The power of pen is greater than a weapon of mass destruction.

This is due to the fact that no matter how small and fragile it is, that writing will remain in … “history“.

The pen, in the form of a stylus, can also create images. Even a guitarist can compose music with it.

But what happens when these three properties come together?

Maybe Klimis Keramitsopoulos has the answer!

Can you introduce yourself?

Although I usually pay people for this job, I can do it. I’m Klimis, born in ’78 in Thessaloniki.

I have completed International and European Studies with French abroad and obviously I am not working in this capacity.

In Athens, I have worked as a sound engineer in 2004 after going to the army and since 2005 I have been in Drama where I teach English.

Since my childhood, I have been involved with sketches, but professionally since 2018.

What is your relationship with rock/metal?

Crazy Love. When a classmate introduced Black Sabbath to me, somewhere in the distant 1994 I felt the shock of my life.

I went through several types of metal, from death, thrash to some very selective nu-metal bands (though I never liked this genre).

From then on, the horizons opened up, even more, so now I’m much more receptive though still very selective about stoner rock.

I still hear metal from time to time, though lately, the new Tool album has completely absorbed me.

I’ve never heard of power metal, epic metal, and hard rock. We the fans are very weird when it comes to hard music.

Music is a big discussion, better discussed with a beer.

In your fanzine “Hell you don’t have your god” … which of the two characters is more metal?

I will be explicit and clearly say the “Devil”.

I made God a little lazy, to be honest even though he does make a couple of comeback stuff.

In your participation in song story, did the sketches come to music or the music to the sketches?

I don’t think I can separate!

However, when it was announced to me that I was going to make sketches for Nightstalker I felt an indescribable joy – fitting because at that time I was at a playground with my family!

If I had to pick with a gun to my head, then I’d probably say that the sketches were fastened to the music.

Do you think you could sketch a story behind a song you almost hate?

I think I would do a great disservice if I did, but I might as well have fun, maybe see it as an opportunity for revenge!

Is there such a song?

Hmm, I was thinking recently that you can’t say you hate a song because to hate it you have to know it first.

But give me anything you want from a boy band or something in stupidly happy pop.

I will find a song to hate.

Ah, of course! And many, many more Greek songs of “dance floor” and weeping!

What story behind a song would you like to sketch, but from the 1970s. So if you were to pick a song from the ’70s to do a comic book song, what would it be?

Frank Zappa – Stinkfoot from the 1974 album Apostrophe (‘).

This is a guy who fails to take off the python boots he wears and finally ends up with dirty feet after taking off for a few weeks.

Although there is indeed an illustration of this song, I would probably choose that.

Do you think the relationship between ninth art and music should be closer? And why;

I think the two fit in very well.

For example, when you announce to your parents that you will be dealing with either or both of them, the same reaction is triggered: “And how will you make a living my child?”

Beyond the fun, though, I think the often surreal, almost poetic lyrics we come across in the songs can be very beautifully rendered with some nice sketches.

It helps to consolidate the meaning of the song but also tells you something about the band you love or the cartoonist you love, in the form of “Come on, Tool likes Klimis’ sketches?”

After all, they both tell a story.

Getting contexts together is always nice. Unless either the song or the sketch is awful.

When you make new comics, do you listen to music and if so, which?

Lately, I’ve been badly stuck with the new Tool album.

In the past, if I remembered playing music (I often get so absorbed in the sketch that I forget it), I would usually put WinAmp on shuffle and let whatever was playing.

I see it a bit like listening to music while driving.

And I often put the shuffle in there and all of a sudden I realize that a track that I always listen to gets in a new dimension because I hadn’t noticed what the bass was playing at that point, or those drums oh my God…?

What are your main sources of inspiration?

My biggest source of inspiration is everyday life, mine, but also the people around me and of course some stereotypical behaviors of everybody.

Also, my beliefs about religion, abuse, how our society works and so on.

But if I had to define my inspiration in one phrase it would be “my hell are the others”, as Sartre very nicely explained.

In fact, I recently read “The Closed Door”, which deals with this view, because I am thinking of making a comic book adaptation.

Which of your characters is your alter-ego?

The Reader Palambra, without a second thought.

It appears in my first fanzine, “The Palabra Reader’s Various Stories”.

I like his name too. Palabras in Spanish means the words. So …

Do you think there is a relationship between a musician and a comic book creator?

