Κάτι που ο περισσότερος κόσμος δε μπορεί ή δεν θέλει να κατανοήσει, είναι το γεγονός πως η ελευθερία δεν είναι ούτε ασυδοσία ούτε κάτι το οποίο είναι αυτονόητο.
Βασικά η απόκτησή της χρειάζεται πολύ δουλειά είτε εσωτερική είτε εξωτερική. Δεν συνιστάται για τεμπέληδες και δειλούς, ούτε για άπληστους και μοχθηρούς.
Η ελευθερία είναι ο δύσκολος δρόμος της ζωής, τον οποίο λίγοι μπορούν να ακολουθήσουν και ακόμα πιο λίγοι θέλουν.
Είναι μια επίκληση και αναζήτηση μαζί, του ίδιου μας του σωκρατικού δαίμονα, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να σπάσει τα δεσμά μας.
Τα δεσμά που τις περισσότερες φορές τα ‘χουμε σμιλεύσει μόνοι μας. Η «τέχνη της απλότητας» είναι αρκετά πολύπλοκη στην μάθησή της και κατά συνέπεια και στην απόκτησή της.
Οι art of simplicity βρήκαν μια «επίκληση» ώστε να βρουν την ελευθερία τους ή ίσως και μια κάθαρση.
«Το Invocation περιλαμβάνεται στο “The Chains that Bind us“, το τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος που αναμένεται στις αρχές του 2020», αναφέρει ο Ματθαίος (Βιολί) ιδρυτικό μέλος της Experimental/Progressive metal μπάντας από την Αθήνα.
«Είναι το νοηματικό κέντρο όλου του concept, μια κάθαρση», συνεχίζει.
«Η πλειοψηφία των κομματιών γράφτηκαν ή τελειοποιήθηκαν το καλοκαίρι του 2017, όταν και έγινε πολύ πιο σαφής ο στόχος για τον επόμενο δίσκο και η θεματική με την οποία θέλουμε να ασχοληθούμε.
Συνολικά στα κομμάτια του άλμπουμ, και ακόμα περισσότερο στο Invocation γίναμε πιο ατμοσφαιρικοί με πιο έντονο το post rock και gothic στοιχείο», αναφέρει για τα τεχνικά μέρη του τραγουδιού.
«Η progressive πλευρά της μουσικής μας πλέον είναι εμφανής σχεδόν αποκλειστικά στη σύνθεση και την ενορχήστρωση, θα έλεγες ότι έχουμε στραφεί σε μια ακόμα πιο εγκεφαλική κατεύθυνση, μιας και ποτέ δεν μας συγκινούσε το πολύ τεχνικό χωρίς ουσία παίξιμο», καταλήγει σχετικά με τη σύνθεση της μουσικής του κομματιού.
«Η αρχική σκέψη ήταν ότι η λέξη επίκληση (invocation) αν και συνήθως είναι συνδεδεμένη με μια υπερφυσική έννοια, στην πραγματικότητα είναι μια έκκληση για βοήθεια από μια ανώτερη δύναμη».
Ίσως όπως προαναφέραμε και μια αναζήτηση του σωκρατικού δαίμονα, που δεν είναι άλλος από την ίδια την ψυχή μας.
«Κάτι τέτοιο όμως δεν χρειάζεται να έχει υπερφυσικές προεκτάσεις, οπότε το κομμάτι είναι μια επίκληση στην ελευθερία, η οποία εκτός από την καθαρά πολιτική της έννοια σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα».
Η ελευθερία ή η αναζήτησή της είναι δρόμος μοναχικός.
Για να επανέλθει στα μουσικά μέρη του τραγουδιού ο Ματθαίος: «Λόγο της μυστικιστικής βαρύτητας της λέξης “invocation” το κομμάτι ξεκινάει με ένα επαναλαμβανόμενο chord progression στο βιολί και τα πλήκτρα καθώς και το βασικό θέμα στο μπάσο ενώ όμως στην ουσία υπάρχει ένα μεγάλο ισοκράτημα, και η φωνή κάνει μικρές κινήσεις.
Ο στόχος ήταν ένα κομμάτι που σε υπνωτίζει και σε οδηγεί σιγά σιγά σε έκσταση.»
«Καθώς εξελίσσεται το κομμάτι, φτάνει σε μια κορύφωση και αλλάζει διάθεση, αλλά ενώ φαινομενικά τα πράγματα αλλάζουν στην ουσία παραμένουν τα ίδια όμως αλλάζει το «περιτύλιγμα», συμβολίζοντας τη στατικότητα της πολιτικής κατάστασης ανά τους αιώνες ακόμα και αν κάποια πράγματα φαίνεται να είναι διαφορετικά».
