Η σπίθα, σαν σύμβολο, δίνει αξία σε κάτι ασήμαντο, το οποίο όμως ορίζει την έναρξη πολλών μεγάλων πραγμάτων.
Πώς όμως μια μικρή λάμψη που κρατάει κλάσματα του δευτερολέπτου είναι ικανή να ανάψει μια τεράστια φλόγα και κατά συνέπεια και συνέχεια να διασπείρει μια μεγάλη φωτιά;
Με το φυσικό κλειδί ερμηνείας, τις απαντήσεις μπορεί να τις δώσει ένας καθηγητής φυσικής ή ακόμα κι ένας πυροσβέστης.
Από πλευρά ηθικής μας διδάσκει ότι δεν υπάρχει τίποτα ασήμαντο στην ζωή!
Απλώς, όλα θέλουν το κατάλληλο περιβάλλον και την κατάλληλη στιγμή για να δημιουργήσουν.
Τι θα συμβεί αν η σπίθα είναι ένα συμπαθές και οικείο τετράποδο και συγκεκριμένα μια σκυλίτσα.
Πόσο μάλλον αν το «σπίθα» είναι ένα πολύ ταιριαστό όνομα για μια σκυλίτσα που «φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν»!
Στην πραγματικότητα η σκυλίτσα λεγόταν Annie και ήταν η σπίθα για την έκρηξη της Alternative Rock στην δεκαετία του ’90.
Κάνοντας παράλληλα ένα από τα πιο παράξενα συγκροτήματα – πρωτοπόρους του είδους, αλλά και διάσημους ανά τον κόσμο.
Πρόκειται για μια σκυλίτσα από κέντρο περίθαλψης αδέσποτων ζώων που υιοθετήθηκε από τον τραγουδιστή των Jane’s Addiction, Perry Farrell.
Η ιστορία του τραγουδιού…
Η ιστορία ξεκινά, όπως όλα εκείνες που έχουν να κάνουν με τα αδέσποτα ζωάκια.
Πολλοί ιδιοκτήτες σκύλων έχουν βιώσει, αυτό το θλιμμένο τους βλέμμα, σα να λέει «Που πας; Μην μ’ αφήνεις μόνο».
Κι όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, όλοι οι Άνθρωποι υποκύπτουν σε αυτό!
Όπως ακριβώς συνέβη και με τον Farrell, ο οποίος και την πήρε μαζί του στο στούντιο.
Σε συνέντευξή του στο “Classic Rock” το 2000, αναφέρει πως φορούσε ακουστικά τραγουδώντας και η σκυλίτσα όλο χαρά ήθελε να ακολουθήσει τον «μπαμπά» της στο τραγούδι.
Και το έκανε! Ένα ρυθμικό και ενθουσιώδες Ruff! Ruff! Ruff! κατέληξε σαν δεύτερη φωνή, σκυλίσια μεν, αλλά φωνή δε.
Μπορεί το γεγονός πως κατέληξε τελικά να μπει στο τραγούδι, να αποτελεί σύμπτωση, αλλά το χαρακτηριστικό γάβγισμα, αποτέλεσε την σπίθα για την έκρηξη της Alternative Rock.
Παράλληλα φέρνοντας τους Jane’s Addiction στην σφαίρα της mainstream μουσική και ανοίγοντας τον δρόμο για άλλες μπάντες να δοκιμάσουν νέες μουσικές φόρμες.
Xωρίς να χρειαστεί να μαλακώσουν τον ήχο τους, αλλά και έδειξαν πως δεν χρειάζεται να ‘χεις την τέλεια χαίτη για να μπορείς να παίξεις καλά riffs.
Αλλά και ρίχνοντας τις μετοχές των εταιρειών λακ στα τάρταρα του χρηματιστηρίου!!!
Ας μην ξεχνάμε πως όταν δημιουργήθηκαν το 1985, η Glam-metal ήταν στο απόγειο της και χωρίς 24 τόνους λακ δεν έπιανες καν μουσικό όργανο, ούτε μικρόφωνο.
Ουσιαστικά στο δεύτερο μισό του άλμπουμ “Ritual de lo habitual” άρχισαν να δημιουργούν τον ήχο που τους καθιέρωσε!
Φυσικά η συμπαθέστατη Annie δίνει το έναυσμα με το “Been Caught Stealing”, ανταποδίδοντας την αγάπη που της έδειξε ο τραγουδιστής.
Η μελωδία…
Στην ουσία το τραγούδι κλείνει την πρώτη πλευρά του δίσκου, τότε ακόμα έτσι χωριζόταν ένα άλμπουμ δηλ. σε Α πλευρά και Β.
Η δημιουργία του Perry Farrell και του μπασίστα Eric Avery πατάει σε Funk-rock μοτίβα.
Αυτά τα μοτίβα βοήθησαν τους ίδιους, αλλά και τους Red Hot Chili Peppers να καθιερωθούν ως πρωτοπόροι αυτού του ήχου.
Οι Jane’s Addiction έδωσε ένα πιο σκοτεινό τόνο στην μουσική τους, κόντρα στην λάμψη της δεκαετίας τους ’80.
Ουσιαστικά δεν τραγουδούσαν μόνο για την σκοτεινή πλευρά της ζωής, αλλά και την έζησαν.
