Η πραγματική έννοια της ελευθερίας έχει απασχολήσει κατά καιρούς τόσο τους φιλοσόφους, όσο και τους ιδρυτές θρησκειών και μονάρχες.
Φυσικά για διαφορετικούς λόγους τον καθένα και με διαφορετική προσέγγιση.
Πάντως, είναι κάτι που συζητιέται ακόμα και σήμερα από έναν 6-χρονο, ο οποίος αναζητά τις πρώτες του εμπειρίες, έως και έναν υπέργηρο που απλά τις μεταφέρει.
Εμάς, ωστόσο μας απασχολεί κυρίως η ελευθερία του λόγου.
Η συζήτηση για ελευθερία λόγου, έχει τόση ουσία όσο μια συζήτηση για το πραγματικό χρώμα των δράκων.
Ο δημοσιογραφικός λόγος είναι τόσο υποκινούμενος, που το πρώτο συνθετικό της λέξης μπορεί να αφαιρεθεί (δήμος) και απλά να μείνει το γραφικός.
Στην πολιτική μπορεί να κατανοηθεί κατά κάποιο τρόπο, όχι να δικαιολογηθεί όμως.
Στην αθλητική δημοσιογραφία το οπαδιλίκι του κάθε συντάκτη, μεταφράζεται σε… οπαδο-γραφία.
Αλλά τι γίνεται στην αγαπημένη μας μουσική;
Η rock και η metal μουσική, σχεδόν σε κάθε τους στίχο, φωνάζουν για ελευθερία.
Γιατί λοιπόν, ο λόγος των περισσότερων αρθρογράφων και των ελάχιστων δημοσιογράφων, διαβάζεται τόσο συντηρητικός ως και σχεδόν κατευθυνόμενος;
Πιθανόν δεν θα βρούμε καμιά απάντηση, αναζητώντας κάποια αιτία πίσω από τον μουσικό λόγο, αλλά θα προσπαθήσουμε να δώσουμε τροφή για σκέψη.
Καταρχήν, ποιοι είμαστε αυτοί που γράφουν;
Βασικό ερώτημα σε μια αναζήτηση στην ζούγκλα των blog και μουσικών site.
Στην μεγάλη πλειοψηφία, άνθρωποι που κάνουν το μεράκι τους και ακολουθούν αυτοί που προσπαθούν να προβληθούν εκφράζοντας αστήριχτα την γνώμη τους…
Και δυστυχώς και οι ημιμαθείς που δεν δέχονται τη γνώμη κανενός και τέλος οι haters και οι «κράζω άρα υπάρχω».
Δημοσιογράφοι;
Ελάχιστοι, οι οποίοι συνήθως χάνονται ανάμεσα σε οπαδο-γραφήματα επιπέδου τριτοκοσμικής χώρας κάπου στην δεκαετία του ’80.
Στις χώρες με μουσική παράδοση στην rock/metal μουσική, ο «γραφιάς» είναι ένας μικρός rock star και ο λόγος του έχει βαρύτητα.
Μια ιδιότητα που σίγουρα του προσφέρει τα προς το ζην.
Στην Ελλάδα, ελάχιστοι (έως μετρημένοι στο ένα χέρι) οι δημοσιογράφοι που γνωρίζουν, έστω τα στοιχειώδη της σκηνής.
Η διαφορά είναι, πως ελάχιστοι αρθρογράφοι πληρώνονται και αυτοί σίγουρα με τα προς το… επιζήν.
Η λογική του ότι «όταν κάνεις κάτι το οποίο αγαπάς, δεν πρέπει να αμείβεσαι», έχει διαποτίσει τη «μουσική» δημοσιογραφία.
Είναι όμως αυτός ο σωστός λόγος να γράφει κάποιος ένα αδιάφορο έως κακό κείμενο;
Αρκούν οι «γνωριμίες» και τα «κονέ» με καλλιτέχνες και μαγαζάτορες ή/και promoters για να γράφεις μουσικά κείμενα;
Σίγουρα όχι!
