Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες, που ακόμα και ο πρόλογος στην ιστορία τους είναι κάτι ανούσιο…
Αυτό συμβαίνει και με τον Dehn Sora και το project Treha Sektori.
Η ιστορία του δεν χρειάζεται προλόγους ή/και σχόλια…
Μόνο αισθήσεις…
«Πίσω στο 2013, ήμουν λίγο πριν τη δεύτερη ζωντανή εμφάνισή μου με το project Treha Sektori.
Έκανα πρόβα για ένα live set βασισμένο στο δεύτερο άλμπουμ, “Endessiah” που είχα κυκλοφορήσει λίγους μήνες πριν.
Επιπλέον, ήθελα να αναπτύξω όλα τα οπτικά χαρακτηριστικά του project.
Δούλευα πάνω σε κάποιες ιδέες, για να τις κάνω μόνος μου πραγματικότητα, με τη βοήθεια του αδερφού μου William Lacalmontie.
Μια πρώτη ένδειξη του σχεδίου εμφανίστηκε εκείνη τη στιγμή.
Είχα γράψει τα οπτικά μέρη, όμως δεν ταίριαζαν σε κανένα κομμάτι από τα υπάρχοντα.
Νέοι ήχοι ήρθαν στο μυαλό μου, που θα ταίριαζαν σε αυτό το οπτικό το οποίο ακόμη δεν ήταν πραγματικότητα.
Το κράτησα στην άκρη του μυαλού μου, πάντα όμως με τη θέληση να φτιάξω εκείνο το βίντεο.
Ήθελα να περνάει την αίσθηση της πραγματικής, φυσικής εμπειρίας. Για χάρη του βίντεο, έπρεπε να αναζητήσω κάποιες καρδιές.
Ξεκίνησα μια δαιδαλώδη διαδρομή στο Παρίσι, για να βρω τη σωστή διεύθυνση.
Ήθελα καρδιές αρνιών, για συμβολικούς λόγους.
Η διαδρομή μου τελείωσε σε ένα προμηθευτή που αποδείχθηκε ιστορικός. Ο αρχαιότερος του Παρισιού, όπως μου είπαν.
Σημαντική εμπειρία να βλέπεις ανθρώπους να κουβαλούν στις πλάτες τους τόσο κρέας όσο αντέχει ένα κορμί.
Το βίντεο γυρίστηκε σε ένα δάσος που είναι γνωστό για τη βιοποικιλότητα του.
Ανάμεσα στα δέντρα, εμφανίζεται ξαφνικά μια μικρή έρημος.
Μια αμμώδης έρημος.
Ήμασταν 2 άνθρωποι που χειριζόμασταν τον εξοπλισμό. Το βαρύ εξοπλισμό.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να εμφανίζεται πιο έντονα αυτή την περίοδο του έτους. Κανένα σημείο να παρκάρεις κάπου κοντά στο ερημικό κομμάτι.
Έπρεπε να κουβαλήσεις το φορτίο σου.
Το γύρισμα ήταν εξίσου έντονο.
Μια ακατανόητη αίσθηση. Νιώθαμε κάθε στοιχείο της φύσης απέναντί μας.
Ένιωθα διαλυμένος όταν επέστρεψα.
Όμως μετά την επεξεργασία, ήταν ξεκάθαρο ότι χρειάζονταν κι άλλες λήψεις.
Μια βδομάδα μετά, κουβαλώντας ξανά το φορτίο και το σάκο με τις καρδιές.
Ο καταψύκτης που τις είχα μέσα δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση.
Όταν άνοιξα το σάκο σε εκείνη τη μικρή έρημο, η δυσωδία με έπληξε. Μύγες μαζεύτηκαν πολύ γρήγορα.
Οι συνθήκες ήταν πραγματικές. Σκληρές. Έπρεπε να γίνει αισθητό στο 100%.
Ακόμη και σήμερα, αν δω το βίντεο, το σώμα μου ξανασυναντά τις αισθήσεις, τις δύσκολες στιγμές, μα με το σωστό αίσθημα της ετοιμότητας να το ζήσει ξανά, κάθε δευτερόλεπτο.
Μια φυσική ηχητική αίσθηση.
Ξεκίνησα ξανά τη δουλειά στο ηχητικό κομμάτι του, και άρχισε να διαμορφώνεται.
Τέλος μιας εβδομάδας. Το live θα γινόταν την επόμενη ημέρα.
Μετά την καθημερινή γραφιστική εργασία μου εκείνη την εποχή, έπρεπε να βρω ένα φίλο ώστε να μου δώσει ένα κομμάτι σίδερο να κατασκευάσω ένα όργανο με αυτό.
Στη διαδρομή, έλαβα κάποια περίεργα τηλεφωνήματα από μέλη της οικογένειάς μου, που με ρωτούσαν αν θα πάω σπίτι.
Δεν ήταν στα σχέδιά μου. Όμως η κοπέλα μου, μου ζήτησε να περάσω από το σπίτι μας, για κάποιους λόγους.
Όταν έφτασα εκεί, μου ανακοίνωσε το θάνατο του παππού μου. Καρδιακή προσβολή στο δρόμο. Έπρεπε να πάω να δω τη μητέρα μου, αμέσως μετά.
Έπρεπε να αναβάλλω τη συνάντηση για το σιδερένιο κομμάτι. Κάτι που έκανα την επόμενη ημέρα.
Σε εκείνη την εμφάνιση, έπαιξα για πρώτη φορά ζωντανά το κομμάτι.
Ah Estereh Komh Derah σημαίνει «κανένα αστέρι δεν είναι φτιαγμένο από λάμψη».
Ένας τίτλος που απέκτησε σημασία αργότερα.
Δε χρησιμοποίησα ποτέ εκείνο το κομμάτι σίδερο, μέχρι πριν μια εβδομάδα.
Έπρεπε να απελευθερωθούν τα φαντάσματα μέσα του».