Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι βρισκόμαστε σε μια καμπή της ζωή μας κι είναι κάπως αμφίβολο, αν θα καταφέρουμε ποτέ να βρούμε τον κόσμο…
Τουλάχιστον όπως τον ξέραμε πριν.
Όμως εκεί που χάνονται άνθρωποι, ιδέες, συνήθειες, ακόμα και περιουσίες, εκεί πάντα θα υπάρχουν οι νότες.
Όμορφα και αρμονικά στρωμένες με την μορφή μελωδιών. Για να μας υπενθυμίζουν πόσο πρόσκαιρα και παροδικά είναι όλα στην ζωή.
Αλλά και να μας υπενθυμίσουν πως αυτό που μένει πάντα στο τέλος είναι η τέχνη.
Μια τέχνη που αποτυπώνει με μια δική της γλώσσα όσα συμβαίνουν ανάμεσα σε δυο θανάτους: την γέννηση και την φυσική φθορά.
Άλλωστε κάθε εξαιρετική ιδέα γεννιέται εκεί που όλα μοιάζουν σκοτεινά και αβέβαια… Όπως το φως χρειάζεται το σκοτάδι για να φανεί.
Η ιδέα του Leonardo Vinhas
Ο εμπνευστής μιας τέτοια ιδέας είναι και ο δημοσιογράφος και παραγωγός Leonardo Vinhas.
Μιλώντας στην σελίδα της “Scream&Yell” ο Vinhas αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «όλοι βιώνουμε ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά με τον δικό μας τρόπο».
Οι κυβερνητικές αποφάσεις για να μας προφυλάξουν από την πανδημία, άλλαξαν τα πάντα στην ζωή μας, σε πολλές περιπτώσει ανεπιστρεπτί.
Όλα πλέον είναι υπό αμφισβήτηση κι σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που εμφανίζεται η μουσική… Πάντα παρούσα σε κάθε μας στιγμή.
Όπως άλλωστε αναφέρει ο δημοσιογράφος, η μουσική προηγείται της ομιλίας.
«Τα πουλιά τραγουδούσαν πριν την εφεύρεση της πρώτης γλώσσας, υπήρχε ρυθμός στους θορύβους της φύσης, πολλοί μαθαίνουν να σφυρίζουν ή να φωνάζουν μελωδίες πριν μιλήσουν.
Εάν υπάρχει μια μορφή επικοινωνίας που μπορεί να είναι καθολική, αυτή είναι η μουσική».
Απλά και μελωδικά… συναισθήματα
Με αυτήν την σκέψη, ζήτησε από 25 καλλιτέχνες από 9 διαφορετικές χώρες, να μεταφέρουν την εμπειρία της καραντίνας τους, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, σε τραγούδια.
Η βασική προϋπόθεση να έχουν ηχογραφηθεί στο σπίτι τους και με πόρους που είχαν στην διάθεσή τους.
Κάποιοι είχαν επαγγελματικό εξοπλισμό, άλλοι είχαν μόνο ένα μικρόφωνο ή ένα κινητό.
Το αποτέλεσμα όμως είναι πολύ πάνω από τον lo-fi ήχο, κυρίως χάρη στην αφοσίωση των μουσικών και το εξαιρετικό mastering του παραγωγού Rodrigo Stradiotto.
Σκοπός ήταν να μεταφέρουν, τα συναισθήματά τους για όλα αυτά που βιώνουμε όλοι εν μέσω καραντίνας.
Αρχική ιδέα ήταν να δείξουν όλοι πως «είμαστε»( ¡Estamos!) μαζί, ενωμένοι μέσα από την μουσική.
Εσκεμμένα έδωσε μια εβδομάδα για να ανταποκριθούν οι καλλιτέχνες, ώστε αυθόρμητα να εκφραστεί η στιγμή.
Το μικρό διάστημα αυτό, που ήταν η προθεσμία, συνέβησαν αρκετά:
- Τρεις μουσικοί δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν εξαιτίας προβλημάτων υγείας που επηρέαζαν αυτούς ή τις οικογένειες τους.
- Ένας ακόμα είχε βαθιά επηρεαστεί από τον εγκλεισμό και δε μπόρεσε να ανταποκριθεί.
- Ο ίδιος, ο Vinhas, λόγω της ιδιότητάς του σαν δημοσιογράφος, βρέθηκε να ερευνά τους μηχανισμούς του πένθους/θλίψης που όλοι βιώνουμε.
Η αιτία του πένθους είναι το τέλος των «υποτιθέμενων κόσμων», δεν είναι μόνο ο φυσικός θάνατος, αλλά όταν χάνουμε κάτι.
Όπως αναφέρει, «όλοι χάσαμε κάτι». Συνειδητοποίησε πως δύο φίλοι του έχασαν τις μητέρες τους από Covid-19.
Η σύντροφός του αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας, που παραλίγο να στοιχίσει την ζωή της. Ουσιαστικά είδε ότι όλη αυτή κατάσταση έσβηνε κάθε βεβαιότητα που είχαμε στην ζωή.
Παράλληλα διαπίστωσε πως κάποιοι «υπάλληλοι ψυχαγωγίας», όπως τους χαρακτηρίζει, αρνούμενος να τους αποκαλέσει καλλιτέχνες, άρχισαν να κάνουν live streaming.
Ακόμα και εταιρίες που θέλουν να επωφεληθούν από την πανδημία, άρχισαν να χρησιμοποιούν πρώτο πληθυντικό, λέγοντας πάντα «είμαστε»( ¡Estamos!).
