Δεν υπάρχουν σωστά και λάθος τραγούδια στη Rock μουσική, μόνο αισθήματα και ιστορίες κρυμμένες πίσω από τους στίχους.
Κάθε τραγούδι, άλλωστε είναι μια ιστορία… Κάποιες από αυτές με βαθιά πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα.
Στην ανθρωπότητα υπάρχει κάτι που παραμένει «σταθερό» με το πέρασμα των χρόνων κι αυτό είναι ο… Πόλεμος.
Ο δυνατός θέλει να εξοντώσει τον αδύναμο χωρίς να υπολογίζει τις απώλειες.
Κι όλα αυτά από απληστία!
Διεκδικώντας εδάφη και «πολύτιμες» οικονομικές πηγές, ισοπεδώνονται ανθρώπινες ζωές, κάθε ηλικίας.
Καταστρέφονται ήθη, έθιμα, πολιτισμοί.
Ο πόλεμος, αφήνει πίσω του ανυπολόγιστες καταστροφές και εικόνες που κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος θα μπορούσε να νιώσει… Μόνο οργή!
Μια σοκαριστική εικόνα στάθηκε η αφορμή για τον Νίκο Γιακουμάκη να αποτυπώσει τις τραγικές στιγμές που περνάει η Παλαιστίνη εδώ και χρόνια.
Μόνο Οργή…
Η εικόνα δίνει το ένευσμα στον Νίκο να περιγράψει την αδικία και την καταστροφή.
«Ένας Παλαιστίνιος πατέρας κρατάει το νεκρό παιδί του στα χέρια, σπαράζει και αρνείται να το αποχωριστεί».
Αυτό ακριβώς μας περιγράφει ο Νίκος μιλώντας μας για το τραγούδι «Μόνο Οργή» από το άλμπουμ «Ο Ταξιδιώτης».
«Ήταν τόσο συγκλονιστική στιγμή και όντας νέος πατέρας ο ίδιος, αμέσως αισθάνθηκα πως θα μπορούσε να είχε συμβεί σε εμένα.
Η σκέψη, φυσικά, ήταν τόσο έντονη που για μερικές μέρες δε μπορούσα να κοιμηθώ, ενώ σχεδόν ολόκληρη η ημέρα περνούσε σκεφτόμενος αυτό το γεγονός».
Η ιστορία της Παλαιστίνης δεν χωράει σε μερικές λέξεις, θέλει τόμους βιβλίων και οι εικόνες που την συνοδεύουν είναι εξοργιστικές.
Ωστόσο, αρκούν ελάχιστοι στίχοι συνοδευόμενοι από μελωδία για να πάρει κάποιος μια πρώτη ιδέα για το τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη.
Όπως λέμε συχνά στον R1 Vibes, κάθε τραγούδι πρέπει να είναι μια αφορμή για περαιτέρω αναζήτηση.
Και το τραγούδι αυτό είναι ένα κοινωνικό-πολιτικό τραγούδι, από αυτά που ο Νίκος γράφει συχνά (αρκεί μια επίσκεψη στο μουσικό του κανάλι για να καταλάβετε).
«Είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο στην Παλαιστίνη και κατ’ επέκταση σε όλους εκείνους που αγανακτούν και εξοργίζονται με την αδικία και τον πόνο».
Μια Παγκόσμια Ημέρα Αλληλεγγύης δεν είναι αρκετή για να αφυπνιστούν οι άνθρωποι, μιας που ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά αντιλαμβάνονται περί τίνος πρόκειται.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η action aid: «Στο Κατεχόμενο Παλαιστινιακό Έδαφος, οι Παλαιστίνιοι δεν προστατεύονται από το νόμο.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή βιώνουν συνεχείς καταπατήσεις των δικαιωμάτων τους.
Οι ισραηλινές αρχές αγνοούν προκλητικά όλες τις Διεθνείς Συνθήκες, το Διεθνές Δίκαιο, τα Ψηφίσματα του ΟΗΕ.
Οι παραβιάσεις είναι τόσες που η λίστα είναι τεράστια.