Και καθώς συνεχίζει την διήγηση, ουσιαστικά «διασχίζοντας» το κομμάτι νοητικά, σαν ένα ταξείδι αναζήτησης. Όχι μόνο του εαυτού, αλλά της αναζήτησης του βαθύτερου «εγώ» μια ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Δεν έχει νόημα ένα δέντρο να φυτρώσει, αν δεν βγει στην επιφάνεια αναζητώντας τον ήλιο και κατά συνέπεια το ίδιο το φως.
«Μόνο στην τελευταία κορύφωση του κομματιού, στο τέλος δηλαδή καθώς παράλληλα οδηγούμαστε στο τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας, υπάρχει μια ουσιαστική αλλαγή που αναγνωρίζει το «παρελθόν» αλλά έχει απαγκιστρωθεί από αυτό και ελεύθερα μπορεί να δομηθεί διαφορετικά».
«Για τους λόγους αυτούς η αρμονία συνολικά του κομματιού φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι απλή, και οι στίχοι επαναλαμβάνονται.Έφτιαξα τη βάση του κομματιού και τους στίχους ενώ ο Νίκος (Μοίρας, ντραμς) βοήθησε να το τελειώσουμε.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πολλά από το τι ακριβώς σκεφτόμουν εκτός του ότι είχα όλες αυτές τις ιδέες που περιγράφω και ξαφνικά κούμπωσαν μεταξύ τους.
Από εκεί και πέρα δουλέψαμε περίπου όπως και στον προηγούμενο δίσκο, When Fables have a Bitter Taste (2016), δηλαδή πάνω στη βασική δομή πρόσθεσαν οι υπόλοιποι τα στοιχεία τους», συνεχίζει την διήγηση του ο Ματθαίος.
«Ο Δημήτρη (Κοσκινάς, κιθάρα) και ο Γιώργος (Παγίδας, μπάσο) έδωσαν τον απαραίτητο δυναμισμό και βαρύτητα στο rhythm section ενώ ο Χρήστος (Κουνέλης, φωνή) έκανε μια σπαρακτική ερμηνεία που έκανε το κομμάτι να ξεχωρίζει.
Θα πρέπει να τονίσω και τη συνεισφορά του Γιάννη Φασουλάκη που για άλλη μια φορά ανέλαβε τη μίξη και το mastering, και βοήθησε στο να αναδειχθούν όλα αυτά τα στοιχεία με τον καλύτερο τρόπο καθώς και τον Γιώργο Σιδέρη που ανέλαβε τα πλήκτρα».
Άλλωστε η δημιουργία είναι μια συλλογική δουλειά.
Όσο για τους στίχους:
Elusive bird
We’ll study your ways
Imitate your moves
Never utterly comprehend you
Drawing closer, you widen your wings
Wander away, but you’re always there
And plea to you
Guide us away
Unveil utopia
Αναφέρει ο μουσικός: «Σκέφτηκα την ελευθερία σαν ένα «φευγαλέο πουλί» (elusive bird) το οποίο, ως άνθρωποι θέλουμε να το μελετήσουμε και να το καταλάβουμε, αλλά ποτέ δεν μπορούμε να το κάνουμε στην ολότητά του.
Γιατί όσο πιο ελεύθεροι είμαστε τόσο περισσότερα στάδια ελευθερίας αποκαλύπτονται, τα οποία δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι υπήρχαν».
Αν και ποτέ δεν φτάνει η ελευθερία, ουσιαστικά ή ίδια η δύναμη της εξέλιξης μας τραβάει να ανακαλύψουμε νέα όρια και να τα σπάσουμε ξανά και ξανά.
«Αλλά και όσο πιο μακριά είμαστε από αυτή, πάντα θέλουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να κατευθυνθούμε προς τα εκεί.
Έτσι η επίκληση γίνεται ούτως ώστε να πάρουμε γνώση από την ελευθερία για να μπορέσουμε να σπάσουμε οι ίδιοι τις αλυσίδες που μας κρατάνε δέσμιους ».
Όπως ακριβώς ένας σπόρος, που πάντα θέλει να σπάσει το τσόφλι το οποίο το κρατά δέσμιο, αλλά ασφαλή. Και στην συνέχεια να αναζητήσει τον ήλιο, μακριά από την ασφάλεια του χώματος.
