O πιο σύντομος δρόμος για τον παράδεισο περνάει από την κόλαση ή πιο σωστά…
Ο μόνος δρόμος!
Ο παράδεισος για έναν μουσικό, είναι το πεδίο της δημιουργίας του, η ίδια η έμπνευσή του.
Ένας απόλυτα ευτυχισμένος καλλιτέχνης, δεν έχει πηγές έμπνευσης ή κάποια άσχημα γεγονότα για να τα μετατρέψει σε όμορφες νότες.
Τότε έρχεται, συνήθως, η προσωπική κόλαση να κινήσει τον τροχό της έμπνευση, ακόμα και να γίνει πηγή της ίδιας της σοφίας.
Το «Στην κόλαση εδώ», γράφτηκε το 2016, μια χρονιά ιδιαίτερα δύσκολη για τα περισσότερα μέλη του συγκροτήματος των Μέμφις.
Κάτι που φαίνεται τόσο στους στίχους όσο και στην σύνθεση του τραγουδιού, όπως μας το διηγείται ο Άλκης, τραγουδιστής του συγκροτήματος.
«Η μουσική που γράφαμε στο στούντιο ταίριαζε με την διάθεση μας.
Βγήκε σκοτεινή και αγέλαστη, η θεματολογία και δεν ήθελε περισσότερο ψάξιμο από το να αντικρίσω τον εαυτό μου στον καθρέφτη», αναφέρει ο Άλκης.
«Είχα βρει καταφύγιο στο αλκοόλ και είχα γίνει ιδιαίτερα ευέξαπτος και εριστικός ειδικά με τους ανθρώπους που με αγαπούσαν και με στήριζαν.
Πάλευα μέσα μου με μια πρωτόγνωρη κατάθλιψη, η οποία με είχε λίγο πολύ τσακίσει».
Στα πιο σκοτεινά μέρη βρίσκονται τα πολυτιμότερα διαμάντια.
Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του Dee Snider των Twisted Sister.
Όταν διέλυσε το συγκρότημα για πρώτη φορά, ανέφερε πως ήταν πολύ ευτυχισμένος για να μπορεί να γράφει ενδιαφέροντα τραγούδια
«Ο αλκοολισμός δεν έχει καμιά γοητεία.
Δεν θυμάμαι τίποτα αστείο από εκείνη την περίοδο της ζωής μου.
Θυμάμαι να είμαι στα πρόθυρα εγκλεισμού και να απομονώνομαι στο σπίτι μου.
Πιέζοντας, παράλληλα, τον εαυτό μου να μεθύσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να σταματήσω να σκέφτομαι».
Υπάρχουν κάποιες λάθος στροφές που ορισμένες φορές σε οδηγούν στο σωστό δρόμο.
«Αυτή η κατάσταση κράτησε σχεδόν έναν χρόνο.
Μόνιμα ζαλισμένος, άκεφος και νευριασμένος…
Από την δουλειά, το σπίτι, το στούντιο, μέχρι το πως οδηγούσα και πως περπατούσα στον δρόμο», συνεχίζει ο τραγουδιστής.
Η κόλαση είναι πάντα πεπερασμένη, έχει όρια, είσοδο και έξοδο.
«Κάπου εκεί ήταν που με τσάκωσαν τα παιδιά από τον γιακά και με ταρακούνησαν για τα καλά.
Ήταν επώδυνο να σου λένε το πόσο χαμηλά έχεις πέσει.
Ήταν, όμως, η αλήθεια.
Είναι ταπεινωτικό να πρέπει ένα άτομο να παραδεχτεί το πόσο λάθος διαχειρίζεται την ζωή του.
Πόσο μάλλον όταν αυτό το άτομο… ήμουν εγώ».
Μια γέννηση συνοδεύεται από αρκετό πόνο.
Ακριβώς όπως η δημιουργία της γνώσης, προέρχεται από την αναγνώριση της άγνοιας.
Ενδεχομένως ο μόνος δρόμος της αυτογνωσίας και της ανακάλυψης να είναι μοναχικός.
«Μάζεψα τα σκατά μου, πήγα στο βουνό λίγες μέρες να αδειάσει το κεφάλι μου.
Επέστρεψα αποφασισμένος πως ότι κι αν είναι αυτό που με τρώει, να μην του κάνω την χάρη να με νικήσει.
Τα παιδιά, (οι Μεμφις), ήταν πάντα εκεί. Οικογένεια, Φίλοι, Μέντορες, Ψυχαναλυτές, Κοινωνικοί λειτουργοί.
Ήταν όλα αυτά μαζί και με κράτησαν πριν βρεθώ σε κάνα χαντάκι.
Τα γλυκόλογα πάνω από τον τάφο είναι δώρο άδωρο.
Στο δια ταύτα όλα κρίνονται και θέλει πείσμα και κότσια… Κάθε γαμημένη μέρα».
Και κάπως έτσι γεννήθηκε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια του συγκροτήματος.
Πρώτα γράφτηκε η μουσική και μετά οι στίχοι, χωρίς μεγάλη απόσταση βέβαια, κάνα μήνα – δίμηνο διαφορά
Είναι η ψυχολογική μας διαδρομή: Από τον πάτο να καταφέρουμε να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας.
Η δημιουργία είναι ο δρόμος, αλλά και τα ίδια τα βήματα μας, να φτάσει ο καθένας μας από το ναδίρ στο ζενίθ του.