After all, it is very difficult for both of their creations to live in Greece.

I think inadvertently, I answered this before!

But yes, they have a great relationship, they are forms of expression and a drug!

Can comics change the world, always for the better?

To change the world, it’s hard, it’s big talk.

But they can be a meeting point for different people with different lives and points of view, like art in general that performs this role.

Of course, the comic itself should have the same goal, to try to make a difference with a subject that it wants to tackle.

That’s what I’m trying to do, to get readers to think as much as I can of course.

So, you do it and you hope that someone, somewhere, will understand what you mean by what you sketched …

It doesn’t happen often, but when it does it is a beautiful feeling!

What future do you plan to give your readers?

For 2019-2020 there are several things in the making.

“The Hunting”: an anti-fascist comic book written by George Vakakis
A crazy Cretan baker
My “Ayahuasca”: plan and script are mines, though I am frustrated with its completion,
An after-Christmas mini-comic written by Melandros Gkanas
“Omega 3 – The Funny Fat”: a 4-frame strip collection featuring two fish released by Jemma in the spring of 2020.

A (good) word for R1 Vibes readers …

Turn on – tune in – stay tuned!

Συζητώντας μ’έναν comic artist

Η δύναμη της πένας είναι πιο μεγάλη από ένα όπλο μαζικής καταστροφής.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι όσο μικρή και εύθραυστη κι αν είναι, ότι γράψει θα μείνει στην… «ιστορία».

Η πένα, με την μορφή μιας γραφίδας μπορεί να δημιουργεί, παράλληλα και εικόνες.

Ακόμα κι ένας κιθαρίστας, μπορεί με αυτή να συνθέσει μουσική.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν αυτές οι τρεις ιδιότητές της ενώνονται;

Ίσως ο Κλίμης Κεραμιτσόπουλος να έχει την απάντηση!

Μπορείτε να συστηθείτε;

Αν και συνήθως πληρώνω ανθρώπους για αυτήν τη δουλειά, μπορώ να το κάνω. Είμαι ο Κλήμης, γεννημένος το ’78 στη Θεσσαλονίκη.

Έχω τελειώσει Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές με Γαλλικά στο εξωτερικό και προφανώς δεν εργάζομαι με αυτήν την ιδιότητα.

Έχω κάνει ηχολήπτης στην Αθήνα μετά το φανταρικό το 2004 και από το 2005 βρίσκομαι στη Δράμα όπου διδάσκω αγγλικά.

Με τα σκίτσα ασχολούμαι παιδιόθεν, αλλά σε επίπεδο επαγγελματικό μόλις από το 2018.

Ποια είναι η σχέση σου με την rock/metal;

Τρελή αγάπη. Όταν μου σύστησε κάποιος συμμαθητής τους Sabbath κάπου το μακρινό 1994 έπαθα το σοκ της ζωής μου.

Τριγύρισα σε αρκετά είδη metal, από death, thrash μέχρι και κάποια πολύ επιλεκτικά nu–metal συγκροτήματα (αν και ποτέ δε συμπάθησα αυτό το είδος).

Από εκεί και έπειτα, άνοιξαν οι ορίζοντες ακόμη περισσότερο, οπότε πλέον είμαι πολύ πιο δεκτικός αν και ακόμα πολύ επιλεκτικός σε ό,τι αφορά το stoner rock.

Ακόμα ακούω metal ανά διαστήματα, αν και το τελευταίο διάστημα με έχει απορροφήσει πλήρως ο νέος δίσκος των Tool.

Ποτέ δεν άκουσα power metal, epic metal και hard rock. Είμαστε και περίεργοι στη σκληρή μουσικοί οι φανς.

Μεγάλη κουβέντα η μουσική, τα συζητάμε καλύτερα με μια μπυρίτσα.

Στον φανζίν σου «Διάολε δεν έχεις το θεό σου» … ποιος από τους δυο χαρακτήρες είναι πιο μέταλ;

Θα είμαι κατηγορηματικός και σαφώς θα πω “ο Διάολος”.

Το Θεό τον έκανα λίγο φλούφλη για να είμαι ειλικρινής αν και κάνει κάνα-δυο comeback με ατάκες.

Στην συμμετοχή σου στο songstory, μπήκαν τα σκίτσα στην μουσική ή η μουσική στα σκίτσα;

Δε νομίζω ότι μπορώ να κάνω διαχωρισμό!

