Οι ρίζες ενός μουσικού είδους είναι πάντα θολές και δύσκολα έως ακατόρθωτα, μπορεί να προσδιοριστεί ποιος ήταν «ο πρώτος του είδους».
Όπως, άλλωστε έχουμε πει πολλές φορές, οι μελωδίες είναι ξεχωριστές οντότητες κι απλά χρησιμοποιούν τους ανθρώπους για να ενσαρκωθούν.
Ίσως η εξέλιξη των μουσικών ειδών να είναι συνυφασμένη με την εξέλιξη της τεχνολογίας και των μουσικών οργάνων.
Την θέση του βιολιού, στην σημερινή εποχή έχει πάρει η ηλεκτρική κιθάρα.
Όμως πάντα υπάρχει και ένα υπερφυσικό ή καλύτερα ανεξήγητο υπόβαθρο στην δημιουργία μιας σύνθεσης.
Η κλασική μουσική ή ακόμα και προγενέστερα είδη της, πάντα ήταν ένα Ελντοράντο έμπνευσης για τους δημιουργούς της Rock.
Τα παντρέματα με τις σκληρές εκφράσεις, στην πλειοψηφία τους ήταν πετυχημένα, αλλά και δημιούργησαν νέα είδη.
Ταυτόχρονα έδωσαν την ευκαιρία σε κάθε επίδοξο πιτσιρικά ρόκερ να γνωρίσει τις ρίζες, της ευρωπαϊκής κυρίως, μουσικής.
Είσοδος στην αιωνιότητα
Η ύπαρξη ενός μύθου πίσω από μια σύνθεση είναι αναγκαία για την είσοδό της στην αιωνιότητα.
Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους είναι αυτός γύρω από το “The Devil’s Trill” του προκλασικού Giuseppe Tartini (1692–1770).
Το “The Devil’s Trill” ή “The “Devil’s Trill” Sonata ή Violin Sonata in G Minor είναι μια σονάτα για βιολί και Basso continuo, όργανο σχεδόν απαραίτητο για μια τέτοια σύνθεση στην εποχή της Baroque (1600–1750).
Αποτελούμενη από 4 μέρη:
- Larghetto affettuoso,
- Allegro moderato,
- Andante,
- Allegro assai – Andante – Allegro assai.
Η οποία ακολουθεί μια συνηθισμένη δομή για μια τέτοια σύνθεση.
Άνετα θα μπορούσε να σταθεί σε ένα Rock τραγούδι, είτε σε αποσπάσματα, είτε ακόμα κι ολόκληρη.
Πάντα όμως με σύγχρονα ηλεκτρικά όργανα ερμηνευμένη. Χωρίς να είναι απαραίτητο να είναι κάποιο μουσικό κομμάτι της Symphonic metal.
Η καταπληκτική βιολίστρια Vanessa-Mae έκανε ευρεία γνωστό το μουσικό κομμάτι σε κοινό που δεν είναι οπαδοί της κλασικής μουσικής απαραίτητα.
«Σέρβιρε» με περίσσια χάρη σε Pop/Rock κοινό απόσπασμα από την σονάτα μέσα το ένατο άλμπουμ της:
“The Original Four Seasons and the Devil’s Trill Sonata: The Classical Album 3”.
Δίνοντας με αυτόν τον τρόπο την ευκαιρία σε πραγματικούς μουσικόφιλους να αναζητήσουν την ιστορία πίσω από την αυθεντική δημιουργία.
Μύθος ή πραγματικότητα
Η πρώτη ημερομήνια που του απόδοθηκε ήταν το 1713, όμως μελετητές του συνθέτη κατέληξαν πως η σονάτα γράφτηκε το 1740.
Αυτό οφείλεται στο ύφφος της σύνθεσης, καθώς όπως αναφέρουν οι μελετητές -μουσικολόγοι ο καλλιτέχνης το απέκτησε πολύ αργότερα από το 1713.
Ο Tartini, φαίρεται πως εκμυστηρεύτηκε ένα όνειρο που είδε, στον φίλο του αστρονόμο Jérôme Lalande.
Συγκεκριμένα, εμφανίστηκε ο διάβολος στον ύπνο του και ζήτησε να γίνει υπηρέτης και μαθητής του (Tartini).
Αυτός τότε ξεκίνησε να του κάνει κάποια μουσικά μαθήματα και στο τέλος του έδωσε το βιολί του να δοκιμάσει τις ικανότητες στο παίξιμο.
Μιας που το συγκεκριμένο όργανο έχει ταυτιστεί με τον διάβολο, άρχισε να παίζει δαιμονισμένα και με τέτοια δεξιτεχνία που κόπηκε η ανάσα του συνθέτη.
Όλα αυτά φυσικά μέσα στο όνειρό του.
Η μελωδία του διαβόλου;
Ο ίδιος συνθέτης αναφέρει μια πιο πλήρης ιστορία στο κείμενο, “Lalande’s Voyage d’un François en Italie” (1765 – 66).
Ένα βράδυ το 1713, ονειρεύτηκε ότι έκανε συμφωνία με τον διάβολο με αντάλλαγμα την ψυχή του.
Ο διάβολος αποδείχτηκε πρόθυμος να εκπληρώσει την κάθε επιθυμία του Tartini κι εκείνος μεταξύ άλλων του έδωσε και το βιολί του για να δει αν θα μπορούσε να παίξει.
Η έκπληξη του ήταν μεγάλη, καθώς κατάφερε να συνθέσει την εν λόγω σονάτα. Μαγεμένος από την τεχνική και τον ευφυή τρόπο παιξίματος…
Ξέχασε να ανασάνει, μιας που δεν είχε συνηθίσει να αφήνει την φαντασία του ελεύθερη και να παρασύρεται από αυτήν.
Το αποτέλεσμα ήταν να ξυπνήσει, να αρπάξει κατευθείαν το βιολί του και να προσπαθήσει να αποτυπώσει, έστω εν μέρει, την μελωδία.
Ουσιαστικά ήταν ένα μόνο μικρό μέρος από την σονάτα που έπαιξε ο ίδιος ο διάβολος.
Στην ενός τετάρτου περίπου σύνθεση, επαναλαμβάνει πολλές φορές το ίδιο μοτίβο, αλλάζοντας απλά το τέμπο και την ένταση.
Αν και η σονάτα είχε μεγάλη απήχη, ωστόσο ο Tartini, θεωρούσε πως η σύνθεσή του απείχε πολύ από αυτό που άκουσε από τον διάβολο.
Είχε γράψει χαρακτηριστικά:
«Είναι πολύ κατώτερό από αυτό που είχα ακούσει, που αν θα μπορούσα να επιβίωνα αλλιώς, θα είχα σπάσει το βιολί μου και θα σταματούσα τη μουσική για πάντα».
O μύθος ή η ιστορία, που δημιούργησε ο ίδιος ο συνθέτης, γύρω από τη σονάτα δεν αλλάζουν και παραμένει μια εξαιρετική δημιουργία…