Οι στίχοι…
Ο αρχικός στίχος “I’ve been caught stealing, once, when I was five”, που έχει τις ρίζες του στην πραγματικότητα, το αποδεικνύει.
Πιο συγκεκριμένα, όπως διηγείται ο Perry Farrell στο “Rolling Stone”, υπήρχε ένα γωνιακό ζαχαροπλαστεία στο Queens, κοντά στο σπίτι του, όπου όλη την ώρα τριγυρνούσε εκεί.
Ο ίδιος νόμιζε πως ήταν αρκετά ικανός κλέψει οτιδήποτε, αλλά μάλλον απλά το φανταζόταν!
Ενώ προσπαθούσε να κλέψει μια παιδική μπάλα φτιαγμένη από ροζ καουτσούκ (Pennsy Pinky), τον έπιασαν.
Οι στίχοι γενικά αναφέρονται στον ίδιο να διασκεδάζει με μια φίλη του, όπου «ξελαφρώναν» τα ράφια κάποιου μαγαζιού, φυσικά χωρίς να πληρώνουν.
Φυσικά, ο ίδιος απορρίπτει όλες τις κατηγορίες, ότι ενθαρρύνει τέτοιες ενέργειες.
Σε μια άλλη του συνέντευξη το 1990 στο “BAM” αναφέρει πως δεν έχει κάποιο σκοπό να κάνει κήρυγμα ή να δημιουργήσει κάποια μοτίβα ζωής για άλλους.
Δεν έχει καμιά σχέση με την διδασκαλία ζωής, απλά θέλει να διασκεδάσει στον βαρετό αυτόν πλανήτη.
Οι ηχογραφήσεις…
Το τραγούδι μπορεί να ακούγεται αρκετά «ζωηρό», αλλά το συγκρότημα στις ηχογραφήσεις φλέρταρε πολύ έντονα με τον θάνατο.
Η χρήση των ναρκωτικών κατά την διάρκεια της δημιουργίας του άλμπουμ ουσιαστικά ήταν μέρος του μύθου τους ή αυτού που ήθελαν να δημιουργήσουν.
Άλλωστε οι Farrell, Dave Navarro (κιθαρίστας) και Avery ήταν πολύ ενθουσιώδεις χρήστες ηρωίνης.
Όπως ήταν φυσικό, οι ουσίες αυτές δεν είναι και καλύτερος σύμβουλος συμβίωσης και κυρίως μεταξύ των μουσικών.
Έτσι κατά την ηχογράφηση του “Ritual de lo habitual”, ήδη τα μέλη της μπάντας άρχισαν να απομακρύνονται μεταξύ τους.
Όπως δήλωσε στο “Rolling Stone” ο Navarro, μαζί με τους Farrell και Avery είχαν τους ίδιους δαίμονες, αλλά σε διαφορετικές στιγμές.
Αυτό είχε σαν συνέπεια να μη μιλιούνται πολλές φορές μεταξύ τους.
Από την άλλη όμως, πέρα από τη μυστικοπάθεια που είχαν μεταξύ τους, υπήρχε μια παράξενη και απόκοσμη κατανόηση.
Κι αυτό δημιουργούσε μια πολύ περίεργη δυναμική, που είχε αντίκτυπο και στον ήχο του άλμπουμ.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1990 και το single 3 μήνες αργότερα το Νοέμβριο.
Το πιο επιτυχημένο τραγούδι τους, συνοδευόταν από ένα περίεργο βιντεοκλίπ…
Δείχνει κάποιους γκροτέσκους ως και περιθωριακούς τύπους να κλέβουν ένα σούπερ μάρκετ με όντως πολύ ευφάνταστους τρόπους.
Αν και την εποχή εκείνη, ήταν αρκετά προκλητικό, αγαπήθηκε από το MTV, με αποτέλεσμα να σκαρφαλώσει στο Νο. 34 του Billboard.
Το τραγούδι δεν ήταν απλώς η μεγαλύτερη επιτυχία της μπάντας, ήταν ένα τραγούδι ορόσημα, που άναψε την σπίθα ώστε να εξαπλωθεί η φωτιά του Alternative Rock.
Πατώντας σε αυτό πολλά συγκροτήματα από μικρά κλαμπ και φοιτητικά στέκια γέμισαν στάδια.
Το σβήσιμο της φλόγας…
Την επόμενη χρονιά, οι Jane’s Addiction πραγματοποιούν ένα από τα πιο ιδιαίτερα μουσικά γεγονότα, το Lollapalooza festival.
Εμφανίζονται σαν headliners, μαζί με τους Nine Inch Nails, Living Colour, the Rollins Band και πολλές ακόμα μπάντες, όμως αυτό ήταν και το τέλος τους.
Η σπίθα μπορεί να έσβησε, αλλά η φωτιά έκαιγε ήδη, άλλωστε η πυρκαγιά σαν φυσικό φαινόμενο, έχει πάντα ανανεωτικό χαρακτήρα.
Σηματοδοτώντας, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο μια αναγέννηση και χώρο για νέες δημιουργίες.
Ίσως κι ένα κλαψιάρικο βλέμμα μιας συμπαθητικής σκυλίτσας, να είναι αρωγός μιας ακόμα αναγέννησης.