Πάντως όταν μου ανακοινώθηκε ότι θα κάνω σκίτσα για τους Nightstalker ένιωσα μια απερίγραπτη χαρά -ταιριαστό γιατί εκείνη την ώρα βρισκόμουν και σε παιδική χαρά με την οικογένεια μου!

Αν έπρεπε να διαλέξω με το πιστόλι στον κρόταφο, τότε μάλλον θα έλεγα ότι τα σκίτσα κούμπωσαν πάνω στη μουσική.

Πιστεύεις ότι θα μπορούσες να σκιτσάρεις μια ιστορία πίσω από ένα τραγούδι που σχεδόν μισείς;

Νομίζω ότι θα έβγαζα μεγάλη κακία αν έκανα κάτι τέτοιο, αλλά ίσως και να το διασκέδαζα, ίσως να το έβλεπα και σαν ευκαιρία για εκδίκηση!

Υπάρχει τέτοιο τραγούδι;

Χμ, πρόσφατα σκεφτόμουν ότι δεν μπορείς να λες ότι μισείς κάποιο τραγούδι, γιατί για να το μισήσεις πρέπει μάλλον πρώτα να το ξέρεις.

Αλλά δώστε μου οτιδήποτε θέλετε από κάποιο boy band ή κάτι αντίστοιχο σε ηλιθίως χαρούμενη ποπ.

Όλο και κάποιο θα βρω να μισήσω.

Αα, βέβαια! Και πολλά μα πάρα πολλα ελληνικά τραγούδια “πίστας” και κλάψας!

Ποια ιστορία πίσω από ένα τραγούδι θα ήθελες να σκιτσάρεις, αλλά από την δεκαετία του ’70. Δηλαδή αν διάλεγες κάποιο τραγούδι από τα ‘70ς για να το κάνεις κόμικς σονγκστόρυ, ποιο θα ήταν;

Frank Zappa – Stinkfoot από το δίσκο Apostrophe (‘), του 1974.

Πρόκειται για έναν τύπο που δεν καταφέρνει να βγάλει τις μπότες πύθωνα που φοράει και τελικά καταλήγει με βρωμερά πόδια αφού μετά από κάποιες βδομάδες τις έβγαλε.

Αν και όντως υπάρχει εικονογράφηση σε αυτό το τραγούδι, μάλλον αυτό θα διάλεγα.

Πιστεύεις πως η σχέση της ένατης τέχνης και της μουσικής, θα έπρεπε να είναι πιο κοντινή; Και γιατί;

Πιστεύω ότι τα δυο τους ταιριάζουν πάρα πολύ.

Για παράδειγμα, όταν ανακοινώνεις στους γονείς σου ότι θα ασχοληθείς με ένα από αυτά τα δύο ή και με τα δύο, προκαλείται η ίδια αντίδραση: «Και πως θα ζεις βρε παιδι μου;».

Πέρα από την πλάκα όμως, πιστεύω πως οι συχνά σουρεαλιστικοί, σχεδόν ποιητικοί στίχοι που συναντάμε στα τραγούδια μπορούν να αποδοθούν πολύ όμορφα με κάποια ωραία σκίτσα.

Βοηθάει στην εμπέδωση του νοήματος του τραγουδιού αλλά σου λέει και κάτι για την μπάντα που αγαπάς ή τον σκιτσογράφο που γουστάρεις, σε φάση «Έλα ρε, οι Tool γουστάρουν τα σκίτσα του Κλήμη;».

Τελοσπάντων, και τα δυο αφηγούνται μια ιστορία.

Το πάντρεμα των ειδών είναι πάντοτε ωραίο. Εκτός αν είναι μάπα το τραγούδι ή μάπα το σκίτσο.

Όταν δημιουργείς νέο κόμικς, ακούς μουσική κι αν ναι, ποια;

Τελευταία έχω κολλήσει άσχημα με τον νέο δίσκο των Tool.

Παλιότερα, αν θυμόμουν να βάλω μουσική να παίζει (συχνά απορροφιέμαι τόσο στο σκίτσο που το ξεχνάω), συνήθως έβαζα το winamp στο shuffle και ό,τι καθόταν.

Το βλέπω λίγο σαν να ακούς μουσική στην οδήγηση.