Ιδιαίτερα τα παιδιά και οι νέοι της Παλαιστίνης μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον το οποίο συστηματικά προσπαθεί να τους κλέψει το μέλλον».
Οι στίχοι
Οι στίχοι, όπως αναφέρω και παραπάνω είναι ένας τρόπος να μεταφερθεί σε εμάς το συναίσθημα που ένιωσε ο Νίκος βλέποντας εκείνον τον πατέρα να κρατάει το άψυχο σώμα του παιδιού του…
«Είναι για την καρδιά σαν ψέμα όταν δακρύζει και σ’ έναν τοίχο φόβου να χτυπά.
Είναι θανάσιμο να πάψει να ελπίζει και μόνο ο πόνος να ‘ρχεται να της γελά.
Να της μολύνουν το λευκό που ‘χει από γέννα, θα ‘πρεπε ύβρις να λογίζεται και αυτό και μόνο κόκκινη να βάφεται από αίμα των αθώων, όχι, δεν είναι λογικό.
«Όσο αναπνέω της ελευθερίας αέρα, όσο θα κλαίω άδικο που επικρατεί, |Μόνο οργή| τόσο θα σκέφτομαι εκείνο τον πατέρα, που το παιδί του έχασε σε μια στιγμή.
Στης Παλαιστίνης τον χορό, δειλοί χορεύουν.
Μικροί θεοί νομίζουν είναι οι τρελοί.
Μα δε το νιώθουν πως οι άνθρωποι γυρεύουν, μια μικρή, για την εκδίκηση αφορμή;
Ξεχείλισε του κόσμου το ποτήρι και μη θαρρείς πως ήσυχο κοιτάει γιατί η φρίκη δε σου κάνει το χατίρι και σε οργή εύκολα σου το γυρνάει…»
Η μελωδία…
Οι μουσικοί δεν αρκούνται στο να γράψουν απλά λίγους στίχους, θέλουν και μέσω των μελωδίων να μεταφέρουν στο κοινό τα συναισθήματα τους.
Κι αυτό είναι η μαγεία αυτής της τέχνης.
Όπως μας περιγράφει ο Νίκος:«Κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων, ήθελα να αποτυπώσω, ακριβώς, το συναίσθημα της οργής και του πόνου.
Αλλά ταυτόχρονα να έχει μια χροιά ελπίδας και δύναμης.
Χτίζοντας, λοιπόν, το κομμάτι, το έντυσα με πολλά φωνητικά και διαφορετικές φωνητικές γραμμές.
Το αποτέλεσμα ήταν να κάνω, αν θυμάμαι καλά, περίπου 20 διαφορετικές χροιές – μελωδικές γραμμές και οι οποίες προστίθενται κατά τη διάρκεια του τραγουδιού, ενώ στο τέλος του, δένουν αρμονικά όλες μαζί, σαν ένα…
Ξέσπασμα!»
Η ζωντανή παρουσίαση του…
Ο Νίκος μας περιγράφει μια συγκλονιστική στιγμή κατά τη διάρκεια ενός live του.
«Σε ένα live, είχα παίξει το κομμάτι ακουστικά, με 2 κιθάρες.
Έκανα, λοιπόν, μια εισαγωγή σχετικά με το τι πρόκειται να ακούσει το κοινό και με τι σχέση έχουν οι στίχοι.
Όταν ανακοίνωσα τον τίτλο, πετάχτηκε ένας από το κοινό λέγοντας: «Όχι οργή, μόνο αγάπη».
Η απάντηση που έδωσα ήταν άμεση λέγοντάς του πως στο άδικο, στο θάνατο και το παράλογο αναλογεί μόνο οργή.
Και ξεκίνησα το κομμάτι καθώς όλοι άρχισαν να χειροκροτούν, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου αυτού».
Το τραγούδι μετράει 5 χρόνια ζωής και σχεδόν 3, επίσημης κυκλοφορίας κι όμως ακόμα έρχονται παρόμοιες εικόνες.
Άψυχα σώματα παιδιών, νέων, γυναικών, ηλικιωμένων, ένας ατέρμονος κύκλος θανάτου…