Η ιστορία το αποδεικνύει περίτρανα: Δεν δημιουργήθηκε τίποτα αξιόλογο και με διάρκειά στο χρόνο, από ανθρώπους που λειτουργούν μέσα στο δίπολο «τιμωρία – επιβράβευση».
Η πραγματική αγάπη για το συγκεκριμένο αντικείμενο είναι από μόνο του ένα ισχυρό κίνητρο για να προσπαθείς να βελτιώσεις το λόγο σου.
Όσο μεγάλο είναι το βάθος και η ποικιλία που έχουν οι στίχοι των τραγουδιών της rock/metal σκηνής, άλλο τόσο μπορεί να γίνει και ο λόγος ενδιαφέρον.
Όπως και οι καλλιτέχνες, μελετάνε βασικούς κανόνες μουσικής, είτε μέσα από κάποια σχολή, είτε μόνοι τους, άλλο τόσο πρέπει να μελετάει και ο αρθρογράφος βασικούς κανόνες γραμματικής.
Ακόμα και η μελέτη της λογοτεχνίας κάνει τον λόγο του πιο προσιτό και άρτια δομημένο.
Η μελέτη της λογοτεχνίας και της ιστορίας, στην πραγματικότητα τον απελευθερώνει από στερεοτυπικές αρλούμπες, οι οποίες έχουν θέση μόνο σε μια συζήτηση ανάμεσα σε μεθυσμένους χατζη-μεταλλάδες.
Ας μην ξεχνάμε ότι από την πληθώρα των συγκροτημάτων, ελάχιστα είναι αυτά που μπορούν να ζήσουν με την μουσική τους.
Γεγονός, το οποίο αποδεικνύει πως δεν είναι το χρήμα βασικός παράγοντας για μια ποιοτική γραφή.
Στην ουσία, η έλλειψη ανταμοιβής μπορεί πραγματικά να απελευθερώσει την γραφή, καθώς κανένας δεν θα εμποδίσει τον αρθρογράφο να εκφράσει ελεύθερα την σκέψη του.
Φυσικά δεν πρέπει να αγνοούμε την τεράστια διαφορά ανάμεσα στην ασυδοσία σκέψης-λόγου και στην ελευθερία σκέψης-λόγου.
Σίγουρα ο κάθε αρθρογράφος πρέπει να έχει γνώση, αλλά κυρίως προσωπική αντίληψη του αντικείμενου με το οποίο θα ασχοληθεί.
Κάτι που σπάνια φαίνεται στα σημερινά άρθρα.
Η αιτία ίσως να βρίσκεται στην επικρατούσα τάση μίμησης και προσπάθειας να είναι κάποιος κοντά σε μια γενική μετριότητα.
Ο λόγος, πλέον, εκπέμπει κλεμμένες εκφράσεις και επαναλαμβανόμενα λεκτικά κλισέ.
Αυτό δείχνει καθαρά έλλειψη αντίληψης, ειδικά αν πρόκειται για δισκοκριτική (ο πιο κλισέ και δημοσιογραφικά ανύπαρκτος όρος, απλά προς εύκολη κατανόηση τον χρησιμοποιώ).
Η αντικειμενική προσέγγιση σε μια νέα μουσική πρόταση, δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά σε τελική ανάλυση ούτε καν το ζητούμενο.
Άλλωστε η αντικειμενικότητα της μουσικής είναι η υποκειμενική της προσέγγιση ή αντίληψη.
Ο κάθε «γραφιάς» θα έπρεπε να αναφέρεται μόνο σε αυτά, το οποία αντιλαμβάνεται.
Ουσιαστικά μια παρουσίαση ενός άλμπουμ, θα έπρεπε να μοιάζει σαν συζήτηση ενός ερωτευμένου ζευγαριού, το οποίο δεν ακούει κανένας και δεν ακούει κανέναν.
