν σας ενδιαφέρει απλώς ποιος ερμηνεύει ένα τραγουδάει αλλά τι και πόσο καλά το ερμηνεύει.
- Δεν σας ενδιαφέρουν όλα τα τραγούδια του, αλλά μόνο αυτά που σας «αγγίζουν».
- Δεν σας ικανοποιεί να γνωρίζετε αλλά να νιώθετε.
Με λίγα λόγια δεν σας ικανοποιεί η «αυθεντία» της γνώσης, αλλά η πυράκτωση των συναισθημάτων.
Και όπως είπε ο Jimi Hendrix: «Η μουσική είναι ένας ακίνδυνος τρόπος για να φτιάχνεσαι» κι όχι… Για να αμπελοφιλοσοφείς, θα προσθέταμε εμείς!