Κι εκεί συχνά βάζω το shuffle και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως ένα κομμάτι που πάντοτε άκουγα αποκτάει νέα διάσταση, γιατί πχ δεν είχα προσέξει τι παίζει το μπάσο σε εκείνο το σημείο, ή τι ντραμς είναι αυτά παναγίτσα μου…;

Ποιες είναι οι βασικές πηγές έμπνευσής σου;

Η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής μου είναι η καθημερινότητα, η δική μου, αλλά και των ανθρώπων γύρω μου και φυσικά κάποιες στερεοτυπικές συμπεριφορές όλων μας.

Επίσης, οι πεποιθήσεις μου σχετικά με τη θρησκεία, τις καταχρήσεις, τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας μας και πάει λέγοντας.

Αν έπρεπε όμως να προσδιορίσω την έμπνευσή μου σε μια φράση αυτή θα ήταν το «η κόλασή μου είναι οι άλλοι», όπως πολύ ωραία έχει εξηγήσει ο Σαρτρ.

Μάλιστα το «Κεκλεισμένων των θυρών», το θεατρικό του, που πραγματεύεται αυτήν τη θεώρηση το ξαναδιάβασα πρόσφατα, γιατί σκέφτομαι πολύ τελευταία να το κάνω μια προσαρμογή και μεταφορά σε κόμικς.

Ποιος από τους χαρακτήρες σου είναι το alterego σου;

Ο Αναγνώστης Παλάμπρας, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Εμφανίζεται στο πρώτο μου φανζίν “Οι (α)Διάφορες Ιστορίες του Αναγνώστη Παλάμπρα”.

Μου αρέσει και το όνομά του πολύ επίσης. Παλάμπρας στα ισπανικά είναι τα λόγια. Οπότε…

Πιστεύεις ότι υπάρχει σχέση ενός μουσικού και ενός δημιουργού κομίκς; Άλλωστε πολύ δύσκολα μπορούν να ζήσουν και οι δύο από τις δημιουργίες τους στην Ελλάδα.

Νομίζω ότι άθελά μου, το απάντησα αυτό πιο πριν!

Αλλά ναι, έχουν σχέση μεγάλη, είναι μορφές έκφρασης και ψυχοφάρμακο!

Μπορούν τα κόμικς να αλλάξουν τον κόσμο, πάντα προς το καλύτερο;

Να αλλάξουν τον κόσμο, δύσκολο, μεγάλη κουβέντα αυτή.

Μπορούν όμως να αποτελέσουν σημείο συνάντησης διαφορετικών ανθρώπων με διαφορετικές ζωές και απόψεις, όπως η τέχνη γενικότερα που επιτελεί αυτόν το ρόλο.

Βέβαια, και το ίδιο το κόμικς θα πρέπει να έχει τον ίδιο στόχο, να προσπαθήσει να κάνει τη διαφορά με κάποιο θέμα που θέλει να καταπιαστεί.

Αυτό προσπαθώ και εγώ να κάνω, να κάνω τους αναγνώστες να προβληματιστούν στο μέτρο που έχω τη δυνατότητα να το κάνω φυσικά.

Οπότε, το κάνεις και ελπίζεις ότι κάποιος, κάπου θα καταλάβει τι θέλεις να πεις με αυτό που σκίτσαρες…

Δε συμβαίνει συχνά, αλλά όταν συμβαίνει είναι πολύ όμορφο συναίσθημα!

Τι μέλλον επιφυλάσσεις στους αναγνώστες σου;

Για το 2019-2020 υπάρχουν διάφορα στα σκαριά.

«Το Κυνήγι»: ένα αντιφασιστικό κόμικς σε σενάριο Γιώργου Βακάκη
Eνός τρελαμένου Κρητικού φούρναρη
Tο «Αγιαχουάσκα»: δικό μου σχέδιο και σενάριο αν και με ταλαιπωρεί η ολοκλήρωσή του,
Ένα μίνι-κόμικς σε σενάριο Μέλανδρου Γκανα για μετά τα Χριστούγεννα και
Το «Ωμέγα 3 – τα αστεία λιπαρά» που είναι μια συλλογή με στριπ 4 καρέ με ήρωες δυο ψαράκια, που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Jemma την άνοιξη του 2020.

Μια (καλή) κουβέντα για τους αναγνώστες του R1 Vibes…