Πάντα με κίνδυνο να βρει κρύο στην επιφάνεια και πολλές ακόμα απειλές.
«Είναι η μοναδική φορά που ακούμε τον τίτλο του δίσκου μέσα στους στίχους, ο οποίος όμως επανανοηματοδοτείται πλέον σαν μια επιθυμία αντί για μια δεδομένη κατάσταση, σαν ο καταπιεσμένος να υπερνίκησε τον καταπιεστή.
Βεβαίως οι στίχοι συνολικά στο άλμπουμ, έχουν γραφτεί με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε ο καθένας να δώσει τα δικά του νοήματα, μέσα σε μια γενικότερη θεματική».
Όλα είναι θέμα ερμηνείας, ακόμα και απλά και φαινομενικά αντικειμενικά γεγονότα, μπορούν να ερμηνευτούν με πολλούς τρόπους.
Η ίδια η ποίηση μιλάει στην ψυχή του καθένα χωριστά. Άρα διαβάζοντάς την ο καθένας βλέπει σε αυτή τον ίδιο του εαυτό.
Και καταλήγει ο βιολιστής της μπάντας: «Η έννοια της ελευθερίας μπορεί να αντικατασταθεί με την ευφορία για όλα αυτά που ποθείς και σε κάνουν ευτυχισμένο ή τον έρωτα για κάποιο άτομο, αφού όλα αυτά σε απελευθερώνουν από τα βάναυσα δεσμά της κανονικότητας της καθημερινής ζωής.
Πιστεύουμε ότι είναι το κομμάτι του άλμπουμ που θα κάνει περισσότερο εντύπωση για αυτό θα είναι και το πρώτο single και βίντεο που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβρη».
Το βιντεοκλίπ είναι σκηνοθετημένο από το Γιώργο Χρα, που ανέλαβε και το artwork του προηγούμενου άλμπουμ, ενώ το εξώφυλλο έχει γίνει από το Δημήτρη Σκριμιζέα.
Ένα τραγούδι πρέπει να μας ταξιδεύει μέσα από τους στίχους και τους ήχους του. Ένα ταξίδι σε άγνωστα μέρη και κυρίως αυτά της ίδιας της ψυχής μας.
Κάτι που ο περισσότερος κόσμος δε μπορεί ή δεν θέλει να κατανοήσει, είναι το γεγονός πως η ελευθερία δεν είναι ούτε ασυδοσία ούτε κάτι το οποίο είναι αυτονόητο.
Βασικά η απόκτησή της χρειάζεται πολύ δουλειά είτε εσωτερική είτε εξωτερική. Δεν συνιστάται για τεμπέληδες και δειλούς, ούτε για άπληστους και μοχθηρούς.
Η ελευθερία είναι ο δύσκολος δρόμος της ζωής, τον οποίο λίγοι μπορούν να ακολουθήσουν και ακόμα πιο λίγοι θέλουν.
Είναι μια επίκληση και αναζήτηση μαζί, του ίδιου μας του σωκρατικού δαίμονα, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να σπάσει τα δεσμά μας.
Τα δεσμά που τις περισσότερες φορές τα ‘χουμε σμιλεύσει μόνοι μας.
Η «τέχνη της απλότητας» είναι αρκετά πολύπλοκη στην μάθησή της και κατά συνέπεια και στην απόκτησή της.
Οι art of simplicity βρήκαν μια «επίκληση» ώστε να βρουν την ελευθερία τους ή ίσως και μια κάθαρση.
«Το Invocation περιλαμβάνεται στο “The Chains that Bind us“, το τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος που αναμένεται στις αρχές του 2020», αναφέρει ο Ματθαίος (Βιολί) ιδρυτικό μέλος της Experimental/Progressive metal μπάντας από την Αθήνα.
«Είναι το νοηματικό κέντρο όλου του concept, μια κάθαρση», συνεχίζει.
«Η πλειοψηφία των κομματιών γράφτηκαν ή τελειοποιήθηκαν το καλοκαίρι του 2017, όταν και έγινε πολύ πιο σαφής ο στόχος για τον επόμενο δίσκο και η θεματική με την οποία θέλουμε να ασχοληθούμε.
Συνολικά στα κομμάτια του άλμπουμ, και ακόμα περισσότερο στο Invocation γίναμε πιο ατμοσφαιρικοί με πιο έντονο το post rock και gothic στοιχείο», αναφέρει για τα τεχνικά μέρη του τραγουδιού.
