Δεν υπάρχει τίποτα που να έχει οντότητα και να μην έχεις παρελθόν, έστω και αν δεν είναι ορατό…
Πως ακούγεται
Σα να βγήκε ο Μότσαρτ από τον τάφο του και έπιασε μια ηλεκτρικά κιθάρα.
Βασικά σαν οι hardrockers της δεκαετίας του ’70 να «κλέβουν» τους κλασικούς, προκλασικούς, μπαρόκ και ρομαντικούς συνθέτες.
Γιατί να το ακούσουμε
Γιατί έδωσε τις βάσεις για την εξέλιξη της metal και απέδειξε πως οι μουσικοί του νέου τότε είδους κατέχουν την τέχνη της μουσικής.
Γιατί είναι «αριστοκρατικό» και φινιρισμένο σαν καλογυαλισμένη Rolls Royce. Ουσιαστικά μια πολύ φινετσάτη έκφραση της metal.
Γιατί όχι
Υπερβολικά γυαλισμένη και για φιγουρατζίδες κιθαρίστες.
Η τεχνική παίζει υπερβολικό ρόλο και πέφτει πολύ κλέψιμο από κλασικούς συνθέτες.
Που το συναντάμε
Βόρεια Αμερική και Ευρώπη.
Πότε ξεκίνησε
Τέλη της δεκαετίας του ’70, με αρχές ’80.
Αλλά ήδη υπήρχαν δείγματα του είδους τουλάχιστον μια δεκαετία πριν κυρίως με τους Deep Purple και το άλμπουμ τους “Concerto for Group and Orchestra”, του 1969.
Σαν είδος αναγνωρίστηκε μόλις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Ποιοι είναι οι πρωτοπόροι
Ουσιαστικά ξεκίνησε με μουσικους που συνδύαζαν τη hard rock με την κλασική μουσική όπως οι: Jon Lord, Keith Emerson, Ritchie Blackmore, Uli Jon Roth, και Randy Rhoads.
Μεγάλη ώθηση ωστόσο έδωσε ο Yngwie Malmsteen
Πρέπει να ακούσεις
Tony MacAlpine, Vinnie Moore, Joey Tafolla, Michael Angelo Batio, Paul Gilbert, David T. Chastain, Jason Becker και Marty Friedman
Μέρες δόξας
Μέσα δεκαετίας του ’80 κυρίως μέσω των κυκλοφοριών της Shrapnel Records.
Κόκκινη κάρτα
Πολλά μπλιμπλίκια από φιγουρατζίδες κιθαρίστες.
Υπερβολική βάση στις τεχνικές δεξιότητες, παρά στην σύνθεση.
Ακόμα και μέτριοι συνθέτες και μουσικοί, εξαιτίας της εκπαίδευσης τους, ακούγονται σαν μουσικές μεγαλοφυΐες.
Με τι μπερδεύεται
Με Power metal, symphonic metal και καμιά φορά με progressive metal
Πως το περιγράφεις σε έναν άσχετο
Κάτι φιγουρατζίδες που παίζουν πολύ γρήγορα ηλεκτρική κιθάρα, μπορούν ακόμα να παίζουν και γρήγορα κάποιες συνθέσεις κλασικής μουσικής.