Υπάρχει μια βουδιστική παραβολή, που μιλάει για μια αγελάδα, που ήθελε να περάσει από ένα δάσος, αλλά χάθηκε μέσα σε αυτό.
Με τα πολλά και βολοδέρνοντας μέσα σε αυτό, μετά από μερικές μέρες κατάφερε να βγει από αυτό.
Ύστερα, από καιρό, ένας βοσκός ήθελε να διασχίσει το ίδιο δάσος μαζί με το κοπάδι του, αλλά δεν γνώριζε τον δρόμο.
Έτσι όταν βρήκε ένα μικρό μονοπάτι, το οποίο σχημάτισε η αγελάδα, αποφάσισε να το ακολουθήσει.
Όμως, ζορίστηκε πολύ να βγει από το δάσος, μιας που μόνο εύκολος δεν ήταν ο δρόμος προς την έξοδο.
Το μονοπάτι έγινε και πιο φαρδύ, αλλά πάντα ήταν η χειρότερη επιλογή να διασχίσει κανείς το δάσος.
Παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι ακολουθούσαν το μονοπάτι, που αργότερα έγινε κανονικός δρόμος.
Πάντα βρίζοντας και αναρωτώμενοι για το ποιος έφτιαξε αυτόν το δύσβατο δρόμο, χωρίς να αλλάξουν τίποτα σε αυτό.
Στο τέλος το δάσος δεν υπήρχε πια, αλλά ο δρόμος έμεινε και χτίστηκε μια πόλη γύρω από αυτό…
Κι όλοι όσοι ζούσαν σε αυτή βρίζανε αυτόν που την σχεδίασε.
Η ουσία της παραβολής είναι ότι κάποιοι κανόνες ακολουθούνται με ευλαβική … «ανοησία».
Η «ανοησία» στη… μουσική
Στην μουσική δεν είναι λίγα τα παραδείγματα για κάτι τέτοιο. Ίσως ένα από τα βασικά είναι ο περιορισμός ενός τραγουδιού στα 3-4 λεπτά.
Οι εξαιρέσεις σαν αυτή των Queen με το “Bohemian Rhapsody”, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Το ερώτημα αυτό μπορεί να μη βασανίζει και πολύ κόσμο, αλλά γιατί να μην απαντήσουμε σε αυτό;
Όλα ξεκινούν με τη δημιουργία των δίσκων βινυλίου είναι το ξεκίνημα και πιο συγκεκριμένα τον 19ο αιώνα με την εφεύρεση του Emil Berliner.
Η ταχύτητά του ήταν στις 70 στροφές ανά λεπτό, κάτι που περιόριζε σημαντικά την διάρκεια ενός τραγουδιού, η οποία, ιδανικά, κυμαινόταν στα 3-4 λεπτά.
Κάπου στην δεκαετία του ’50, εμφανίστηκαν τα 45-άρια, τα οποία ήταν πιο ελαφριά, πιο φτηνά και με μεγαλύτερη αντοχή.
Εδώ είναι που τα τραγούδια διαρκούν μόλις 3 λεπτά και γίνονται συνήθεια!
Μεγάλο ρόλο σε στην διατήρηση αυτής της συνήθειας παίζει το ραδιόφωνο, το οποίο «αγαπούσε» τις μικρές συνθέσεις.
Ο λόγος μάλλον είναι ευνόητος, αλλά μπορούμε να προσθέσουμε και το φαινόμενο payola.
Φυσικά και οι διαφημίσεις, στις οποίες, επίσημα, στηρίζεται ένα ραδιόφωνο, παίζουν σημαντικό ρόλο.
Όσο μικρότερο το τραγούδι, τόσο περισσότερος χρόνος για αυτές.
Ο ρόλος των singles…
Την ίδια εποχή εμφανίζεται και η έννοια του single (σύντομη έκδοση), στο οποίο υπάρχουν μια με δύο συνθέσεις.
Και παρ’ όλο που η χωρητικότητα μιας κασέτας ή ενός δίσκου βινυλίου είναι αρκετά μεγάλη, το single παραμένει σε διάρκεια έως 4 λεπτά.
Κι ένα μεγάλο «γιατί» αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας. Η απάντηση ή η εικασία βρίσκεται στους ίδιους τους δημιουργούς.
Οι οποίοι επιβεβαιώνοντας την παραβολή, συνθέτουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχουν πιθανότητες να παιχτούν τα τραγούδια τους στο ραδιόφωνο.
Συνέπεια αυτών είναι οι συνθέσεις τους να μην ξεπερνάνε τα 4 λεπτά.
Υπάρχει άλλωστε ένας άγραφος ραδιοφωνικός κανόνας: Όσο πιο μεγάλη είναι η διάρκεια τόσο πιο πιθανό είναι να αλλάξει σταθμό ο ακροατής!
Ακόμα ένα επιχείρημα για τη μικρή διάρκεια, είναι το γεγονός πως ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να συγκεντρωθεί για περισσότερο από 4 λεπτά.
Ή έτσι υποστηρίζουν οι επιστήμονες, σε ότι αφορά την διάρκεια συγκέντρωσης ενός ακροατή.
Παρ’όλα αυτά, υπάρχουν κάποιες μουσικές κατηγορίες που αποδυκνείουν πως η διάρκεια δεν παίζει κανένα ρόλο!
Κι εδώ προκύπτει, ένας κάπως, πονηρό ερώτημα που βασανίζει τους φίλους της Rock & Metal μουσικής:
Μήπως τελικά έχουν μεγαλύτερες ικανότητες και δυνατότητες από τον μέσο άνθρωπο;