«Η progressive πλευρά της μουσικής μας πλέον είναι εμφανής σχεδόν αποκλειστικά στη σύνθεση και την ενορχήστρωση, θα έλεγες ότι έχουμε στραφεί σε μια ακόμα πιο εγκεφαλική κατεύθυνση, μιας και ποτέ δεν μας συγκινούσε το πολύ τεχνικό χωρίς ουσία παίξιμο», καταλήγει σχετικά με τη σύνθεση της μουσικής του κομματιού.
«Η αρχική σκέψη ήταν ότι η λέξη επίκληση (invocation) αν και συνήθως είναι συνδεδεμένη με μια υπερφυσική έννοια, στην πραγματικότητα είναι μια έκκληση για βοήθεια από μια ανώτερη δύναμη».
Ίσως όπως προαναφέραμε και μια αναζήτηση του σωκρατικού δαίμονα, που δεν είναι άλλος από την ίδια την ψυχή μας.
«Κάτι τέτοιο όμως δεν χρειάζεται να έχει υπερφυσικές προεκτάσεις, οπότε το κομμάτι είναι μια επίκληση στην ελευθερία, η οποία εκτός από την καθαρά πολιτική της έννοια σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα».
Η ελευθερία ή η αναζήτησή της είναι δρόμος μοναχικός.
Για να επανέλθει στα μουσικά μέρη του τραγουδιού ο Ματθαίος: «Λόγο της μυστικιστικής βαρύτητας της λέξης “invocation” το κομμάτι ξεκινάει με ένα επαναλαμβανόμενο chord progression στο βιολί και τα πλήκτρα καθώς και το βασικό θέμα στο μπάσο ενώ όμως στην ουσία υπάρχει ένα μεγάλο ισοκράτημα, και η φωνή κάνει μικρές κινήσεις.
Ο στόχος ήταν ένα κομμάτι που σε υπνωτίζει και σε οδηγεί σιγά σιγά σε έκσταση.»
«Καθώς εξελίσσεται το κομμάτι, φτάνει σε μια κορύφωση και αλλάζει διάθεση, αλλά ενώ φαινομενικά τα πράγματα αλλάζουν στην ουσία παραμένουν τα ίδια όμως αλλάζει το «περιτύλιγμα», συμβολίζοντας τη στατικότητα της πολιτικής κατάστασης ανά τους αιώνες ακόμα και αν κάποια πράγματα φαίνεται να είναι διαφορετικά».
Και καθώς συνεχίζει την διήγηση, ουσιαστικά «διασχίζοντας» το κομμάτι νοητικά, σαν ένα ταξείδι αναζήτησης. Όχι μόνο του εαυτού, αλλά της αναζήτησης του βαθύτερου «εγώ» μια ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Δεν έχει νόημα ένα δέντρο να φυτρώσει, αν δεν βγει στην επιφάνεια αναζητώντας τον ήλιο και κατά συνέπεια το ίδιο το φως.
«Μόνο στην τελευταία κορύφωση του κομματιού, στο τέλος δηλαδή καθώς παράλληλα οδηγούμαστε στο τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας, υπάρχει μια ουσιαστική αλλαγή που αναγνωρίζει το «παρελθόν» αλλά έχει απαγκιστρωθεί από αυτό και ελεύθερα μπορεί να δομηθεί διαφορετικά».
«Για τους λόγους αυτούς η αρμονία συνολικά του κομματιού φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι απλή, και οι στίχοι επαναλαμβάνονται.
Έφτιαξα τη βάση του κομματιού και τους στίχους ενώ ο Νίκος (Μοίρας, ντραμς) βοήθησε να το τελειώσουμε.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πολλά από το τι ακριβώς σκεφτόμουν εκτός του ότι είχα όλες αυτές τις ιδέες που περιγράφω και ξαφνικά κούμπωσαν μεταξύ τους.
Από εκεί και πέρα δουλέψαμε περίπου όπως και στον προηγούμενο δίσκο, When Fables have a Bitter Taste (2016), δηλαδή πάνω στη βασική δομή πρόσθεσαν οι υπόλοιποι τα στοιχεία τους», συνεχίζει την διήγηση του ο Ματθαίος.
«Ο Δημήτρη (Κοσκινάς, κιθάρα) και ο Γιώργος (Παγίδας, μπάσο) έδωσαν τον απαραίτητο δυναμισμό και βαρύτητα στο rhythm section ενώ ο Χρήστος (Κουνέλης, φωνή) έκανε μια σπαρακτική ερμηνεία που έκανε το κομμάτι να ξεχωρίζει.
