Ήταν Σάββατο 30 Μαρτίου, όταν πήγα στο Κύτταρο για να παρακολουθήσω, μετά από πολλά χρόνια μια συναυλία Ελληνικού Rock.

Διαβάζοντας κάποια live report για την εν λόγω συναυλία, θα ήθελα να διευκρινίσω τα εξής:

Ο ήχος στο Κύτταρο ήταν εξαιρετικός, όπως πάντα!

Δυνατός και ξεχωριστός για κάθε συγκρότημα, ανάλογα και με την ένταση που έδιναν.

Δεν ξέρω ποιος ήταν ο ηχολήπτης, αλλά έκανε άψογη δουλειά, ήταν επαγγελματίας, κάτι που είναι σπάνιο.

Το κάθε συγκρότημα, άλλωστε, είχε το δικό του ήχο και στην συγκεκριμένη περίπτωση, με αξιοσημείωτη ταχύτητα, ο υπεύθυνος του ήχου απέδωσε στο 100% κάθε μελωδία!

Η ατμόσφαιρα, άψογη και όλοι οι άνθρωποι σε όλα τα πόστα ήταν ευγενέστατοι και χαμογελαστοί, (κάτι που δεν το συναντάμε και πολύ συχνά στις ελληνικές σκηνές αυτού του είδους).

Αν και δεν συνηθίζω να γράφω για τους διοργανωτές…

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οφείλω να παραδεχτώ πως ο Άγγελος Αλιγιάννης έκανε εξαιρετική δουλειά, συγκεντρώνοντας στην ίδια σκηνή αυτά τα συγκροτήματα.

Ελπίζω να συνεχίσει έτσι και να μην «κουραστεί»!

Τα συγκροτήματα

Final Act

Φτάνοντας σχετικά αργά, δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω από την αρχή τους «νέους» Final Act, οι οποίοι επισήμως, τουλάχιστον, μας συστήθηκαν το 2016.

Ωστόσο από το λίγο που άκουσα και είδα, είναι αρκετά ενδιαφέρον συγκρότημα, με καλή σκηνική παρουσία, και αρκετή ζωντάνια επί σκηνής.

Ρωτώντας κάποιους από τους ανθρώπους που ήμασταν μαζί και που γνώριζαν καλύτερα, με ενημέρωσαν πως είναι από τις καλές μπάντες του Ελληνικού Rock και να τους «ψαχουλέψω».

Οπότε επιφυλάσσομαι να είμαι από την αρχή παρούσα στην επόμενη ζωντανή τους εμφάνιση.

Διόνυσος

Η φιλία που έχει αναπτυχθεί μαζί τους, τα τελευταία 7 χρόνια, δεν είναι καλός σύμμαχος, οπότε ζητώ την κατανόηση σας….

Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενική γίνεται!!!

Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές συναυλίες τους, με απόλυτη σιγουριά μπορώ να πω , πως πρόκειται για ένα συγκρότημα στο οποίο όλα τα μέλη, όταν ανέβουν στην σκηνή μεταλλάσσονται.

Από κάπως ντροπαλά και συνεσταλμένα παιδιά, μόλις ακουστεί η πρώτη νότα, είναι σα να ακούς και βλέπεις τον ορισμό του Rock N Roll! Μελωδίες, στίχοι, ενέργεια!

Οι Διόνυσος παίζουν μουσική, πρώτα για εκείνους! Δεν έχει καμία σημασία πόσους θεατές έχουν από κάτω! Ανεβαίνουν στη σκηνή και κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα… ροκάρουν!

Θα σε παρασύρουν, θα τραγουδήσεις, θα χορέψεις, θα ροκάρεις μαζί τους!

Αν θέλετε να τους δείτε από κοντά να είστε στο Remedy το Σάββατο 25 Μαΐου!

Αρνάκια

Η μουσική μου γνωριμία μαζί τους έγινε το 1999, όταν ένας φίλος μου τους «σύστησε» μέσα από το άλμπουμ «Αρνάκια», με μόνιμο τραγούδι στο repeat το «Περνάνε μπροστά μου».

Βλέποντας τους στη σκηνή μετά από τόσα χρόνια, έμεινα άφωνη, κυριολεκτικά.

Ένα συγκρότημα που δεν πέρασε ούτε μισή μέρα! Η ίδια ένταση που είχαν τότε, το ίδιο πάθος, η ίδια παρουσία!

Θυμήθηκα για τα καλά την εφηβεία μου! Ατελείωτη κίνηση και μια αίσθηση πως το ελληνικό punk είναι ακόμα εδώ!

(Δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και σήμερα εξαιρετικά punk συγκροτήματα, απλά τα Αρνάκια, ήταν – είναι κάτι διαφορετικό).

Κάθε τους νότα και στίχος, σε προκαλούσαν να πεις: Ας μην κατέβουν από τη σκηνή ακόμα.

Ήθελες κι άλλο, κι ας είχαν μόλις ξεκινήσει την εισαγωγή των τραγουδιών τους. Εξαιρετικοί από κάθε άποψη.

Λευκή Συμφωνία

Στα δύσκολα τώρα…Οι «Λευκή Συμφωνία».

Ανεβαίνοντας πάνω στη σκηνή, είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από τους συγκεκριμένους, η αλήθεια είναι.

Όχι ότι δεν ήταν καλοί, αλλά θα ήθελα κάτι περισσότερο ή ίσως περίμενα περισσότερα, (αυτό το κακό έχει να είσαι «κολλημένος» με κάποιους καλλιτέχνες).

Η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν, ωστόσο, θύμιζε συναυλίες gothic συγκροτημάτων, (για όσους έχουν παρευρεθεί, σε κάτι τέτοιο καταλαβαίνουν τι εννοώ).

Σε κάθε τραγούδι που ερμήνευσαν κατάφερναν να εναλλάσσονται μεταξύ των ειδών, όπως ακριβώς έχουν κάνει και στις δισκογραφικές τους δουλειές.

Η φωνή των «Λευκή Συμφωνία», ο Θοδωρής Δημητρίου, ήταν αυτός που επί 90 λεπτά σχεδόν καθόριζε τα πάντα επί σκηνής.

Η φωνή του, αν και έχει αλλάξει, δεν παύει να είναι ακόμα πολύ καλή και ειδικά όταν ερμήνευσε το αγαπημένο μου «Θα είμαι εκεί», νόμιζα πως ακούω το δίσκο!

Τα τρία συγκροτήματα, έχοντας «μπόλικη» ιστορία πίσω τους συνεχίζουν να είναι από τους πιο αξιόλογους εκπρόσωπους της Ελληνικής Rock και ο χρόνος δεν τους αγγίζει…

Απλά τους κάνει καλύτερους!

A concert with a touch of history

It was Saturday, March 30, when I went to Kyttaro to watch, after many years a Greek Rock concert.

After reading some live reports regarding the concert, I would like to clarify some things:Kyttaro live stage did some great work with the sound during the event.

Strong and distinct for each band, depending on the intensity they were given.

I don’t know who was responsible for the sound of the event but they did an excellent work; they were great professionals, which is rare.

Besides every band had its own show, and that night with remarkable speed, the sound engineer managed to provide the audience with 100 % perfect sound quality.

The employees of Kyttaro did their best to make the night even better with their kindness and their good vibes.

(A really rare fact for this kind of live stages in Greece)

Although I don’t prefer to write about the people who are behind the shows…

Τhis time, I have to admit that Aggelos Aligiannis did some great work by gathering these bands “under the same roof”.

I hope he continues like this and not get tired.

The Bands

Final Act

Due to my late arriving, I did not get the whole performance of the “newcomers” Final Act, who have officially introduced themselves in 2016.

However, from the little I managed to hear, they are really interesting; With good and powerful stage presence.

By asking some of the -more informed- people I was with that night, they told me that Final Act is a pretty good Greek Band and I should learn more about them.

Dionysos

The friendship that has developed between us over the last 7 years does not make me so objective when it comes for them, so I ask for your understanding ….

I will try to be as objective as possible!

Having attended many of their concerts, I can tell with some confidence that they are a band in which every one of its members transforms themselves on stage.

From shy and timid people, with the first note they seemed to turn into different persons, a band that is the definition of Rock n Roll! Sound, lyrics and energy!

The Dionysos band play their music for themselves first !

It doesn’t matter how many people are there, who attending their shows! When they are on stage, they do whatever they know better… they rock!

They will drag you, with their performance, to sing, to dance and to rock along with them!

Arnakia

I first met them musically in 1999, when a friend of mine introduced them to me with the album “Arnakia” and the song “Περνάνε Μπροστά μου” (They passing in form of me) playing on repeat.

Watching them live on stage of Kyttaro after all these years, I stood there literally speechless.

The same ageless band! The same sound that they used to have, the same passion, the same show!

I had a really good flashback of the year I was a wild teenager.

Unstoppable energy and the feeling that the Greek punk rock is still here!

(That doesn’t mean that you can’t find some great punk bands nowadays , though the Arnakia are something really different)

Each of their notes and lyrics attract you; you end up hoping that their show will never end. You want some more, even when they have just started singing their songs. Awesome in every possible way!