Κάτι, που δεν γίνεται μόνο στην Βραζιλία, αλλά και στην χώρα μας… Περισσεύει!
Όλα αυτό το έκανε να ξανασκεφτεί την ιδέα και το σκοπό αυτής της συλλογής.
Τι σημαίνει το ¡Estamos!
Ο τίτλος του άλμπουμ δεν είναι εύκολο να μεταφραστεί, καθώς το ρήμα «είμαι» έχει δυο πιθανές αποδόσεις στα πορτογαλικά και στα ισπανικά.
Όταν λοιπόν λέμε «είμαστε» σε αυτές τις γλώσσες, μπορεί να εννοούμε κάτι μόνιμο (“somos humanos”, δηλαδή “είμαστε άνθρωποι“) ή κάτι προσωρινό (“estamos confinados”, δηλαδή “είμαστε έγκλειστοι“).
Πιο συγκεκριμένα όπως μας εξηγεί στο Δελτίο Τύπου το «¡Estamos!», στον πρώτο πληθυντικό σημαίνει περήφανος και πιστός και εστιάζεται στο να είμαστε (¡Estamos!) άνθρωποι.
Διαφορετικοί, αλλά με ίδια προβλήματα. Άνθρωποι που τους επιβάλλεται μια υποτιθέμενη «προστατευτική» ομοιομορφία, η οποία μοιάζει ως βία.
Ωστόσο, κάθε δημιουργία προερχόμενη από αυτή την ομοιομορφία, στην μουσική εκφράζεται με μια περίεργη αίσθηση οργής.
Αυτό ουσιαστικά θέλει να δείξει πως όλοι είμαστε εδώ, στα σπίτια – κλουβιά μας, με τις επιλογές μας, αλλά ζωντανοί!
«Είμαστε ζωντανοί και δημιουργούμε (estamos vivos, e criando). Και κοιτάζουμε πέρα από τα κλουβιά και τα κελιά», αναφέρει στο Δελτίο Τύπου ο Vinhas.
Οι καλλιτέχνες…
Ο κάθε συμμετέχων σταμάτησε ότι έκανε, για να ασχοληθεί μόνο με αυτό και να μετατρέψει το συναίσθημά του σε μια «λίθο» για αυτό το άλμπουμ.
Οι 21 καλλιτέχνες είχαν τη δυνατότητα να εκφράσουν την δική του οπτική μέσα σ’αυτή την «τρελή στιγμή της καραντίνας».
Κάθε ένας μουσικός, δίνει μια διαφορετική έννοια ή ίσως και ερμηνεία. Ηχογράφησαν αυτό που συμβαίνει στο μυαλό και την ψυχή τους.
Όπως λέει ο κολομβιανός Andrés Correa στο τραγούδι “Realidad“:
«Ο κόσμος έχει εξαφανιστεί,
έχει ήδη τελειώσει,
απλά κανείς δεν το έχει αντιληφθεί
και είμαι εδώ χωρίς κατανόηση του τι ήταν η πραγματικότητα
και γιατί δεν μπορούσα ποτέ να την αγγίξω».
Το παρόν που αποτυπώνει είναι κάτι που αξίζει την προσοχή όλων!
Συμμετέχουν καλλιτέχνες από Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Χιλή, Κολομβία, Μεξικό, Πορτογαλία, ΗΠΑ και Ελλάδα.
Μεταξύ αυτών:
- Ο Αμερικάνος άνθρωπος-ορχήστρα The Blank Tapes,
- Ο Ουρουγουανός κάλτ folk τραγουδιστής Nicolás Molina (πρώην μέλος των Molina y Los Cósmicos),
- Οι Χιλιανοί ράπερς Liricista και Moral Distraída,
- Το ανερχόμενο αστέρι της ηλεκτρονικής μουσικής της Αργεντινής, Lucia Tacchetti.
Πληροφορίες για τη συλλογή:
- Συντονισμός και επιμέλεια: Leonardo Vinhas
- Mastering: Rodrigo Stradiottto
- Εξώφυλλο: Bruno Honda Leite
Οι ευχαριστίες του Vinhas προς τους: Rodrigo, Bruno, Pablo Hierro, Cesar Sanguinetti, Bruno Capelas, Andrés Correa, Jota Wagner, Duda Victor, Caio Cruz, Veridiana Mercatelli, Nelson , Pedro Dalton, Edu Schmidt, Juan Olmedillo, Ana Elisa Soares, Juliana Trindade, Marcelo Costa και Helena Brigido.
Η ελληνική συμμετοχή
Όσο για την ελληνική συμμετοχή έχουμε τον John Drake, μπασίστα του συγκροτήματος των Dirty Fuse μαζί με τον Μιχάλης Φουρναράκο.
Η μουσική είναι των δύο και οι στίχοι ανήκουν στον John Drake.
Το τραγούδι λέγεται “Defamed” και ξεχειλίζει από οργή, με τρόπο που μόνο μια Oi! Punk μπάντα μπορεί να αποδώσει.
Πρόκειται για μια συλλογή που ενώνει διαφορετικά είδη εν μέσω μιας δύσκολης και αβέβαιης κατάστασης.
Για κάποιους μπορεί να μην είναι αριστούργημα, αλλά η όποια κριτική θα πρέπει να «θυμάται» πως είναι μια συλλογή που ενώνει.
Μια συλλογή για το «Είμαστε», που αποτυπώνει το παρόν με νότες…