Η ζωή κάνει κύκλους όπως και η ιστορία, η οποία στην ουσία είναι η καταγραφή της (ζωής).
Μια αξίωση αποδεκτή, σχεδόν, από όλους.
Κύκλοι ραμμένοι από τις λεπτές κλωστές των τριών Μοιρών, της Κλωθούς, της Λάχεσης και της Άτροπους.
Φαινομενικά είναι εύκολο να σπάσουν, όμως πολύ δύσκολα κάποιος θα προσπαθήσει.
Και η ανθρωπότητα δείχνει να μην επιθυμεί να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια, να προσπαθήσει, δηλαδή, να τις σπάσει.
Όπως ακριβώς κι ο σκοτεινός ουρανός κάνει κύκλο και μαζί του φέρνει τα άστρα, για να μας φωτίζουν τον δρόμο, την ατραπό*.
Άλλωστε η ανθρώπινη ιστορία, σε κάθε ευκαιρία δείχνει πως και στον πιο μεγάλο βούρκο φυτρώνουν όμορφα λουλούδια, όπως η τέχνη.
Στην ουσία η τέχνη μας δείχνει τον δρόμο αναδεικνύοντας παράλληλα τη σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων.
Αυτό ακριβώς είναι η τέχνη του δράματος. Η ίδια η τραγωδία, πάντα επίκαιρη και παρούσα…
Αναζητά κάποια καλλιτεχνική ψυχή που θα βρει τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψει την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Χρειάστηκαν περίπου 2000 χρόνια για να συναντήσουν οι Μούσες την αντάξια πένα των αρχαίων τραγωδών στο πρόσωπο του William Shakespeare.
Ο μεγάλος Βρετανός δραματουργός υμνεί, σχεδόν, σε κάθε έργο του τραγικές μορφές της ανθρώπινης υπόστασης.
Από τον Οιδίποδα στον… Macbeth
Στο σήμερα, οι Δαιμόνια Νύμφη, μέσω της δημιουργίας τους «βουτάνε» βαθιά μέσα στην ιστορία, ανασύροντας μουσικούς θησαυρούς με μια πιο σύγχρονη λάμψη.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Σπύρος Γιασαφάκης, εμπνευστής, (μαζί με την Εύη Στεργίου) αυτού του φιλόδοξου σχεδίου…
«Ο αρχικός στόχος στην δημιουργία του σχήματος ήταν η πρωτογενής ανάγκη σύνθεσης μιας μουσικής η οποία θα μπορούσε σε ένα βαθμό να συνδέεται με κάποια στοιχεία από αυτό που θεωρούμε ότι είναι η αρχαία ελληνική μουσική.
Έχοντας, παράλληλα, υπόψη μας τα λείψανα της μουσικής αυτής που έχουν βρεθεί και μεταγραφεί στην σύγχρονη σημειογραφία».
Μέσα όμως από την «χρονική τους ανάδυση» συνάντησαν ένα άλλον διαφορετικό βασιλοκτόνο από τον Οιδίποδα, τον Macbeth.
Οι Δαιμόνια Νύμφη αποφάσισαν να ντύσουν με νότες τις μάγισσες που περιτριγυρίζουν τον ήρωα του Shakespeare.
«Το «Witches’ Lullaby» αρχικά γράφτηκε για την παράσταση Μακμπέθ που ανέβηκε στο ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Ρεβή», συνεχίζει ο Σπύρος Γιασαφάκης.
«Στην παράσταση η μελωδία αυτή αντιπροσώπευε τις σαιξπηρικές μάγισσες.
Αυτά τα αινιγματικά κι επικίνδυνα όντα που χειρίζονται τον Μακμπέθ και που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν είναι τελικά όντως οι Μοίρες».
Παράλληλα κάνει την σύνδεση με τους μύθους της Αρχαίας Ελλάδας, σαν αρχετυπικά μοτίβα της δυτικής δραματουργίας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ψίθυροι έχουν πολύ πιο δυνατή φωνή από τις ανθρώπινες κραυγές, αγγίζοντας με ευκολία την ψυχή και το νου μας.
Από την άλλη πλευρά τα απλά νανουρίσματα είναι πύλες εισόδου σε νέους κόσμους, ίσως και σε μια νέα ζωή.
Η σύνδεση…
«Το νανούρισμα είναι μια μελωδία που συμβολίζει τη γέννηση, τη νέα ζωή.
Ακόμη και στην αρχαία ελληνική μυθολογία τη ζωή επηρέαζαν οι Μοίρες, η Κλωθώ, η Λάχεση και η Άτροπος.
Η πρώτη αντιπροσώπευε το παρόν, η δεύτερη το μέλλον και η τρίτη το παρελθόν, όλα αυτά που έχουν συμβεί και δεν γίνεται ν’αλλάξουν.
Το νανούρισμα έχει μια σιωπηλή δύναμη και η ανάμνησή του μπορεί να ακολουθήσει μια ψυχή στο ταξίδι της σ’ αυτόν τον κόσμο.
Ταυτόχρονα κάθε νανούρισμα αλλάζει νόημα όταν αλλάζει κι αυτός που το τραγουδάει, όταν η προστατευτική δύναμη που εκπέμπει έχει άλλη αφετηρία και κουβαλάει διαφορετικά όνειρα…»
Συχνά τα ίδια λόγια έχουν διαφορετικά νοήματα ανάλογα με το πρόσωπου που τα εκφέρει.
Όπως και όταν οι αποδέκτες είναι διαφορετικοί.
Οι νότες σαν πινέλα δίνουν διαφορετικές ερμηνείες ανάλογα με το χειριστή τους, με την ελευθερία του ερμηνευτή να συμβουλεύει την κάθε «πινελιά».
«Ξεκινήσαμε λοιπόν από το σκοτεινό νανούρισμα των μαγισσών του Σαίξπηρ για να δημιουργήσουμε τέσσερα πρωτότυπα και διαφορετικά νανουρίσματα.
Και οι πέντε καλλιτέχνιδες που συμμετέχουν στο πρότζεκτ αυτό, είχαν την ελευθερία να δημιουργήσουν το δικό τους νανούρισμα, δίνοντάς του κάθε φορά άλλο νόημα.
Η Γιαπωνέζα Hattis Noit, η Ισπανίδα Priscilla Hernandez,η πορτογαλικής καταγωγής Βρετανή Victoria Couper σε συνεργασία με την τουρκικής καταγωγής Βρετανή Reyhan Yusuf και η Ελληνίδα Εύη Στεργίου, μεταφέρουν μέσα από τις φωνές τους μια δική τους ανάμνηση τρυφερότητας, δύναμης κι ελπίδας».
Καταλήγει, ο εμπνευστής όλου αυτού του εγχειρήματος, ο οποίος το έχει επιμεληθεί κιόλας.
Ο Σπύρος Γιασαφάκης μας αποκάλυψε το μουσικό ταξείδι αυτού του εγχειρήματος, αποδεικνύοντας την σύνδεση των δύο εποχών δραματουργίας.
Παράλληλα, μας αποκαλύπτει πως και οι ερμηνείες των αρχετυπικών μύθων δεν έχουν εξαντληθεί ακόμα, διδάσκοντας μας συνεχώς για την ίδια την ανθρώπινη ψυχή.