Όταν φτάσει κανείς σε αυτό το σημείο, μπορεί άνετα να μιλάει για ελευθερία αντίληψης.
Άλλο ένα σημείο έλλειψης ελευθερίας λόγου, είναι όταν γράφει κανείς και φαντάζεται πως μετέχει σε έναν διαγωνισμό γνώσεων με αντίπαλους…
Κάποιον φανταστικό αναγνώστη και κάποιον άλλον αρθρογράφο. Γράφεις όσα ξέρεις και λιγότερο από αυτά!!!!
Η εύκολη πρόσβαση στις πληροφορίες, μπορεί να εμπλουτίσει κατά πολύ ένα άρθρο, αρκεί να θέλει κάποιος να αφιερώσει χρόνο στην ΕΡΕΥΝΑ!
Η εξάλειψη της τεμπελιάς και βαριεστιμάρας θα απογειώσει τον λόγο σου. Σου δίνει την ελευθερία να επιλέξεις τις πληροφορίες.
Δεν είναι διαγωνισμός γνώσεων, ούτε καν επίδειξη, είναι μοίρασμα της γνώσης.
Όταν ένας γραφιάς απελευθερωθεί από την πλάνη της σύγκρισης, σίγουρα έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα προς την ελευθερία του λόγου.
Όμως, οι περισσότεροι, όταν ακούνε για ελευθερία λόγου, εστιάζονται σε εξωτερικούς παράγοντες.
Και εδώ αρχίζει μια μεγάλη κουβέντα…
Ούτως ή άλλως τα μέσα που ασχολούνται με την rock/metal, δεν έχουν οικονομική ανεξαρτησία και αυτό έχει σαν συνέπεια να δέχονται συστάσεις και «προτροπές» από όποιον μπορεί να τους ενισχύσει.
Οι οπαδοί ομάδων, αλλά και οι άνθρωποι με πολιτικές εμμονές, εύκολα μπορούν να προχωρήσουν σε καταγγελία ή ακόμα και σε ξεκάθαρη παρενόχληση προς το κάθε γράφοντα, απλά γιατί εντόπισαν κάποια φράση που θεωρούν ότι τους θίγει.
Αγνοώντας όλη την ουσία του κάθε κειμένου, με αποτέλεσμα κυριολεκτικά να δένουν τα χέρια του αρθρογράφου.
Δεν μπορούν όλα τα άρθρα να είναι εύπεπτα και «αθώα» σαν παιδική τροφή.
Μπορούν και πρέπει όμως, όλα τα άρθρα να εμπεριέχουν αντικειμενικές αλήθειες! Είτε τις αναγνωρίζουμε, είτε δεν θέλουμε να τις δεχτούμε, ως αλήθειες.
Η metal είναι σκληρή μουσική και έτσι πρέπει να είναι η γραφή για αυτήν. Μέσα στα όρια ευπρέπειας και σεβασμού πάντα.
Οι promoters και μάνατζερ, επηρεάζουν σημαντικά την γραφή. Από μια «απλή» απαξίωση του γραφιά έως άρνηση πρόσκλησης σε μια συναυλία.
Να αναφέρω ενδεικτικά και τους απλούς haters, οι οποίοι κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη, απλά τραμπουκίζουν τον αρθρογράφο με διάφορα απρεπή σχόλια.
Κάτι, το οποίο ουσιαστικά στερεί ελευθερία γραφής, μιας που πάντα θα σκέφτεται «μήπως του βγει πάλι ένας τέτοιος hater» να σχολιάζει αρνητικά έως και μια καθαρή επίδειξη μίσους.
Ουσιαστικά οι εξωτερικοί παράγοντες στέρησης της ελευθερίας λόγου, ακόμα και στην μουσική χρήζουν ένα ξεχωριστό άρθρο (εν καιρώ).
Άλλωστε η ελευθερία κερδίζεται πρώτα μέσα μας και μετά κερδίζεται από κάθε εξωτερικό «δυνάστη».