Θα πρέπει να τονίσω και τη συνεισφορά του Γιάννη Φασουλάκη που για άλλη μια φορά ανέλαβε τη μίξη και το mastering, και βοήθησε στο να αναδειχθούν όλα αυτά τα στοιχεία με τον καλύτερο τρόπο καθώς και τον Γιώργο Σιδέρη που ανέλαβε τα πλήκτρα».
Άλλωστε η δημιουργία είναι μια συλλογική δουλειά.
Όσο για τους στίχους:
Elusive bird
We’ll study your ways
Imitate your moves
Never utterly comprehend you
Drawing closer, you widen your wings
Wander away, but you’re always there
And plea to you
Guide us away
Unveil utopia
Αναφέρει ο μουσικός: «Σκέφτηκα την ελευθερία σαν ένα «φευγαλέο πουλί» (elusive bird) το οποίο, ως άνθρωποι θέλουμε να το μελετήσουμε και να το καταλάβουμε, αλλά ποτέ δεν μπορούμε να το κάνουμε στην ολότητά του.
Γιατί όσο πιο ελεύθεροι είμαστε τόσο περισσότερα στάδια ελευθερίας αποκαλύπτονται, τα οποία δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι υπήρχαν».
Αν και ποτέ δεν φτάνει η ελευθερία, ουσιαστικά ή ίδια η δύναμη της εξέλιξης μας τραβάει να ανακαλύψουμε νέα όρια και να τα σπάσουμε ξανά και ξανά.
«Αλλά και όσο πιο μακριά είμαστε από αυτή, πάντα θέλουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να κατευθυνθούμε προς τα εκεί.
Έτσι η επίκληση γίνεται ούτως ώστε να πάρουμε γνώση από την ελευθερία για να μπορέσουμε να σπάσουμε οι ίδιοι τις αλυσίδες που μας κρατάνε δέσμιους ».
Όπως ακριβώς ένας σπόρος, που πάντα θέλει να σπάσει το τσόφλι το οποίο το κρατά δέσμιο, αλλά ασφαλή. Και στην συνέχεια να αναζητήσει τον ήλιο, μακριά από την ασφάλεια του χώματος.
Πάντα με κίνδυνο να βρει κρύο στην επιφάνεια και πολλές ακόμα απειλές.
«Είναι η μοναδική φορά που ακούμε τον τίτλο του δίσκου μέσα στους στίχους, ο οποίος όμως επανανοηματοδοτείται πλέον σαν μια επιθυμία αντί για μια δεδομένη κατάσταση, σαν ο καταπιεσμένος να υπερνίκησε τον καταπιεστή.
Βεβαίως οι στίχοι συνολικά στο άλμπουμ, έχουν γραφτεί με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε ο καθένας να δώσει τα δικά του νοήματα, μέσα σε μια γενικότερη θεματική».
Όλα είναι θέμα ερμηνείας, ακόμα και απλά και φαινομενικά αντικειμενικά γεγονότα, μπορούν να ερμηνευτούν με πολλούς τρόπους.
Η ίδια η ποίηση μιλάει στην ψυχή του καθένα χωριστά. Άρα διαβάζοντάς την ο καθένας βλέπει σε αυτή τον ίδιο του εαυτό.
Και καταλήγει ο βιολιστής της μπάντας: «Η έννοια της ελευθερίας μπορεί να αντικατασταθεί με την ευφορία για όλα αυτά που ποθείς και σε κάνουν ευτυχισμένο ή τον έρωτα για κάποιο άτομο, αφού όλα αυτά σε απελευθερώνουν από τα βάναυσα δεσμά της κανονικότητας της καθημερινής ζωής.
Πιστεύουμε ότι είναι το κομμάτι του άλμπουμ που θα κάνει περισσότερο εντύπωση για αυτό θα είναι και το πρώτο single και βίντεο που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβρη».
Το βιντεοκλίπ είναι σκηνοθετημένο από το Γιώργο Χρα, που ανέλαβε και το artwork του προηγούμενου άλμπουμ, ενώ το εξώφυλλο έχει γίνει από το Δημήτρη Σκριμιζέα.
Ένα τραγούδι πρέπει να μας ταξιδεύει μέσα από τους στίχους και τους ήχους του. Ένα ταξίδι σε άγνωστα μέρη και κυρίως αυτά της ίδιας της ψυχής μας.